It all started in the bookshop (Nederlands)

33

Stella

Ik zit rechtop en staar voor me uit. Vandaag is de dag waar ik elk jaar zo tegen op kijk. Vandaag is de dag dat mijn vader overleed vijf jaar geleden.

Na een korte poging tot opfrissen loop ik de deur uit. Ik trek mijn vader zijn jas aan en zet de capuchon op mijn hoofd. Wanneer ik zijn jas draag voelt het alsof hij toch nog een beetje bij me is.

Mijn telefoon gaat en ik zie dat het Mason is. Ik heb deze dag altijd alleen gedaan dus vandaag ook. Niemand van mijn vrienden weet dat het de sterfdag van mijn vader is. Ik ontwaak uit mijn gedachten en het gerinkel van mijn telefoon is opgehouden.

"Bedankt", glimlach ik kort en neem de rozen over van het meisje achter de toonbank.

Ik laat mijn telefoon in de auto en loop het kerkhof op en al snel kom ik uit bij zijn graf die er netjes bij ligt. "Deze zijn voor jou pap", zeg ik kort en leg ze neer. "Je was niet echt van de bloemen maar ik dacht, witte rozen vind je vast niet erg". Ik ga op mijn hurken zitten.

"Mooie jas pap, hij staat me goed vind je niet?", zeg ik zacht en ik krijg een kleine glimlach op mijn lippen. "Hoe gaat het daarboven? Bij mij gaat het goed pap, ik heb iemand ontmoet. Als je er nog was moest hij waarschijnlijk door de keuring maar hij is een goede jongen, echt waar. Ik ga weer naar school en heb de beste vrienden ever maar dat weet je waarschijnlijk allemaal al", glimlach ik en ik slik mijn tranen weg.

"Ik mis je zo pap, nog steeds elke seconde van elke dag. Ik weet dat je het goed hebt daarboven en dat je nu waarschijnlijk een biertje drinkt met opa en oma. Ik hoop dat je een beetje geniet van de rozen want dat is wel het minste wat ik kan doen. En die jas? Die houd ik aan vandaag", zeg ik zacht. Ik druk een kusje op mijn hand om mijn hand vervolgens zachtjes over het graf te vegen.

Eenmaal in de auto laat ik mijn tranen gaan. Ik start de auto en mijn vader zijn favoriete liedje komt op. "Bedankt papa, ik zou hem meezingen voor je", huil ik en draai de radio op vol volume. Luid zing ik mee en rijd richting mijn huis.

Ik parkeer de auto en zie de jongen op de stoep zitten die ik vandaag niet wou zien. Ik wacht totdat papa zijn nummer is afgelopen en stap uit de auto. Ik loop op Mason af en hij staat op.

"Ik kon je niet bereiken, ik wou kijken of je oké was", vraagt hij en hij slaat zijn armen open. Ik schud mijn hoofd en val snikkend in zijn armen. "Ik mis hem zo Mason", huil ik en hou Mason nog steviger vast. "Vandaag is zijn sterfdag", snik ik en Mason gaat zachtjes met zijn hand door mijn haar. Mason pakt mijn autosleutels en maakt de voordeur open.

Hij begeleid me naar boven en hij trekt me naast hem op de bank. Ik huil in zijn armen en zijn vingers maken cirkels op mijn rug. "Sorry Stella, je had me dit kunnen vertellen. Niet dat ik het je makkelijker kunnen maken maar ik kon je wel steunen waar nodig", fluistert hij zachtjes en ik kijk hem met mijn betraande ogen aan. Hij doet mijn capuchon af en veegt mijn tranen zachtjes weg.

"Ik ben net bij zijn graf geweest", zeg ik als ik wat rustiger ben geworden. "Alleen?", vraagt Mason en hij veegt mijn plukjes haar achter mijn oor. Ik knik en leun tegen zijn borstkas.

"Wil je foto's kijken met mij?", vraag ik voorzichtig en Mason kijkt me aan. "Wil je dat?", vraagt hij voorzichtig. Ik knik en sta op. "Ik heb hem over je verteld en toen ik in de auto zat kwam zijn favoriete nummer op dus ik denk dat hij je wel goed keurt", glimlach ik zwak en pak de fotoboeken uit de kast.

"Als je dit niet wilt hoeft het niet hé", zegt Mason en hij kijkt me bezorgd aan.

"Jawel, ik wil dat je hem beter leert kennen", zeg ik vastberaden en neem weer plaats naast hem op de bank. Ik sla het boek open en samen kijken we naar alle foto's terwijl ik herrineringen op haal.