Vannacht bleef ik op tot vijf uur. Ik lag onder de dekens, luisterde naar de stilte. Mijn telefoon lag beneden. Ik leek eindelijk tijd te hebben. Ik keek naar de bewegingen van het donker, naar het gedeelte van het raam dat niet bedekt werd door mijn gordijn, naar de omlijningen van mijn bureau, naar mijn foto's, waar vrienden op staan die ik niet meer spreek, momenten op vastgelegd zijn waar ik nog maar heel soms aan denk. Ik was alleen, zoals ik dat altijd ben en ik rustte mijn kin op mijn knieën. De vermoeidheid omhelsde me, maar ik kon niet slapen, want als ik mijn ogen dicht deed zag ik zijn gezicht, en dan hoorde ik zijn stem, en dan zei hij 'ik hou van je' zoals hij dat altijd deed. Dan zag ik hem en dat nieuwe meisje en dan schreeuwde ik want ik ben dat meisje niet. Logisch dan ook dat ik mijn ogen niet wilde sluiten.
Ik dacht aan wodka, aan de sterkste rum, want ik kon de gedachten niet aan. Even dacht ik aan hoe nutteloos het was. Aan hoe ik dit nooit meer terug zou krijgen.
CZYTASZ
Ik was de maan
Poezja''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
