Ik denk dat ik wist dat ik beter werd, die dag, toen ik glimlachte naar de wolken en naar het licht dat hen omkaderde. Opgelucht, zonder specifieke reden, danste ik met de zonnebloemen en 's nachts tuurde ik naar de sterren. Het was donker en licht buiten; en mijn hart huilde de sterren maar vannacht was het oké.
Het een is mooi leven, redeloos, nodeloos, maar amicaal en samen verslaan de we regen. Ik wist dat het beter werd die dag toen ik wakker werd en het leven kuste, jouw gezicht flitste niet achter mijn oogleden en het was sterk. Ik was de maan, ik blijf de maan, en ik reflecteer licht
ik glim
en dat is het ding met gevoel
ik ben niet blij, ik schijn de zon en ik ben niet boos, ik brand de hel en ik huil niet, ik verdwijn.
Ik zag je gisteren en geen vlinders vlogen en geen zonsopkomst brandde, en geloof me het is jouw schuld.
YOU ARE READING
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
