Migri {deel 1}

3 - Lambda

William Cersta keek verwonderd naar het doosje dat Olivier Dilano open had gekregen. Hij wist niet of ze nu allemaal naar Olivier toe zouden gaan om te kijken hoe hij het had gedaan, of dat ze allemaal zelf weer door gingen. Hij wist nooit iets zeker, maar durfde zelf ook nooit het initiatief te nemen. Alhoewel, hij durfde het wel, maar hij deed het gewoon niet. Daar had hij geen zin in. Het was echt niet alsof hij niet in zichzelf geloofde, hij hield gewoon niet van aandacht en van praten.

William was altijd de stille jongen. Hij was pas zes jaar geleden naar Engeland verhuist. Zijn oorspronkelijke taal was Marokkaans. Als je op je tiende een hele nieuwe taal moest leren, ging het hem niet helemaal goed af, in tegenstelling tot zijn broer en zussen. Hij was ooit een Zweedse jongen geweest, maar zijn biologische ouders hadden hem in Marokko achtergelaten toen ze daar op vakantie waren en zijn biologische moeder beviel. William had daar niet echt een mening over. Vroeger vond hij het verschrikkelijk dat zijn ouders hem hadden achtergelaten, want zijn broer pestte hem er altijd mee, maar nu was het meer een gewoonte geworden. Bovendien zei zijn broer er tegenwoordig veel minder over.

Hij paste natuurlijk niet in hun handbagage, pestte zijn broer altijd. Hij - en William zelf trouwens ook - had geen idee van wat er echt aan de hand was.

Maar de laatste tijd pestten te kinderen van meneer en mevrouw Cersta hem niet meer, omdat hij veel steker was dan hen. Hij was altijd wel ouder geweest, maar de anderen waren veel groter dan hem. Bovendien waren het van die typische Marokkanen - zoals Williams vriend altijd zei. En ze waren met meer, want het was allemaal tegen hem en hij was altijd alleen. Nu was het feit dat William veel slapper was - hij was zo'n typische Zweedse zwakkeling - omgekeerd, want William had zijn groeispurt al gehad, terwijl de anderen nog steeds de groeispurt moesten krijgen. Zijn broer kwam nu tot zijn kin, en dat wist hij zelf ook wel heel erg goed.

Hij keek de anderen even kort aan. Jason porde met een haarspeld in het "slot", Jessy keek naar Olivier, zonder zich te verroeren, Cecille zat te Whatsappen op haar iPhone 5, waar Anne al zo vaak om gesmeekt had bij de ouders van William, en Kat keek geïnteresseerd naar haar kistje, alsof ze dacht dat als ze er maar lang genoeg naar keek dat er dan een idee zou komen, of dat hij gewoon open zou springen. Dat vond William onzin. Hij geloofde niet in magie, en dat was duidelijk magie. Of er moest een oogscanner in zitten.

William staarde terug naar zijn kistje. Net toen hij er op wilde gaan slaan, wat hij had geleerd van zijn broer, stond Kat op en pakte ze een mes uit een van de kastjes die zich in de keuken bevonden. Geschrokken keek William op, hij hield niet zo van messen. De reden dat hij en zijn familie naar Engeland waren verhuisd was omdat er oorlog was in Marokko. Hij had zijn vader heel vaak met zo'n mes als dat Kat in haar handen had, de deur zien open maken, omdat de deur open maken zonder een, wel eens je leven kon kosten. Dat was gebeurd bij een van zijn vaders vrienden, die had de deur opengemaakt en was neergeschoten door een buitenlandse soldaat. Niemand wist waarom, want de soldaat was slim genoeg om meteen weg te rennen.

William hoorde een klik. Jason had zijn doosje ook open. Jeetje, de anderen gingen wel snel. Terwijl hij aan zijn verleden dacht waren de anderen al aan het denken over hun doosje. Natuurlijk, want daar hoorde hij ook aan te denken. Hij wist niet eens hoe hij op de gedachten aan zijn familie was gekomen. Hij moest eens minder gaan nadenken. Dan zou hij misschien ook wel meer gaan praten.

