Misschien zullen we over twintig jaar koken, vergetend dat het stof van verloren natuur vermengd is met de harde bodem van de pan. Misschien zullen we staan in het midden van een land van kolen en felgroene kanaries in het donker, glimlachend naar een hemel van stroperige damp en we zullen zuchten. 'Wat is de wereld toch mooi, Anna'.
Wat we niet zullen bevatten is dat we staan op een graflegging van alles dat ooit echt charmant was. We zullen niet begrijpen dat het plastic water dat er zo artistiek uitziet, als een automaat van blikjes drinken met racistische reclames, ooit vrij stroomde zonder metaalslakken of verwelkte mensen. We zullen niet snappen dat ooit, in het holst van een frisse nacht, bossen groeiden met felroze bloemen en honing die uit boomstronken droop.
Over een wereld van bloeiende bloemen en regenende sterren zal een geknutseld vlies komen te liggen - zodat de zon gedoofd wordt en de stemmen weerkaastst. Hitte ondragelijk en hagel zuur als augurken en een onvermijdelijke droogte en misschien zullen we dan inzien dat de aarde geen plek is om mee te spotten. Maar ze roept het al zo lang: 'ik ben jullie moeder', en 'jullie zouden niet bestaan zonder mij,' en tranen stromen over haar ingevallen wangen. 'Stop, ik breek,' roept ze en wij stoppen onze gezwollen vingers in onze oren, hoewel we haar maar al te goed horen. Misschien zullen we zien dat de aarde gespleten is. En dan zal het licht doven. We hebben het verpest.
JE LEEST
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
