Ik was de maan

Ik moet het zelf doen

'Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Kijk, zijn lach warmde me op zoals een deken dat niet kon. Ik had een koud hart en ik denk niet dat je dat begrijpt als je niet gebroken bent geweest, maar de wereld maakte me bitter, gewoon;
'Ik vertrouwde niemand meer, weet u wat ik bedoel? Iedereen waarvan ik dacht dat ze het universum waren bleek mijn zonlicht te willen stelen en iedereen die ooit het universum was zorgde ervoor dat ik vergat dat ik de maan ben. Mensen zijn niet goed voor elkaar en ik was zestien en ik wist het maar al te goed. Ik had me afgesloten voor alles: elk gevoel en elke vorm van binding — ik dacht dat dit me sterk maakte, maar het was een teken van de zwakte die ik niet wilde laten zien. Ik was bang om opnieuw geraakt te worden en toen glimlachte hij, en zijn glimlach, fuck. Ik werd weer teruggegooid in een bak water waar ik al eerder in verdronk. Ik kan me niet herinneren dat ik voor hem viel, maar ik kan me herinneren dat ik voelde hoe de tentakels van zijn lach zich om mijn hart wikkelden en alles wat ik kon denken was dat hij mijn licht zou stelen.
'Het is alsof, en dat klinkt heel raar, maar — het voelde alsof ik leerde voor een toets, maar ik wist dat ik het nooit zou halen. Dat ik nooit goed genoeg zou zijn. Dat zelfs hoe hard ik probeerde, ik zou de leraar nooit tevreden kunnen stellen met mijn antwoorden. De vragen worden moeilijker en als ik het cijfer dan terugkrijg, dan ben ik weer zoals eerst. Dus liever maak ik de toets niet. Maar zonder toets ben ik enkel een lege koker zonder toekomst. Dus ik moest wel. En ik moest die toets maken want het risico was het waard. Totdat ik het cijfer terugkreeg.
'Alles wat ik kan denken is fuck, wat hadden we het goed. En dan lees ik oude berichten terug, want ik weet niet waar het misging. Welke antwoorden fout waren. 'Je rookt te veel,' zei hij. 'Dat is slecht.' Hij snapte niet dat de reden waarom ik rook slechter is. Misschien was dat het. Dat hij het niet begreep. De waarheid, bedoel ik, die achter me aan loopt als een soort schaduw. Hoewel zelf je schaduw je verlaat in het donker. De waarheid kan dat niet. Hij zit er altijd. En toen ook. Misschien was het de waarheid die ons brak. Toch denk ik dat het de leugens waren, die zich heimelijk vervlochten met de schaduw – en als parasieten mijn gedachten overnamen. Ik weet dat de leugens slecht waren. Vooral de 'het gaat goed'. En de 'ik hou van je'. Nu is alles leeg en hol - en onze gezonken ogen en ingevallen wangen en alle leugens hebben hun betekenis verloren. Ze betekenden zoveel dat ze de zon tekenden. En ik verdien iemand die naar me kijkt zoals ik naar jou keek, of iemand die me laat weten dat liefde, je weet wel, niet moeilijk is.
'En ik heb iemand nodig die me laat vergeten dat mijn schaduw me heeft verlaten in het donker. Iemand die het licht weer aandoet wanneer het nodig is. Ik moet het zelf doen. Ik weet dat heus wel, hoor. Maar het is verdomme moeilijk. De spiegels in mijn huis heb ik omgedraaid. En op een dag zal ik zeggen dat ik van goud ben. En dat hij meer van zilver houdt maar dat dat oke is en dat ik iemand zal vinden die van mijn goud zal houden. Ik ben duur. Het is moeilijk om van mij te houden;
'Ik ben blij dat hij het probeerde. Maar ik zal iemand vinden wie het kan en niet stopt met proberen. Ik ben bang, maar kijk, toen hij wegging heb ik geleerd hoe ik zonder hem moet leven – dus de volgende keer dat ik iemand zoen zal het niet zijn om over hem heen te komen. De volgende keer zal ik het voor mezelf doen; ik zal iemand vinden die blijft.
'Mijn liefde is een combinatie van 'ga weg' en 'blijf nog even'. Ik zal iemand vinden die niet weggaat. Ik zal iemand vinden die glimlacht in de regen. Iemand die zal zeggen van je bent mooier dan de ochtendglorie. Iemand die over me praat alsof ik de sterren verf — iemand die me zal leren hoe het is om, en dat klinkt weer raar, van iemand te houden. Maar eerst moet ik het zelf doen. Dat weet ik. Dat hoef je me niet eens te vertellen.'