Het is 2017. Tweeduizend en zeventien. Het is niet meer soldaten met zwaarden en Middeleeuwse muziek en het is niet meer jagen op vlees en bange herten met grote ogen en het is niet meer wanhopig rennen door pas net opgebouwde straten. En als je hart gebroken is, dan huil je niet bij kaarslicht. Dan brei je niet tot je verdriet verdronken zit in een trui die al jouw zeven broertjes en zusjes zullen moeten dragen. Als het te donker en te koud is om te dansen in de regen, dan ga je niet ten onder in een fabriek met klamme handen en moddervegen in de groeven van angstige gezichten.
Moderne wanhoop is 'gelezen om 10:09' als het 10:38 uur is. Het is blokkeren en deblokkeren en blokkeren en deblokkeren. Het is moe zijn want alles gaat altijd door. Het is altijd bekeken worden en iedereen weet alles en niemand weet iets. Het is ruzies op Instagram. Het is ontvolgd ontvolgd ontvolgd. Het is opgeslagen foto's die maar voor één iemand op één moment bedoeld zouden moeten zijn. Het is vier uur 's nachts en je wil al je verdriet wegbreien maar niemand weet meer hoe dat moet. Het is je telefoon tegen de muur gooien in pure frustratie omdat hun relatiestatus veranderd is naar 'in een relatie' en niet meer single en je wou dat jij het was, je wou dat jij het was, maar je bent het niet. Je zal het nooit zijn.
Moderne wanhoop is hoogtelijnen op polsen die viral gaan, screenshots van appjes en die vertaald naar duizend talen die jij niet spreekt, moderne wanhoop is labels en je komt er nooit van los want alles is permanent. Moderne wanhoop is een paradox: iedereen die naar je kijkt en niemand die iets ziet. Het is laat me met rust maar blijf nog even. Het is iets dat iedereen weet en niemand vertelt. Moderne wanhoop is vergeten van oorlog en pijn totdat er een plaatje rondgaat van een zielige hond geraakt door kogels die wij zelf afschieten. Moderne wanhoop is ik wil die selfie maken maar mijn huid is niet bruin genoeg. Het is een rotzooi, geloof me, en ik wil huilen bij kaarslicht. Mijn verdriet vertstoppen in een trui die al mijn zeven broertjes en zusjes zullen moeten dragen. Maar ik heb geen kaarsen en ik kan niet breien - ik kan alleen nostalgisch zijn over een tijd waarin niets beter was maar het voelt alsof het dat wel was.
YOU ARE READING
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
