Ik denk dat het komt door het feit dat niemand zal begrijpen waar ik het over heb als ik het heb over jouw ogen als hazelnoten of jouw handen trillend in de novemberwind en sigarretenrook op het dak in januari. We hadden niet eens aan onszelf beloofd om te stoppen met roken. Ze zullen het niet bevatten als ik het heb over huilen om drie uur 's nachts met uitgevallen haar dat langzaam grijs wordt. Ogen uitzichtloos, als wolken verloren. Jij bent de enige die het zou begrijpen als ik zou zeggen dat dichten mijn hart niet meer kan genezen. Jij zal kunnen plaatsen wat ik bedoel met ik. kan. niet. ademen. en wat ik bedoel met de aarde is zo groot en ik voel me verloren in een massa mensen schreeuwend. Jij snapt wat ik bedoel met gebroken gedachten en bloemen verwelkt - maar hoewel jij het verdriet doorzag, jij zag ook in ook wat ik beodelde met dansen in de regen om één uur 's ochtends en wat ik bedoel met wolken drijvend op de hemel, schijnend als verzadigde zonsopkomsten.
En als de aarde dan weer eens kruimelt, dan zal jij weten waar ik het over heb. Jij zal altijd de enige zijn die me begrijpt als ik schreeuw om een hulp die ik nooit zal ontvangen. Jij bent de fluisterende stem die me tijdens het spookuur van een apatische nacht vertelt dat ik genoeg ben. Nu jij weg bent kan ik niets maar wensen dat iemand me begrijpt en dat is het ding: jij bent de enige waarmee ik wil praten over jouw ogen als herfstblaadjes gericht op dezelfde maan om twee uur 's nachts. En jouw handen zijn vervlochten met de handen van iemand die ik niet ben.
YOU ARE READING
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
