The One that got away.....

CHAPTER 40

She fill the emptiness that I should be filling in.

She fill him Love that I taken for granted.

And now I just wish That I should die too. Cause I feel like I don't deserved the life that I have now without him.

Everything is useless..

nothing is without him.

Sa mga oras na'to. nalaman ko na hindi sapat ang salitang "im sorry" para tuluyan humilom ang sakit. Hindi sapat ang panahon lumayo ka para makalimutan ang lahat ng mga nangyari.

Dahil kahit ganu ka nagsisisi sa lahat ng mga nagawa mo, hindi mo na kailanman man mababalik ang mga panahon nasayang mo.

Patuloy kang hahabulin ng konsensya habang tumatakbo ka palayo rito. 

at kasabay ng tuluyan pagkawala ng taong mahal na mahal ko ay ang pagkawala ng aking sarili. at iyon ang masakit. ang malaman kahit na gano mo kagustong ibalik ang dating ikaw, hindi na kaya kasi nakalubog kana sa sakit na hindi mo kayang takasan kundi niyayakap nalang.

Am I lose him already? wala na ba talaga...It's hard to forget someone when he gave you so much to remember..

Yung lahat ng naipon alaala ay magiging isang kahapon nalang na sana at mariing hong hihilingin sa Diyos na mangyari.

Gustong gusto kong mahalin niya ako muli, ang mayakap at  mahagkan ang kanyang labi.

Ang marinig ang mga matatamis na salita na magpapawi ng kahit na anong sakit sakin puso.

But that is just a dream. False hope. Failure dream..

Please stop.. I can't do this anymore.. Let me die if this pain will not end.... Let me die...

//~//

"Mam, tutuloy pa po ba tayo sa meeting?" nag-aalangan tanong ni Belen, natigil ako sa pagtatype sakin laptop. well, kanina pa ako nagtatype at panay rin ang bura ng mga nasusulat ko.

Kanina pa ako absent minded. Ilang araw na rin ang nakakalipas simula ng magkita kami ni rafael, pero hanggang ngayon, hindi pa rin ako okay. mabuti nalang at hindi na naging mausisa pa sila kuya sakin. Hindi na rin ako niya tinatanong kung anong nangyari sa meeting. 

Marahil ay napaliwanag na ni lake ang mga nangayari. Hindi ko naman siya pinangunahan don, naiintindihan ko ang kanyang hangarin na hindi ako masaktan. Pero kahit na itago niya ako sa kahit na anong pananakit ng mundo, hinding hindi pa rin niya maiiwasan masasaktan ako kahit hindi niya alam.

Walang nakakaalam ng tunay kong nararamdaman liban sakin sarili. At muli, sana mamatay nalang ako kung panghabang buhay akong makakaranas ng ganitong pasakit.

Hindi ko masagot ang simpleng tanong niya sakin kung okay lang ba ako. dahil ang totoo, kahit sabihin kong okay lang ako, hindi nito kayang baliktarin ang katotohanan nangdurugo ang puso ko.

I can fool other people and hide my burdens with my smile. but that doesn't change the fact that I'm still hurt and in pain.

"Anong oras nga uli yun?" tumingin ako sa relo ko at mag-aalas Dyes na nang umaga.

"Actually ngayon pong 10:30." bigla akong napatayo, eh ngayon 10:30 pala eh bakit hindi niya ako sinabihan agad, panu ako makakapag-ayos nito kung gahol na kami sa oras.

"Sabi po kasi ni Sir Lake na siya nalang daw ang aattend sa meeting ngayon. hininga niya po sakin ang lahat ng appointments niyo hanggang next week." nakuyom ko ang aking palad. ang totoo'y naiinis ako dahil sa ginawa ng sekretarya ko at pati kay lake.