Migri {deel 1}

2 - Omega

'Waarom zou je in godsnaam een zaklamp in je tas hebben?' vroeg Cecille met een arrogante toon. Het was op zich nog niet zo'n arrogante uitspraak, maar de toon kon je niet anders omschrijven. Ze keek niet eens op van haar beeldscherm, maar de lichtjes op haar gezicht vertelden genoeg; ze was aan het Whatsappen.

'Voor gevallen als dit,' zei Jason emotieloos. Olivier mocht Jason wel. Hij paste wel een beetje bij hem, terwijl Jason wel eerder zei wat hij dacht dan Olivier. Olivier dacht namelijk na, voordat hij iets zei. Olivier dacht altijd na. Jason pakte de zaklamp uit zijn tas en gaf hem aan Jessy, die hem dankbaar een knikje gaf en de kast weer in dook.

'Wow,' hoorde Olivier uit de kast komen. Het klonk harder dan normaal, alsof Jessy zich zelf voor een aantal seconden los had gelaten.

'Wat?' vroeg Kat plots nieuwsgierig. Een emotie die Olivier nog niet bij Kat had gezien. Toch paste het wel bij haar, alsof het in haar systeem zat. Kat had veel emoties. Ze was dan ook een gevarieerd persoon.

'Kom eens kijken,' zei Jessy, nu weer op een zachte, verlegen toon. Olivier en Kat stopte hun hoofd in de kast. Hun mond viel open van verbazing.

Er stonden vijf doosjes met hun namen. De doosjes waren van eikenhout en volledig gelakt. De weerkaatsing van het licht van uit de open deuren en van de zaklamp schitterde er vanaf. Er was met goud decoraties aangebracht. Ook hun namen stonden in gouden letters op de deksel, in een heel zwierige vorm. Zo zwierig dat het nauwelijks te lezen was.

Maar dat was niet het enige. Er lagen allemaal wapens in de kast. De kistjes stonden op de bovenste plank, daaronder waren nog twee planken met gouden wapens. Messen, bijlen, pistolen en zwaarden. Het leek wel of meneer Topper een invasie van aliëns verwahctte. Olivier glimlachte bij die gedachte. Hij las echt te veel sciencefiction. Toen keek hij naar de rechter deur van de kast, opnieuw een brief.

Beste Cecille, William, Jason, Olivier, Katherine en Jessy,

'Kat,' zuchtte Kat. 'God, wat haat ik de naam die mijn ouders me hebben gegeven.'

Het spijt me dat ik jullie niet alles zelf kan vertellen, maar dat zou gevaarlijk zijn. Ze zullen het weten, wanneer jullie het weten. En jullie moeten alles zelf uitzoeken, want dan is het zeker dat het jullie keuze is.

Ik zie dat jullie de kistjes hebben gevonden, dat moet wel. De sleutels voor de kistjes zijn er niet. Het is essentieel dat jullie ze open maken. Alleen jullie kunnen jullie doosjes zelf open maken. Niemand anders. Tenminste, dat was toen ik aan de beurt was. Misschien hebben ze nu wel een manier gevonden op ze open te maken. Hou ze veilig.

- Isaac Topper.

Olivier zuchtte hopeloos. 'Hoe moeten we een kistje open maken als er geen sleutel is?'

'Volgens mij is dat het idee van het kistje,' zei Jessy en ze friemelde aan haar roze jurkje. Olivier vond haar er leuk uitzien. Ze had een roze jurkje aan, heel simpel, zonder print, samen met een grijze beenie met berenoortjes en zwarte gympen. Die waren nagemaakt van Allstars, maar dat maakte niemand echt uit. 'We moeten zo slim zijn om ze allemaal op onze eigen manier te openen.'

'Jij leest echt te veel,' zei Kat en ze glimlachte warm. Het had uit Cecille's mond gemeen geklonken, maar bij Kat klonk het meer als een compliment

'Nee,' zei Jason, 'ik denk dat ze gelijk heeft.' Olivier was bereid hem te geloven, want Jason zag er wel uit als een verstandige jongen, ook al was zijn uiterlijk te beschrijven met het woord badass.

Olivier pakte zijn kistje en die van Cecille uit de kast en gaf Cecille's kistje aan haar. Ze keek dit keer wel op van haar telefoon, om het kistje aan te nemen. Bijna vriendelijk gaf ze hem een knikje. Daarna gooide ze het doosje naar de tafel en appte ze verder.

Toen hij zijn eigen kistje eens goed bekeek, zag hij dat er geen sleutel mogelijk in het slot kon. Het slot zag eruit als een gewoon slot, maar hoe je er ook een sleutel in zou stoppen, hij zou niet open maken, want daar was de binnenkant van het slot niet voor gemaakt. Olivier had genoeg kennis van sloten, want vroeger had hij vaak geprobeerd om in zijn eigen huis in te breken, wat hem behoorlijk cool leek. Het was hem een keer gelukt, maar daarna hadden zijn ouders het hem verboden en was hij iets anders gaan zoeken.

Ondertussen zat iedereen al met zijn of haar doos te klooien. Olivier was altijd de jongen die toekeek hoe anderen het deden. Daarna bedacht hij zijn eigen idee, maar als Jessy gelijk had kon dat niet. Hij moest het op zijn eigen manier doen. Jammer genoeg had hij behoorlijk veel vertrouwen in die kleine Jessy Rasp.

Olivier had geen idee waarom hij het deed, maar hij plaatste zijn hand op het slot van het kistje en het klikte open. Als een wonder. Het leek wel alsof hij niet na hoefde te denken. Er schoot een geluksgevoel door hem heen, die hij nog niet eerder had gekend.

Toen hij op zijn handpalm keek - die afschuwelijk pijnlijk aan het branden was -, zag hij dat er een Griekse Omega op stond..

'Holy shit,' zei hij.

Weer een update, omdat ik dit verhaal gewoon leuk vind ;)