Ik was de maan

de ontmoeting

Ik kende hem al tien maanden en toen pas ontmoette ik hem. Zo werkt dat tegenwoordig. Het internet is een vreemde plaats. Dat was waar ik over nadacht toen ik hem bezocht die dag: als een eend tijd zou reizen, zou hij het niet merken, maar een mens uit de jaren vijftig dat naar 2018 tijd zou reizen, zou de schrik van zijn leven krijgen. Hij kreeg die ook, want in het echt zie ik er niet uit als op skype, dan heb ik geen goede belichting en houd ik mijn camera niet hoog in de lucht zodat mijn gezicht beter uitkomt. In het echt kun je in de verkeerde schaduw gaan staan. En dan kun je je gezicht niet aanpassen of verwijderen, wanneer je dat wil. Echt is best wel eng.

Hij kwam aan met de trein in mijn dorp en hij kwam helemaal uit Noorwegen om mij te bezoeken. Gewoon als vrienden, zei hij, hij wilde me gewoon leren kennen. Ik dacht dat dat misschien normaal was, waar hij vandaan kwam, maar zelfs in Noorwegen reist niemand 1300 kilometer voor iemand waarmee ze alleen vrienden willen zijn.

We gingen uit eten en het smaakte niet goed: ik ben slecht in het eten van spaghetti en de mensen naast ons lachten - even wisselde ik een blik met de ober, wiens broer ik toevallig kende. Ik ken een hele hoop jongens. 'Eet het maar niet op,' zei de Noor. Ik keek even van de olie op mijn bord die de spaghetti naar een soort Instant Noodles liet smaken naar de jongen en knikte. In de trein zat hij naast me en hij zei dat ik mooi was. Dat is wat ik van jongens wilde horen dus ik glimlachte.

Later gaf hij toe dat hij het niet meende, want op in het echt zie je me van elke hoek, en dan zie je mijn hele lichaam, en dan hou ik mijn buik niet in op foto's, want dan zou ik stikken. Het leven is geen films en films zijn het leven niet. Hij had meer verwacht, hoewel ik tegen hem had gezegd dat niet te doen. 'Ik ben lelijk in het echt,' had ik gezegd. 'Dat maakt me niet uit,' zei hij. 'Het gaat om de persoonlijkheid,' voegde hij toe. Maar dat had hij nooit gemeend. Persoonlijkheid is voor lelijke mensen.

Hij had vaak gezegd dat ik mooi was en daarom probeerde hij dat op de vierde dag dat we elkaar zagen denk ik te compenseren. 'Je bent eigenlijk best wel dik,' zei hij. 'En lelijk. Ik had verwacht dat je er anders uit zou zien.' In het echt zijn er geen filters, is er geen scherm dat je beschermt tegen opmerkingen. Ik was blij dat hij het zei en het niet via een sms-je stuurde, want nu hoorde ik het in zijn stem en niet in de mijne. Maar ergens wilde ik heel graag datzelfde scherm weer tussen ons opbouwen. Ik wilde mijn gezicht even fotoshoppen. En ik wilde ophangen en dan zeggen dat mijn telefoon uitviel. Maar zo werkt het niet. In het echt is liegen lastig.

Hij kwam naar mijn huis en besloot dat het een goed idee was om mijn ouders op de hoogte te brengen van de situatie. 'Jouw dochter is lelijker in het echt,' vertelde hij en 'ik denk niet dat ik verliefd kan zijn. Ik had toch verwacht, dat we meer dan vrienden zouden zijn.' Daarvoor had ik te weinig filters in het echt. Ik wilde dat hij wegging en ik schreeuwde van 'verlaat mijn huis'. Hij zwaaide en vertrok. Had ik zojuist opgehangen? Nu kon ik niet zeggen dat mijn wifi uitgevallen was. De Noor kon zijn woorden niet terugnemen en zeggen dat het bedoeld was voor een ander. Het echt is onomkeerbaar.

En toen ik hem om vier uur 's nachts vroeg waarom hij de filterloze versie van mij niet goed genoeg vond, zei hij dat hij daar pas later antwoord op wilde geven. Zondag of zo. In het echt. Niet via whatsapp. Ik slikte even en besloot een foto met een andere jongen op instagram te zetten. 'De beste tijd van mijn leven,' zette ik daaronder. 'Wat lief!' had die jongen gereageerd. De laatste keer dat ik hem gezien had, was in september vorig jaar en hij viel op jongens. Maar ik hoopte dat de Noor het zou zien. Ik was drie keer van profielfoto veranderd die nacht en elke keer leek ik op iemand anders. Ik wou dat dat in het echt kon, maar daar kan je niets veranderen. Ik wou dat ik kon leven in het leven dat ik lijk te leven op het internet. Maar het echt is niet te beïnvloeden met filters. In ieder geval kunnen mensen zien hoe ik eruit zie op het internet. En dan gaan ze zo met hun rechtermuisknop omhoog. Klik. Een like. Speciaal voor mij. Misschien moet ik genoegen nemen met het internet en het daar laten. Het internet niet meer naar mijn dorp halen en niet meer met het internet uit eten gaan. Of misschien, mijn camera niet meer zo hoog houden, zodat mijn gezicht beter uitkomt, of in het beste licht staan. Misschien moet ik het echt naar het internet halen. Maar ik weet niet in hoeverre dat mogelijk is.