Mijn brein is een anarchie vandaag. Dat heb ik wel eens vaker. Dan gaan mijn gedachtes zo snel, dat ik schrijf met het tempo van iemand die wegrent voor zichzelf. Als ik hardop denk, praat ik zoveel, dat iedereen gek wordt. Dit is als een brandende hoofdpijn, altijd aanwezig, als de zon witgloeiend. Soms gaan mijn gedachten naar elkaar schreeuwen. Het is geen stem in mijn hoofd, het is gewoon een duizend dingen; nog minder geordend dan mijn leven op de basisschool.
Het is laat in de avond. Twaalf uur 's nachts. Iedereen slaapt, of heeft zijn ogen gesloten — eenzaam luisterend naar de geluiden van de bewegingsloosheid. Morgen begin ik laat met school. Rond één uur. Boeken inleveren. Dit jaar is snel voorbijgegaan. Zo snel dat ik getuigde hoe iedereen langzaam veranderde: onze scheve tanden en lachende ogen werden vervangen door de volwassenheid. In plaats voor onze jubelende gedachtes en felle kleuren kregen we een intense blik in onze ogen. De echte wereld, waarin wij voor ons eigen geld moeten werken en nieuwe generaties horen te produceren, hebben wij nog niet gezien, maar de maatschappij heeft ons onbewust in haar tentakels gegrepen. Allemaal zullen we onze nutteloze individualiteit inleveren voor iets nog nuttelozer: hetzelfde zijn. We zullen oversekst worden, nationalistisch, altijd moe en op onze veertigste: boem. Midlife crisis. Dan zullen we het oneens zijn met het systeem, vinden dat we minder maar tegelijkertijd ook meer waard zijn dan de rest. We zullen de schuld geven aan het corrupte regime van de overheid en aan de glimmende maatschappij. Maar is het de maatschappij, of zijn het mensen?
Kijk, ik wil graag iets doen tegen de afvalrace die we het onderwijssysteem noemen, maar er zullen altijd mensen de dupe zijn van de economische hebzucht van de mens. Of van het veel te kleine hokje waar we in zullen zitten. Einstein zei ooit: "Als een vis wordt beoordeeld op zijn vaardigheid om in bomen te klimmen, zal hij zichzelf zijn hele leven als een mislukkeling beschouwen." Ik wil zijn theorie toepassen. Maar niemand zal luisteren.
Ik wil ook wel het hedonisme promoten, maar onze zoektocht en onze volslagen geobsedeerdheid met geluk maakt ons ongelukkig. Gefrustreerd. Dus toch maar niet.
Wat kun je doen voor een betere wereld? Mijn brein is een anarchie vannacht, en ik weet dat de hedendaagse wereld de rotzooi niet op zal ruimen.
YOU ARE READING
Ik was de maan
Poetry''Je moet de vergankelijkheid accepteren,'' zei hij. ''Ik zweer dat ik dat zal doen,'' zei ik. ''Ik zweer dat ik vrienden zal worden met de stilte.'' Mijn ogen waren luiken. Zijn compassie was opgedroogd, een stad tot een dorp verschrompeld. ''Ik za...
