Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.19

29 November 2012, Niall:

Kan ik het wel aan om het te lezen? Of is dit te persoonlijk?

Ik kijk opzij naar Blair en ik zie dat er tranen over haar wangen rollen. Ik schuif naar haar toe en sla een arm om haar heen. Ze kijkt mij dankbaar aan. Ik kijk van de brief naar Blair en weer terug. Uiteindelijk besluit ik het om verder te lezen.

Dit wordt een moeilijk stuk om over haar te schrijven, maar toch zet ik door. Ook voor mijzelf want dan heb ik het een plekje kunnen geven en van mij afgeschreven.

Twee weken voor haar dood begon ze steeds slechter te voelen. Iedereen merkte het aan haar. Een paar dagen later ging ik naar haar toe en ze vertelde mij: 'Ik ga dood.'

Vanaf toen ging het heel snel. Al haar familie en vrienden kwamen langs om afscheid van haar te nemen. Ik en haar ouders en broer en haar twee beste vrienden zijn de hele tijd bij haar geweest.

Imke en ik hebben veel gepraat, gelachen maar ook veel gehuild. 'We vulden elkaar aan en dat was mooi', dat waren de woorden van Imke's broer.

'Blair, als ik dood ben, ga verder met je leven.'

Dat waren haar woorden. De laatste dag van haar leven zijn ik en haar ouders en broer bij haar gebleven. Ze sprak met iedereen apart en nam afscheid. Het laatste uur was emotioneel. Ik wou haar niet kwijt. Ik wou haar bij mij hebben maar het kon niet meer. Ze zou het niet redden. De ziekte vrat haar lichaam op.

Ze stierf in mijn armen.

Dagenlang heb ik gehuild, geschreeuwd. Ik wilde niks meer, ik wilde alleen Imke. Dagenlang sloot ik mij op, ik zat de hele dag achter mijn laptop. Het verdriet verstopte ik heel diep, ver weg in mijn hart. Mijn leven ging door, dat was de wens van Imke. Alles deed ik voor haar.

Mensen dachten dat het beter ging, maar het ging slechter. Ik viel elke dag huilend in slaap. Ik at minder. Ik wilde niks doen.

Elke dag ging ik naar mijn werk of naar school. Mijn masker was zo groot geworden en één keer brak mijn masker af.

Ik ben huilend op straat gevallen. Mijn vrienden namen mij mee. Het verdriet was te groot. Ze hadden spijt dat ze niet eerder hebben gezien dat het slechter met mij ging. Maar hoe konden zij het weten als ik altijd een masker opzette?

Vele dagen van verdriet volgden. Ik wou niet praten met een psychiater, ik verwerkte het op papier en samen met mijn vrienden. Langzaam begon ik het te accepteren dat ze nooit meer terug zou komen.

Mijn verdriet om haar zal nooit verdwijnen. Maar ik heb het verwerkt dat zij zelf nooit meer terug zal komen.

Ik ben naar Engeland gegaan vanwege mijn baan. Maar ook omdat het mijn droom was om in Engeland te gaan wonen.

Ik voel haar soms nog dichtbij. Het voelt alsof zij mij stuurt.

Niall, toen ik jou zag, was ik op slag verliefd op je en dat ben ik nog steeds.

Maar ik kon en mocht er nog niks mee doen van mij zelf. Ik was nog te veel met Imke bezig. Maar nu zal ik haar herinneren als een lieve meid. Waar ik heel veel om gaf en nog steeds om geef. Een meid die haar dierbaarste nooit wilde verliezen. Een meid die alles over had om haar familie en vrienden gelukkig te zien. Een vrolijke meid. Zo zal ik haar voor altijd zien. Ze zal naar mij kijken vanuit de hemel.

De tranen rollen vanzelf omlaag. Raar, normaal huil ik nooit.

Huilend valt Blair in mijn armen. Liefdevol troost ik haar. Ik weet gewoon dat Imke een geweldige persoon was en dat zij in Blair de ware zag. Als zij nog zou leven, waren ze nog gelukkig met elkaar, maar dat weet je nooit helemaal zeker. Het leven gaat hoe het moet gaan lopen. Dat is het lot. Het lot besluit wat er gaat gebeuren.

Vol medelijden en tegelijk hopeloos verliefd kijk ik haar aan. We zitten stilletjes en in elkaars armen op bed. Ver weg in onze eigen gedachten.

In de volgende uren vertelt ze liefdevol over hoe Imke was en wat ze samen hebben beleefd. Midden in de nacht rond vijf uur vallen we in elkaars armen in slaap.