The One that got away.....

CHAPTER 40

Tulala akong napaupo sa gilid ng aking kama. Hindi pa rin ako makapaniwala na nakita ko si rafael. Nakausap. nakatitigan. 

Mariing akong pumikit and his piercing blue eyes keeps flashing in my mind. Dumilat akong muli at impit ang aking labi na pigilan mapaiyak nang muli.

Ang totoo'y natatakot ako.. 

I'm afraid and Im not sure what is the reason why I'm feeling scared.

Natatakot ba ako na baka maghiganti siya sakin? o natatakot akong maramdaman ang mga naramdaman niya noon sakin,

Natatakot ba ako na matanggap ang kanyang pagbabago? O ang pagbabago ng damdamin niya para sakin?

Ramdam ko ang lamig sa bawat pagtitig niya. the cold that bother me everytime I tried to look at him. Nanginginig ako. nanlalambot.

His eyes were as turbulent as the ocean during a  storm and that make me sick.

Humiga ako at kasabay ng malalim kung buntong hininga ay ang pag-init ng luha sa gilid ng aking mga mata.

Tumagilid ako at don umagos ang mga luha.

Niyakap ko ang aking sarili ng nakabaluktot kasabay ng pakiramdam na tila walang hanggang sakit.

Unti unti akong napahagulhol habang inaalala ang kanyang mukha.

His now happy. He completely move on to his life and have a happy life now. Ito naman ang gusto ko noon, ang makita siyang masaya kapag nilayuan ko siya.

This is worth it..

mapait akong napangiti.

The pain worths the love that his looking for a long time.

But why I can't accept it. Ang hirap tanggapin ang malaking pagbabago sa kanya. kasi alam ko, na hindi na ako parte ng kanyang buhay. Bahagi nalang ako ng kanyang nakaraan na naglikha ng malaking sugat sa kanyang puso at nag-iwan ng marka don.

Ang hirap huminga. pakiramdam ko ay nawawala ang hangin sakin paligid. Lumiliit ang lugar na kinaroroonan ko at naiipit ako sa gitna.

napahawak ako sakin dibdib. Ang sakit sakit.. This pain is crashing me..

Please stop.. I can't take this anymore.. 

Diyos ko, hindi ko na alam ang gagawin ko sakin sarili. Lumayo ako para magbagong buhay at makalimutan siya, pero bakit nung nagkita kami, nanumbalik ang lahat ng pait na nararamdaman sakin puso.

I thought I already healed. I already move on. I already fixed my heart,

But then I just realize that some old wounds never truly heal, and it may bleed again even in the slightest word. 

Mapait akong napailing sakin sarili.

Please stop.. I can't take this anymore. let me die if this pain is forever.

Usal ko sakin sarili habang pigil ang sariling Huminga. 

I remember what he told me before. 

I am his Air and he can't live without me. 

I can't imagine himself dying because I took the air that he only breathe. He died when I choose to flew away and gave him words that broke his heart. 

And then he decided to burried his heartache, his sadness and his pain. Someone gave him another Air, and she's now the Life of the love of my life.