The Strings (Strings Series 2)

Epilogue

Nang makilala ko ang tunay kong ina ay hindi na ako nag aksaya ng panahon para alamin ang totoo. And you know what's worst? She's almost back where she belong. Sa mga dela Fuente. Siya ang tunay na Devone Bree Vera  Cruz, dela Fuente. Marangya ang buhay na dapat kay Astrid na pinagkait ng nanay ko.

Hindi ko matanggap na sariling ina ko ang nagnanakaw sa totoong buhay niya. Ang nagnakaw para sa buhay na masagana dapat ay mayroon siya. Althought my mom was sorry. Hindi noon mabubura ang kasalanan na ginawa niya at buhay ni Astrid na pinagkait niya.

"Mahal mo ako kasi kapatid mo ako diba?" damang dama ko ang takot sa boses ni Astrid. I want to hug her and tell her that everything will be fine but I couldn't.

Hindi ako takot na isigaw sa mundo na mahal ko siya. Natatakot ako na baka hindi niya din iyon nararamdaman towards me. She knows me being her kuya. Ni hindi ko nga alam kung nasagi ba manlang sa isip niya na maging potential lover niya.

"More than that, Asrtid." sagot kong titig na titig sa kanya. Damn it! Kagaya ng akala ko ay mabilis lang siyang tumakbo palayo sa akin habang umiiyak. Para akong nadurog at nawasak. She didn't feel the same.

Akala ko ay masakit na sabihin sa kanya ang nararamdaman ko. Hindi ko inakala na mas masakit pala na makita siyang nasasaktan at nahihirapan kasi hindi niya naman nararamdaman yung pagmamahal na gusto kong maramdaman niya para sa akin.

I continued my life holding my grip. Ayokong pilitin si Astrid sa isang bagay na hindi niya naman gusto. But then, hindi ko pa din maalis sa sarili ko ang magselos everytime she's with that motherfucking rich kid.

"Mahal kita, Anton.. Pero natatakot ako." she said crying. My world literally stop. It was like my soul took out of my body. Panlalamig at sobrang kabog ng dibdib ang naramdaman ko.

Damn baby! Mahal din kita pero hindi ako takot. The only thing that scares me was she's always holding back. Palagi nalang siyang may consideration sa mga decision. She's so selfless, one thing I loved her the most.

Kaya niyang magbigay para sa kaligayan ng iba. Hindi niya kayang manakit ng tao. Why so unfair to me baby? Nasasaktan din ako.

"Susuko ako." sagot ni mommy ng nakausap ko siya. She's in the Philippines and I'm fucking bothered bigtime. Bakit siya umuwi? Bakit niya hinahanap si Astrid?

"Fucking liar!" sigaw ko sa kanya. Sinisisi siya kung bakit hindi pa din kami pwede ni Astrid. I blame her for messing things to me.

"Dude, calm the fuck down." nahimigan ko ang iritasyon sa boses ni Brent. How can I calm down? Galit ako dahil iniwan niya kami ni Brent. Galit ako dahil siya ang dahilan kung bakit galit na galit sa akin ang mga magulang ni Astrid.

Galit ako dahil ako ang nagbabayad ng kasalanan niya!

"I'm sorry.. I'm sorry for leaving you two.. Natakot ako at naduwag. I'm here to make things right. Patawarin niyo ako." iyak ng iyak si mommy. Nagmura ako ng mahina at hinilamos ang palad sa mukha.

Galit ako, oo. Pero aminin ko man o hindi ay hindi ko siya matitiis. She deserves another chance. Well... She's still our mother after all.

When Astrid got shot. Gumuho ang mundo ko. Hindi ako makapag isip ng tama. All I wanted is to see her my self. Gusto kong ako mismo ang makakita na okay siya.

"I'm begging you. Isang beses lang po. Bibitawan ko na siya." salita ko sa mommy ni Astrid. Purong poot at galit ang nanalaytay sa mga mata niya.

"Admit the crime. Tell them na ikaw ang nakabaril sa kanya. Maybe then, papayagan kitang makita siya." sagot ng mommy ni Astrid. Hindi ako nagdalawang isip. Inamin ko na ako ang bumaril sa kanya.