Ik was de maan

Mijn vader

Klopt het dat veel minder mensen mijn boek lezen? Of ligt dat aan mij?

Mijn vader
Toen ik zeven was zag ik hoe mijn moeder bestek neerzette op de lege plek waar mijn vader vroeger zat. Hoe ze het koude kussen aan zijn kant van het bed waste. En op zonnige dagen waarin de donkerblauwe golven tegen de kust klotsten op vakantie in Zuid-Frankrijk zei ze: 'mooi hè, Jerome?'.  We weten allemaal dat hij het mooi gevonden zou hebben. Als ze weer eens te lang naar de zonsondergang keek dan hoefden mijn broertje en ik niet te vragen waarom. De hemel die doodging had dezelfde roodroze kleur als de wangen van mijn vader.
Het was een tragisch verhaal. Ineens stopte zijn hart met hart zijn. Het verraste ons zoals onweer dat altijd doet in het holst van de nacht. Een harde donder was het geweest. Zijn leven snel als een bliksem - gevolgd door regen. De begrafenis was niet mooi. Ik was boos dat iedereen huilde. Mijn vader haatte tranen. Het is niet zo dat hij het vrouwelijk vond, of slecht, of dat hij nooit huilde. Volgens mij vond hij het enkel ongemakkelijk. Dus toen ik zes jaar was en op de schoot van mijn tante met een misselijk gevoel in mijn maag toekeek hoe de in het zwart gehulde mensenmassa stilletjes binnenstroomde, kon ik er alleen maar aan denken hoe ontzettend oncomfortabel hij wel niet geweest moest zijn. En dat allemaal door hen. Later was ik boos dat zijn hart het niet gewoon deed zoals andere harten het doen. En ik was boos dat hij het mijne brak voordat een jongen dat überhaupt kon.
Als ik weer eens neerval, of als iemand me neerhaalt, dan denk ik terug aan mijn vader. Dan hou ik mijn eigen handen vast en dan doe ik alsof hij het is die naast me staat. 'Wat is het mooi hè?' vraag ik dan. Als ik mijn ogen net lang genoeg sluit, lijkt het dan alsof ik zijn stem kan horen.
Het moet vast een treurig aanblik zijn: een klein meisje met lage cijfers, een minimum aantal vrienden en een sigaret tussen haar lippen geklemd, pratend tegen de geest van een man die bijna tien jaar geleden overleden is. Maar ik kan het niet helpen. Als ik te lang naar de lucht kijk 's nachts en mijn vrienden vragen wat zo fascinerend is aan lichtbolletjes op een zwart vlak, zeg ik dat ik de oneindigheid overweldigend vind. Maar het is mijn moeder's stem achterin mijn hoofd die fluistert dat zijn ogen de sterren gevangen hadden.
Op vaderdag zeggen mensen nogsteeds 'sorry'. Of 'gaat het?'. Elke dag is vaderdag, wil ik uitleggen. We zetten nog steeds zijn bestek neer naast zijn bord. Kopen nogsteeds zijn favoriete bloemen. Spuiten dezelfde after-shave op zijn kleding. We wassen zijn pak nog elke week. Elke dag is vaderdag. Elke dag is nadenken over de man die ons verliet voordat ik wist wat doodgaan inhield.