The One that got away.....

CHAPTER 79

Tumalikod ako at pinunasan ko ang luha sakin mga mata. bakit kailangan niyang magtanong ng ganun sa ganitong sitwasyon. mahal niya pa ba ako? kasi ako, oo mahal ko pa siya, pero kagaya ng sinabi ko sakin sarii, kailangan ko nang itigil ang pagmamahal ko sa kanya.

" Jocel we can be a better family now, wala na si hillary at alam kong nangangailangan ng kompletong pamilya ang ating mga anak." matalim ko siyang tinitigan. 

" Pamilya na kami ni lake simula ng iwan mo kami rafael."  naalarma ako ng bigla itong humakbang palapit sakin. humakbang ako paatras. hindi ako dapat makalapit sa kanya. I have to distant myself to him. Mas mabuti nang ako ang dumurog ng aking puso kesa ang ibigay ko ito muli sa kanya at hayaan itong kumuyos at gawin pulbos.

" Jocel I know you still love me." he said aggresively. napailing ako. Oo mahal ko pa siya, pero hindi tama ang pagmamahal ko na yun. 

" and then what rafael, Oo mahal kita pero hindi na ako papayag na mangyari muli ang mga nangyari na noon. If you want joss to carry your name, then I will give you freedom to do it, pero wag mo akong idamay sa kung ano ang kalokohan gagawin mo." sinubukan niya akong hawakan sa braso pero nagpumiglas ako. siya na itong umatras at nakita ko kung gano siya kadisappoint sakin ginawa.

" Did I lost you too babe?" in a sincere tone. hindi ako sumagot at iniwas ko ang aking mga mata sa kanya.

" I guess I already did. Stupid I am." siya naman itong tumalikod sakin. paulit ulit itong huminga ng malalim. 

Saglit pa'y humarap itong muli with his smile, and I know it's not genuine. The sad looked and imbittered face of him.

"I still have other reason why I came here." seryuso niyang sabi. saglit na nawala ang tensyon namagitan samin kanina at bumalik kami na parang estranghero muli sa isa't-isa.

" My daughter is sick." huminga ito ng malalim. kumunot ang aking noo. 

" Hope has a leaukemia. and she needed a bone marrow transplant." I gasped when he said it. napahawak ako sakin bibig. hindi ko maiwasan hindi maawa sa anak nito lalo pa't sa murang edad ay pinagkaitan na itong ,maging masaya.

" Jocel kailangan ng anak ko ang tulong mo." hindi ko namalayan ang paglapit niya sakin. nag-angat ako ng tingin sa kanya.

" Panu?" nanlamlam muli ang kanyang mga mata as if parang mahihirapan ako na ibigay ang gusto niya.

" Si joss, siya lang ang makakatulong sa kapatid niya." 

//~//

" Hi lake, kamusta kana? Please call me when you get this message. Nandito na kami sa Manila. I miss you. " ani ko sa voicemail ni lake. hindi ko alam kung ilang beses na akong nag-iwan ng mensahe sa kanya. 

Sunod sunod rin ang ginawa kong email pero walang response akong naririnig. Hindi ko naman din magawang macontact sila travis dahil hindi naman sila magkakasama.

Binalik ko sakin bag ang aking cellphone at pinagmasdan ang buong paligid. it's been a long time since I came here. marami nang nabago sa Pilipinas. SI joss, hayun tulog sa kanlungan ni rafael. 

Nang malaman ko ang tungkol sa sakit ni hope ay nakaramdam ako ng matinding awa. ang paliwanag sakin ni rafael ay nakuha niya daw iyon kay hillary na may cancer din.

Lately lang nila nalaman ang sakit nito dahil wala pa naman daw sign na malala na. ang joss will be the donor of her daughter.

at first hindi ako makaoo dahil anak ko ang pinag-uusapan dito. walang assurance sa mga mangyayari pagkatapos pero malaki ang tiwala ko kay rafael. hindi niya eririsk ang buhay ng aming anak sa ganitong bagay.