Ze vroegen zich vaak af waarom ik wist van
uitgevaagde vlammen,
uitgeblazen adem.
De grond van de aarde
Kruimelend
De sterren
Fonkelend
En hoe wist ik van
Moord mentaal
En hoe ik veertien was en
Schreeuwende stilte en achtervolgende eenzaamheid
Schreef en niet vertelde waarom
Is het niet grappig hoe ze me breken
En vragen hoe ik zo jong
wist van de dromen vallend
En van de planeten huilend
En van de natuur brekend
'Ik groeide hier op,'
Zeg ik dan
Mijn ogen leeg en mijn armen
ook
'Met gebouwen ineenstortend
De mensen nietig
Leeg als kokers
Gedachten verloren zoals
Dat meestal gebeurt met
Dingen en waarvan ze houden
Zie je het dan niet
De wereld gebroken en
Schreeuwend om hulp maar
Het is toch allemaal nutteloos'
Ze schudden hun hoofd in angst
Elke verdomme keer
Ze zeggen dat ik te jong ben
Maar ben ik jong als ik
Voel wat mensen voelen als ze
Negentig zijn en het witte licht zien
Misschien in eenzaamheid verloren
Opgelucht, ook
En hoe weet ik van de aarde
Draaiend en de
Sterren fonkelend
Misschien is het
Nutteloos te weten maar ik vind
Denken niet raar
En ik maak kunst en ik ontmoet kunst
En zij plegen plagiaat
En zeggen je bent te jong om het te maken
Ze nemen mijn penseel maar ik maak kunst met mijn gedachten
En daarom schrijf ik
Want mijn woorden kun je niet afnemen
Enkel kopieëren
Maar dat is mijn doel ook, misschien'
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Ik was de maan
Поэзия''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