Zonder naar Jason om te kijken, sloeg William met een klap op het slot, hopend dat hij het met kracht open kreeg. Agressie zat in de familie. Ze waren er mee opgegroeid. Hun vader was agressief, en zo hadden zijn zoons het over genomen. Aangezien William bij hen was opgegroeid had hij dezelfde eigenschappen van de familie overgenomen. Zelf had hij alle Marokkaanse gewoonten overgenomen, ook al was hij blank als yoghurt en keken mensen hem daardoor altijd raar aan in de kerk.

Het doosje sprong meteen open. Williams mond viel open. Misschien was het waar wat Jessy had gezegd en moesten ze inderdaad het doosje open maken op hun eigen manier. Maar dan bestond er ook magie, want oogscanners konden zeker niet in deze houten doosjes zitten. Die leken namelijk al wel weer eeuwen oud. William wist niet of hij er blij mee moest zijn dat agressie zijn manier van het openen van een onschuldig doosje was.

Toen voelde hij een branderig gevoel op zijn hand. Het deed zo'n pijn dat hij kreunde. Hij irriteerde zich aan de blikken van de anderen, wat raar was, want normaalgesproken irriteerde hij zich aan niets. Hij keek op zijn hand en zag dat er een Griekse Lappa op zijn hand stond. In zijn hoofd vloekte hij, want zijn vader zou niet blij zijn met Williams nieuwe "tatoeage", maar natuurlijk zei hij dat niet hardop. Hij zou niet willen weten hoe het was als hij dat zou zeggen.

Een halfjaar geleden had William's broer Rick een tatoeage genomen van een slang, toen hij net veertien was. Zijn vader had een week niet meer tegen hem gepraat en hij had huisarrest voor een maand, maar hij mocht de tatoeage houden. Toch wilde William niet graag weten wat er met hem zou gebeuren als hij de Griekse Lappa op zijn hand liet zien, want hun vader werd steeds minder vrijgevend tegenover William en William werd steeds meer bewust van het feit dat hij niet echt bij de familie hoorde, ook al was hij hun eerste kind. Rick werd bovendien veel meer vertroeteld. Ook door hun moeder, wat William nog het ergste vond, want mevrouw Cersta was er altijd voor hem geweest, ook als de anderen hem pestten.

Cecille keek even op van haar Whatsapp gesprek met iemand waarvan William zag dat hij Jack heette. Jack, was dat niet een van die populaire kindjes bij hem op school? anne moest het weten, zij had een lijst van populaire mensen in haar kluisje gevonden. William wist niet meer precies wanneer dat was, maar hij wist wel dat het niet van haar was. Anne deed alsof het iets heiligs was, wat voor William onzin was, want er stonden ten eerste allemaal mensen op die nu al lang niet meer op school zaten en bovendien klopte de lijst voor geen meter. Rubby stond namelijk niet op een van de eerste trappen van de Populariteit, dat wist hij wel, want een van zijn vrienden kon niet ophouden over de geweldige Rubby. William vond haar maar een trut.

'Dus het is waar wat ze zeggen,' zei Cecille glimlachend. 'Dat Marokkanen agressief zijn.' Het klonk niet eens als een belediging, maar eigenlijk was het dat wel. En met meisjes als Cecille wist je nooit wat ze echt meenden en wat niet. William voelde zich ongemakkelijk bij zulke meisjes.

Hij werd rood. William werd niet graag geassocieerd met een agressieve Marokkaan, want dat was hij echt niet. Alhoewel, dat vertelde hij zichzelf. Hij zat toch op karate en daar had hij een behoorlijk aantal mensen verwond. Nee, hij mocht niet denken dat hij agressief was. Dan zou hij het op een bepaald moment echt gaan geloven.

Cecille smeet haar telefoon op de tafel, waarbij Kat haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, keek naar haar doosje en stopte haar hak in het slot. Ze hoorden een klik als bevestiging dat het laatste kistje open was. 'Zonde van mijn hak.'