Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.39

5 februari 2013

Met een kreun wordt ik wakker. Ik kijk opzij en zie dat Niall er niet ligt. Hij zal vast wel wakker zijn. Als ik klaar ben, ga ik naar een kamer toe. Ik zie iedereen zitten, behalve Niall.
"Waar is Niall?", vraag ik aan niemand in het bijzonder, dus aan iedereen.
"Lees het briefje op tafel.", mompelt Zayn.
Vluchtig lees ik het briefje en ik ga dan maar zitten.
"Weet je, het valt ons altijd op dat hij elk jaar, altijd rond deze dagen zo is. Weet jij misschien iets?"
Ik denk na en denk dan aan wat hij mij heeft verteld. Leroy? Dat is het. Ik kijk naar Sean en zie dat hij het ook weet.
"Vijf februari en zes jaar geleden vandaag.", mompelt Sean en ik knik.
"Wat is er met vijf februari en zes jaar geleden?"
Sean en ik kijken elkaar aan. Moeten we het zeggen? Het is aan Niall. We maken een gebaar dat het niks is.

Als we de deur open horen gaan zien we Niall verschijnen. Hij verdwijnt direct naar onze hotelkamer, gelijk ga ik achter hem aan.
"Dit is raar.", hoor ik iemand mompelen maar ik kan er niet uit halen wie het is.
Even later zitten we naast elkaar op bed. We zeggen niets, we kijken elkaar aan en liggen in elkaars armen.

"Ik moet de jongens en meiden en zijn ouders en vrienden iets vertellen, hè?", vraagt Niall.
Huilend kijkt hij mij aan. Hij huilt de laatste tijd vaak. Heel eventjes denk ik maar dan heb ik mijn antwoord klaar.
"Ze hebben het recht om te weten en dan heb ik het meer over zijn ouders en vrienden. Of je de jongens het moet vertellen, dat is jouw keus."
"Ik ga het zijn ouders en vrienden vertellen als ik in Ierland ben en ze daar nog wonen, waar ik denk dat ze wonen."
Hij zucht en kruipt weer tegen mij aan. Ik zie hem langzaam in slaap vallen.

Ik hoor Sean binnen komen.
"En?"
"Hij gaat het zijn ouders en vrienden vertellen. De jongens weet ik niet."
"Leroy is echt veranderd toen en we wilden Niall alleen maar beschermen. Ik snap dat het zo moeilijk voor Niall is, maar Niall en ik moeten het onze vrienden vertellen van de brief en zijn ouders en zijn vrienden. Weet je, Er wordt nog steeds vaak over hem gesproken en als Niall er is, dan houden ze hun mond. Voor Niall is het nog steeds moeilijk en dat voelen de mensen die Leroy en Niall kennen aan. Die in Ierland wonen dan."
"Sean, dit is het juiste wat je moet gaan doen. Het vertellen. Het zal moeilijk worden en ik weet zeker dat jullie het allemaal nog niet helemaal verwerkt hebben omdat jullie de reden niet weten behalve jij nu. Misschien kunnen jouw vrienden en de rest het nu een plekje geven als ze de reden weten."
Hij zucht en kijkt moeilijk.
"Je hebt gelijk."

*

Ik kijk opzij en ik zie dat Niall heel nerveus is. Vragend kijk ik hem aan. Hij buigt naar voren en fluistert in mijn oor: "Ik ga het vertellen."
Ik knik naar hem en bemoedigend leg ik mijn hand op zijn been. Hij staat op en doet de tv uit en gaat weer zitten.
"Ik moet jullie wat vertellen.", zegt Niall.
Ze kijken op en gespannen kijken ze mij en Niall aan.
"Leroy en ik waren goed vrienden van elkaar. We deden bijna alles. We hebben veel gelachen en samen zijn we een keer naar Parijs geweest. Het was een mooie tijd. Ik werd verliefd op hem en hij op mij. We hebben soms gezoend zonder dat anderen het wisten. We zijn later nog een keer naar Parijs geweest en hebben veel toegegeven op een speciale plek tussen twee rosten en planten, bloemen en bomen. De plek is er nog steeds, daar ga ik elk jaar heen. Maar opeens veranderde alles. Mijn vrienden zeiden dat hij slecht was en later bleek dat ook te zijn. Hij ging verkeerde dingen doen. Hij deed gevaarlijke dingen en dronk veel en gebruikte drugs. Ik begon toen na te denken. En heb er voor gezorgd dat hij in een kliniek kwam. Hij heeft daar een jaar gezeten en in dat jaar ging het niet super goed met mij. Gelukkig waren mijn vrienden bij en hielpen mij omhoog. Ik kon ook nadenken en ik wist zeker dat ik voor Leroy zou gaan als het weer beter met hem ging. Op een dag stond hij voor de deur."

