The Strings (Strings Series 2)

ika- apatnapu't anim

"It depends.. I don't know yet." sagot niya na tila ba malalim ang iniisip. Tumango ako kahit hindi niya nakikita. Maybe malaking deal ang pupuntahan niya that's why it will take him long? Grabe! Manghula kapa Bree!

"Raj.." tawag ko sa kanya ng maramdam ang pagkatutulala niya sa gitna ng traffic.

Bumuntong hininga si Raj. Nang nakawala kami sa traffic at marahas niyang binaling ang manubela. Halos nasa airport na kami! What the!

"San tayo pupunta?" hindi ko alam kung natatakot ako o kinakabahan. Seryoso lang si Raj at natatakot ako sa hindi ko alam na dahilan.

"Where are you taking me?" pinilit kong ikalma ang sarili ko.

Bumuntong hininga si Raj at pinagpatuloy ang matulin na patakbo. "Right where you belong.." he said painfully.

Kumalabog ng husto ang puso ko sa hindi ko malaman na dahilan. Kinakabahan ako dahil hindi ko din siya maintindihan. Halos lumubog na ang araw ng mapagtanto ko kung saan kami papunta!

"Raj.." salita ko. Patuloy ang mabilis na patakbo niya. Bahagyang nagliwanag ang langit dahil sa kidlat. Bahagya nang pumapatak ang ulan pero diretso pa din ang pagmamaneho niya.

Ilang oras akong halos magmakaawa sa kanya pero tahimik lang siya at tila ba walang makakapigil sa kanya. And then... Nang matanaw ko ang resort ni Anton ay kasabay ng kaba ko ay pagkadurog ng puso ko.

The rain starts to be wild. Kahit umuulan ay lumabas agad si Raj ng sasakyan. Wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kanya.

"Raj ano 'to?" sagot ko ng makalabas ako sabay hawak sa braso niya. Nang magtama ang paningin namin ay nanlaki ang mga mata ko ng makita ang luha sa mga mata niya. Hindi ako makaimik sa umaapaw na sakit na pinapakita ng mga mata niya.

"I'm letting you go... This is where you belong, Bree." pain is evidence on his voice. Umiling ako sa sakit na nakikita ko sa kanya na hindi ko kayang tagalan.

"I love you.." pumiyok ang boses niya kasabay ng luha at tubig mula sa ulan. Hindi ko na ininda kung basang basa ako. Nasasaktan ako para kay Raj!

"Pero alam kong hindi ako ang mahal mo."

Umiling ako. "Mahal kita." sagot ko.

Nadurog ako ng husto sa sakit ng ngiti na isinukli niya sa akin. "Pero mas mahal mo siya.." sagot niya.

"I'm not numb, Bree. I love you pero hindi pa din sapat. I know you're only staying with me out of your mercy. Masyado kang mabait to let go of me kahit nahihirapan at nasasaktan kana." tumitig siya sa mata ko. Bumuhos ang luha ko sa sakit at panghihinayang sa mga mata niya.

"So.. Kung hindi mo ako kayang iwan because of your mercy. Ako na ang bibitaw." umiwas siya ng tingin sabay tingala at sinalubong ang buhos ng ulan.

"Nagpapasalamat ako sa chance na maiparamdam ko seyo yung pagmamahal ko. But then.. Alam ko naman na hindi ka talaga sa akin sasaya.. Suko na ako, Bree. Pagod na pagod na akong mahalin ka." basag na basag ang boses ni Raj. He looks so broken and devastated.

Parang gripo ang luha ko sa pagtulo. Parang nawasak ako ng literal ng hinawakan ni Raj ang pisngi ko. I can feel his deep pain and sorrow. Sobrang sakit lang ang makikita mo sa kanya. Dahil doon.. Mas lalo akong nagagalit sa sarili ko dahil sa sakit na naibigay ko sa kanya!

Tumalikod si Raj.. Hiniwakan ko ang braso niya. Napatingin siya doon kasabay ng pag iling niya at malungkot na ngiti. "Magiging maayos din ako. Go to him.. Follow your heart this time.. I'm setting you free." salita niya.

"Raj.. I'm sorry.." halos magmakaawa ako sa kanya. Patuloy na umiling si Raj at halos ayaw na akong tignan.

"Puntahan mo na siya bago magbago ang isip ko. Kapag nandon kana.. Don't think of my pain anymore..  Never look back.. Be happy, Bree.. Magiging masaya ako kapag alam kong masaya kana.."

Mabilis na sumakay si Raj sa sasakyan niya at mabilis itong pinatakbo. Naiwan akong tulala at basang basa ng ulan.. Hindi ko matanggap na nasaktan ko si Raj!

I deeply feel sorry for Raj. At habang buhay kong tatanawin na utang na loob na ginawa niya yung bagay na hindi ko kayang gawin para sa sarili ko.

Minahal ko siya. Pero hindi ko maipagkakaila na pag aari na talaga ako ni Anton noon pa man. Deserve ko ba talaga na mahalin ang dalawang lalake na parehong sakit lang ang naibigay ko?

Siguro.. Tama nga sila, kapag nagmahal ka ay may masasaktan at masasaktan ka talaga. Pero alam ko, lahat ng sakit na naibigay at natamo ko ay magiging dahilan iyon para maging malakas at magpatuloy sa buhay.

I hope someday Raj will find a girl who deserves his unconditional love. Gusto ko din maging masaya siya.

Unti unti, huminahon ang ulan kasabay ng paghinahon ng pakiramdam ko. Napatingin ako sa resort kung saan posible na nasa loob yung lalaking buong pusong minahal ko. Hindi ko namalayan na tinatahak ko na ang daan papunta sa loob. When I entered the resort... The wild waves and cold wind welcomed me. I smiled when I saw Anton talking to some guests. Walang dalawang sabi ay naglakad ako patungo sa kanya.

"Anton," nanginginig na salita ko. Nanlaki ang mga mata niya ng makita ako. Mabilis niyang iniwanan ang mga kausap niya at halos takbuhin ang pagitan namin.

"Dam it!" you're cold.." he said bit angry. Umiling ako sa kanya at mabilis siyang niyakap.

Finally... I'm home.