It all started in the bookshop (Nederlands)

34

Stella

"Hi girl, waar ben je?", hoor ik door mijn telefoon en ik probeer mijn sleutels in het sleutelgat van de voordeur te steken.

"Ik ben nog thuis, ik wil net vertrekken", zeg ik tegen Ruby.

"Okay, Room en ik zitten alvast bij ons vaste koffietentje, tot zo", hoor ik aan de andere kant van de lijn.

"10 minuten", zeg ik nog voordat ik gepiep aan de andere kant van de lijn hoor dus ik stop mijn telefoon in mijn tas en draai de voordeur op slot. De lucht is blauw en de zon schijnt licht dus ik besluit om op de fiets te gaan.

Na een paar minuten op de fiets zet ik hem tegen een boom aan de overkant van het koffietentje. Ik zet hem op slot en steek de sleutel in mijn tasje. Niet dat het zin heeft, het is tenslotte Amsterdam.

De bel van het tentje rinkelt en ik glimlach kort naar de jongen achter de bar. "Hier", hoor ik een bekende stem zeggen dus ik kijk op en ik zie Romy zwaaien. Ik glimlach en loop er op af.

"Hi", zeg ik en geef ze beide een knuffel. "Eindelijk weer een meidenmiddag, ik word gek van die jongens soms", grinnikt Ruby en ze neemt een slok van haar cappuccino.

"Wat kan ik voor je inschenken?", hoor ik naast me en ik kijk naar de jongen met de bos krullen en zijn vriendelijke glimlach. "Een cappuccino alsjeblieft", zeg ik tegen hem.

"Komt eraan", zegt hij en geeft me een knipoog voordat hij weg loopt.

Ik hoor een dramatisch geluid weg komen bij Romy en Ruby dus ik draai me weer om en kijk naar Romy.

"Waarom gebeurd mij dit nou nooit", zegt ze en ze trekt een pruillip. Ik kijk haar vragend aan.

"Hij flirtte met je, overduidelijk", zegt Ruby en ze neemt nog een slok van haar koffie.

"There you go", glimlacht de jongen en hij zet mijn koffie neer. Ik glimlach dankbaar en steek het lepeltje in het kopje.

"Geen interesse", zeg ik tegen mijn vriendinnen die vriendelijk naar de jongen lachen die ondertussen al weer achter de balie staat.

"Nee, tuurlijk, helemaal vergeten", knipoogt Romy en ze neemt een hap van haar broodje. "Hoe gaat het tussen jullie?", vraagt Ruby en ze kijkt geïnteresseerd. "Hetzelfde, ik wil niet te snel gaan en hij accepteert het", zeg ik en neem een slok van mijn iets te hete koffie.

"Ja, Mase is echt een schatje. Je hebt het getroffen met hem. Al een van mijn beste vrienden sinds de basisschool en hij doet geen vlieg kwaad. En als ik zie hoe hij naar je kijkt, dan ben ik gewoon jaloers", grapt Romy en ze geeft me een knipoog.

Als Romy, Ruby en ik weer buiten staan neem ik afscheid van ze. Ze kwamen in een auto en die staat verderop. "Bye girls, tot maandag", glimlach ik naar ze en zwaai nog even totdat ze uit mijn zicht zijn verdwenen.

Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en kijk even naar de tijd. 16:34. Het scherm verandert en zie dat ik gebeld wordt door Mason.

"Hi", hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Hola", antwoord ik en krijg een kleine glimlach op mijn gezicht door het horen van zijn stem.

"Sorry, mag ik wat vragen?", hoor ik iemand zeggen dus ik kijk op en zie de jongen uit het koffietentje tegen over me staan. Ik haal mijn telefoon weg bij mijn oor en knik.

"Shit, sorry, je bent aan het bellen", zegt hij en hij wrijft met zijn hand in zijn nek. Ik schud mijn hoofd als teken dat het niet uitmaakt. "Ik wou vragen of ik misschien je nummer mag", zegt hij en zijn wangen kleuren rood.

"Nee, ze is bezet", hoor ik uit mijn telefoon komen. O my god. Is Mason nu serieus?

Ik gooi een blik naar mijn telefoon en kijk dan weer naar de jongen. "Sorry", zeg ik en wijs naar mijn telefoon.

"Ik heb het gehoord, sorry, ik zou je alleen laten", zegt hij en de teleurstelling op zijn gezicht is te zien. Ik glimlach nog zwak naar de jongen voordat ik mijn telefoon weer naar mijn oor haal.

"Wie was dat?" vraagt Mason nieuwsgierig. "Geen idee, ik was samen met Ruby en Romy wat drinken en hij werkt er", zeg ik tegen hem.

"Ha, goed afgeschrikt dus", zegt Mason en ik voel gewoon dat hij nu grijnst. "Die zielige jongen heeft al zijn moed bij elkaar geraapt om vervolgens te horen, van jou, dat ik bezet ben. En ik had toch nee gezegd, mocht ik je daardoor iets beter laten voelen", zeg ik tegen hem en steek mijn fietssleutel in het slok.

"Maar ik belde voor iets anders. Mijn moeder vroeg of je wou blijven eten vanavond", zegt Mason en ik stap op de fiets.

Ja, ik weet dat je niet mag bellen op de fiets maar er mag wel meer niet.

"Dat wil ik wel", zeg ik als ik even heb nagedacht.

"Waar ben je nu?"

"Nog in het centrum", antwoord ik en besluit rustiger te gaan fietsen om dit telefoongesprek af te ronden.

"Moet ik je halen?", vraagt hij. Ik schud mijn hoofd maar besef dat hij me niet kan zien.

"Nee, weet je wat. Ik ben er met tien minuten", zeg ik tegen hem en druk weg. Vervolgens stop ik mijn telefoon in mijn tasje en vervolg mijn weg naar Mason omdat ik toch al in het centrum ben.