The One that got away.....

CHAPTER 71

nakatingin pa rin siya sakin.

sinubukan kong salubungin ang kanyang mga mata at hindi ko mawari ang lungkot na nakikita ko don.

" You should have let me go rafael, cause that's was supposed to be happen." nanginginig ang aking boses sa kanya.

Mariing itong pumikit at tumango.

" I just want to make sure that you will be okay."

" I'm not rafael. alam mo yan." my voice break up. para itong salamin unti unting nahuhulog ang bubog sa lupa.

"I'm sorry."

" Tell me what I need to do to make you okay Jocel."

"You can't.. You can't do anything rafael." I said between my sob. nanatili siyang nakatayo. umihip ang hangin nanggagaling sa bukas na bintana.

at wala akong ginawa kundi ang iiyak sa kanyang harapan ang aking nararamdaman.

Pagod na ako.. pagod na pagod na ako..

I was tired physically and mentally. literally drained and in pain. I wanted to close my eyes and just shut my emotion.

'Hush babe, please.. hush..." sinubukan niya akong yakapin pero nagpumiglas ako sa kanyang mga bisig. 

"Please, stop giving me hope. wag mo na akong paasahin."

" I know, I know.. let me hold you Jocel, for the last time." 

Umiling ako habang umiiyak. That will not take away all of the pain.. hindi mawawala ang lahat ng kung gagawin niya lang yun.

"Just go away rafael, please... Just go away.." pakiusap ko sa kanya. dahan dahan siyang lumayo at naririnig ko ang kanyang pahikbi. tumalikod ako at nagbigay ng distansya samin dalawa.

Umalis kanalang rafael. kapag nakikita kita, naalala ko ang lahat satin at hindi ko maiwasan panghinayangan ang bawat segundong pinagsaluhan natin.

Bumukas ang pinto, tanda na iiwan niya ako. hanggang sa marinig ko muli ang pagsara nito, don mas lalo kong naramdaman na wala na akong magagawa kundi ang tuluyan pakawalan ang kinukulong kong damdamin sa kanya.

Sandali pa akong umiyak hanggang sa makaramdam ako ng mainit na pagyakap mula sakin likod. humigpit ang kapit ko sa suot niyang damit.

" It's okay jocel..it's okay," sabi sakin ni lake. everything will be okay.. sa una lang ito. I have to live with my grief until I just let it go and move on.

//~//

"This is a bad Idea Jocel. umalis na tayo." pinigilan ko si lake nang tatalikod siya palayo sa venue ng kasal ni rafael. I know this is not good, pero gusto ko lang sanang makita si rafael kahit sa araw na'to. 

I know how riduclous I am for being here. I just want to say my final goodbye to him.

Puwesto kami di kalayuan sa pagdarausan ng kasal. Abala ang lahat ng mga tao at paroo't parito sa loob ng venue. at napangiti ako ng mapait ng masilayan ko ang lalaking kailanman ay di na magiging akin.

 I wiped my tears as I saw the man that I love waiting on the aisle of the church.

His smile is the most beautiful smile that I ever seen in the world.

His eyes is captivated. Telling me how he love the woman walking towards him.

People are rejoicing. They are celebrating this beautiful day for the two people who will bow there promises in front of the Lord.