Hij slikt en er rolt een traan over zijn wang, al snel volgen er meerdere. Hij legt zijn hoofd in mijn schouder, hij begint steeds harder te snikken. Langzaam wordt hij rustiger als ik met mijn hand over zijn rug ga. Hij mompelt iets en gaat dan even weg. We blijven stil zitten. Een tijdje later komt hij weer terug en gaat zitten.

"Hij stond voor de deur."

Tranen stromen over mijn wangen als ik Leroy voor de deur zie staan.
"Hey Niall."
Ik probeer te glimlachen maar op een van de manier lukt het niet. De woorden zijn zoek. We staren elkaar aan.
"Je bent terug?"
"Ja, dat klopt. Ik moet nu de laatste dingen afhandelen voor dat ik verder kan gaan. Onthou dat ik van je hou."
Bedenkelijk kijk ik hem aan. Geschokt van zijn woorden. Een bang gevoel komt over mij heen.

Gespannen kijk ik hem aan. De minuten vertragen de tijd. Zijn gezicht is veranderd. Ik wil achteruit stappen en de deur dicht doen maar het lukt niet. Mijn benen willen niet meer. Stap je voor stapje komt hij dichterbij. Net voordat ik de deur wil dicht doen, komt hij al binnen. Hij smijt de deur dicht, wild begint hij mij te zoenen. Hij scheurt de kleren van mijn lijf. Wanhopig kijk ik hem aan.
"Stop!", roep ik.
Maar hij negeert mij. Geluidloos glijden er tranen over mijn wangen. Wanhopig kijk ik om mij heen om te zoeken naar een voorwerp of iets anders zodat hij van mij afgaat. De minuten gaan verder en de pijn wordt heftiger. Hij houdt op en stil blijf ik liggen.
"Ik hou van je Niall! Maar het gaat niet werken. Onthou goed dat ik altijd van je gehouden heb en dat ik spijt heb dat ik dit heb gedaan."
"Waarom?", fluister ik zachtjes maar net hard genoeg zodat hij mij hoort.
"Omdat het moest. Vergeet mij nooit."
"Ik hou van je ondanks alles.", fluister ik.
"Het gaat niet werken Niall. Er is te veel gebeurd."
Vragend kijk ik hem aan, stil staart hij voor zich uit.
"Vergeet mij niet. Weet dat ik je nooit zal vergeten en over je ga waken."
Met die woorden geeft hij mij een zoen en weg is hij. Ik wil hem achterna gaan maar mijn benen werken niet. Alles is stil. Als ik weer kan op staan loop ik naar beneden om hem te zoeken. Ik kan hem niet meer vinden. Ik kleed mij aan en ruim de rotzooi op. Boos gooi ik de voordeur achter mij dicht. Ik ren en ren om hem te zoeken. In de uren die volgen loop ik vermoeid door de straten heen maar nergens is hij te vinden. Ik stuur een sms'je naar mijn vrienden.
"Help mij met Leroy zoeken."
Vrijwel komt iedereen naar mij toe. Maar na nog meer uren zoeken is hij nog steeds nergens te vinden. Huilend val ik op de grond neer. Ik heb pijn door wat hij heeft gedaan. Een bang gevoel komt er weer over mij heen. Ik hoor zachtjes stemmen fluisteren. Ik merk nog maar half dat ik op bed wordt gelegd en vermoeid en onrustig in slaap val.

Tranen rollen over Nialls wangen en ik zie dat de anderen ook tranen in zijn ogen heb. Niall slikt even en vertelt door.

"Lerory is vandaag zes jaar geleden dood gevonden op een stille weg. Hij heeft een kogel door zijn hoofd geschoten, zelfmoord dus. Veel later begreep ik waarom hij zelfmoord gepleegd heeft en mij aangerand. Hij heeft een brief achter gelaten en die heb ik nog steeds. Of ik de brief laat lezen weet ik niet. Ik moet het onze vrienden, Leroy ouders en Leroy vrienden nog vertellen. Waarom ik het nooit verteld heb is, omdat ik een beetje bang ben en ook omdat ik de echte reden weet en de rest niet."
Ik zie dat de anderen nog vragen hebben. Maar ze stellen ze niet, ze lopen naar Niall toe en geven hem een knuffel.
"Het is al goed.", hoor ik Liam zeggen.