Op sommige dagen was het moeilijk om mijn witte schoenen schoon te houden. Ik mocht ze als kind nooit wassen van mijn moeder. Ze zei: ''je moet je slechte keuzes blijven zien.'' Mijn moeder geloofde dat mijn fouten als tatoeages op mijn lichaam bleven. 's Ochtends schraapte ze de schimmel van de jam en zei ze: ''je gooit dingen nooit weg, je blijft proberen.''
Ze gooide mijn vader nooit weg, zelfs toen zijn armen blauw zagen van getatoeëerde fouten, en hij onze armen blauw kleurden door onze fouten die eigenlijk zijn fouten waren. Mijn moeder zei: ''je geeft anderen niet op.''
Mijn moeder zei: ''anderen zijn belangrijker dan jezelf, wat ze zijn met meer.'' Ik zei: ''maar ik ken ze minder goed: kwantiteit boven kwaliteit.'' Ik kon het nooit goed vinden met anderen. Mijn moeder zei dat ik me maar moest laten testen op Asperger.
Op sommige dagen was het moeilijk om mijn witte schoenen schoon te houden. Mijn moeder keek me aan 's ochtends en zei: ''doe geen verkeerde dingen, want ze worden gezien.'' Ik zei: ''ik zal mijn best doen.''
Jij vroeg me: waarom zo voorzichtig, waarom sta je altijd stil, waarom beweeg je nooit. Ik slikte. Gevoelens voor je krijgen gaf me blaren op mijn tong. Je ging in mijn ribben zitten. Ik leerde dansen door naar je te kijken, door mijn ogen als handen over je heen te laten glijden. Jij rende in modder en zei: ''morgen maak ik alles wel schoon'' en ik slikte want het was zo moeilijk om mijn schoenen wit te houden.
Jij was mijn eerste aanraking met springen, met sterren en zonsondergangen, met kleuren die in mij overgingen en ik die in hen overging. Het was eind augustus, we dansten op zolder en wodka kleurde onze handen donkerrood. We dansten en ik zei: ''is dit een zonde? Zijn wij pyromanen?'' Je zei: ''dit matras is een brandstapel, wist je dat?''
Je zei: zoals de wind de kleding van een fietser naar achteren blaast, scheurend, bijna, zo blaast jouw moeder naar jou. Je zei: liefde is geen weghalen, geen afbreken, liefde is geen gebrek. Je nam mijn handen in jouw handen en zei: ''je moet eelt groeien.''
Ik zei: ''als mijn schoenen vies worden, maak jij ze dan schoon?''
YOU ARE READING
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
