Ik kende jou en dan vragen ze nog steeds waarom ik altijd alcohol dronk voordat ik ging slapen, maar elders was onmogelijk en onhaalbaar. Onbetwistbare leugens vertelde me dat ik gelukkig was met jou. Ik was niet gelukkig, je hebt me stukgemaakt, zoals de wind dat doet met de bomen en de zon dat doet met de maan.
En je bent al een tijdje weg en het voelt zo grappig, want alles is fragiel en zenuwachtig. Jij was het enige dat me gelukkig maakte maar zelfs dat verdiende ik niet, ik geloofde in God maar hij liet me alleen;
Dat is het ding, er is altijd een reden dat iets gebeurt, maar die reden is dom. Misschien groeide die moedervlek uit tot kanker omdat het beter is voor de mensheid. Niets gebeurt voor een reden, of die reden is dom, en ik weet niet eens wat de reden is en oh mijn God kom gewoon terug want het leven is te kort om weg te lopen van wat gevoel zou moeten zijn.
Ik dacht veel en veel te weinig en ik was dom genoeg om te denken
Ik zal huilen vannacht, want is dat niet waar nachten voor zijn;
Oh mijn God kom terug voordat we vergeten dat wij eeuwig zijn, maar eeuwig is niet voor altijd.
Wij waren alles. Het is niet gebruikelijk om in een maatschappij te bestaan uit iets anders dan egoïsme en zwart en wit en dat was waarom niemand ons kon verdragen en dat was ook waarom jij jezelf niet kon verdragen. En hoe hard ik ook zou willen dat jouw museum, jouw kunstwerken, bij iedereen aan zouden slaan, als jij je ogen sluit voor jouw eigen kunst zul je het nooit begrijpen. Ik weet dat je niet meer van mij bent en niet meer zo'n meesterwerk bent als je ooit was en misschien is dat waarom ik slecht schrijf om drie uur 's nachts terwijl ik luister naar de stad die huilt maar niet zoals ik dat doe. Ik hoop gewoon dat je nooit zult vergeten dat ik degene was die van je hield voordat de maatschappij je vormde tot het gewrocht dat je nu bent en ik hoop ook dat ik niet zo gevormd zal worden, want dan zal ik terugkijken op mijn gebroken zelf alsof ze niets was maar oh God ik ben alles en dat zal ik niet vergeten.
Ik was de maan, en dat is wat ze doen met manen, ze worden vervangen door wat men de zon noemt, en ik reflecteer hun licht, maar is dat zo erg want ik zweer ik kan zelf schijnen en ik verbrand mensen niet als ze op me komen staan, ik heb zelfs minder zwaartekracht en als ze met mij zijn kunnen ze springen en
ik wou dat ik dat ook kon
YOU ARE READING
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
