Ik zal nooit vergeten wie ik was
In het donker vijf jaar geleden
Hyperventilerend in de douchecabine
Want ik was alleen en ik
Wist niet hoe dat moest
Ik zal nooit vergeten hoe het was
Om te staan in een kamer met
Absente schimmen
Als kokers leeg
Schreeuwend dat ik te vol was
Met universum dus ik probeerde om
De sterren uit mijn hoofd te lepelen
Maar mijn ogen bleven fonkelen
Ik zal nooit vergeten
Wie ik was toen ik stond voor de deur
Van de hel met mijn hand op de klink
En ik zuchtte en het laatste beetje universum
Verdween als vlammen die doven en
Ik zal nooit vergeten wie ik was
Met de wereld in mijn ogen
En de aarde in mijn handen en
Ze zullen mijn stem horen op een dag
Weten wie de wereld had
De grond huilend
Om mijn vergiffenis
En ik zal zeggen
Nee, want ik ben geen koker
Als schimmen leeg
Ik ben niet zozeer verbaasd dat u
Huilt voor mijn zegen
Als wel verbaasd dat u
De moed hebt te spreken
Tegen ik die hoger stijg dan de zon
En de 'welkom' op mijn deurmat
Dient enkel retorisch opgevat te worden
Dus vertrek want ik
Zal niet vergeten wie ik was
Door uw adem uitgeblazen
Leeg als kokers
Toen ik nog niet wist
Hoe waardig het universum is
आप पढ़ रहे हैं
Ik was de maan
कविता''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
