The Strings (Strings Series 2)

ika- apatnapu't anim

"Siya ba?" tanong ko. Ngumiti si Rosie at tumango.

"Yes! Meet my son.. Seo."

Ngumiti ako sa kanya pero nagtago lang ang bata sa likod niya. "Nasaan si kuya Jigs?" tanong ko.

Nagkibit balikat lang si Rosie at umiwas ng tingin. Should I ask her? Mukhang may problema sila. Ang dami kong gusto itanong pero hindi ko na masundan. Nakakalungkot dahil isa din ito sa mga napabayaan ko simula umalis ako noon. My relationship with my two families.

Naupo ako sa sala habang pinapanuod ang mga bisita at pamilya ko. I'm happy that they are happy. Sa dami ng iniisip ko ay nahuhulog ang mata ko sa pagod. Gustong gusto ko din sabihin sa kanila ang balita about sa company but I don't want to ruin the moment.

"Bree.." tumakbo ako palapit sa swing kung saan nakaupo si lolo John. Hindi tulad noon ay sobrang laki na ng ngiti sa mukha niya. Kumpara noon. Mukhang mapayapa na siya.

"Lolo!" bati ko sabay yakap sa kanya. He gently carresed my head.

"You made it! I know you will make it.. I'm so proud of you.." bulong niya. Ngumiti ako sa kanya. "Nabuo mo yung wasak na pamilya na matagal ko nang pangarap buoin. You taught your mom  to forgive and forget things. Salamat seyo, Bree. Salamat kasi inayos mo ang pamilya natin.. Salamat." paulit ulit na salita ni lolo..

"Now that everything is on their right places.. Sarili mo naman ang buoin mo Bree." salita ni lolo kaya napatingin ako sa kanya.

"Ano po ibig niyong sabihin?" tanong ko.

"Follow  your heart.. Stop thinking about others.. Being commited is lifetime commitment. Are you willing to be with someone out of mercy?" tanong ni lolo.. Unti unting nagtubig ang mata ko at umiwas ng tingin. Huminga siya ng malalim at inaangat ang baba ko.

"This is your heart and your life we're talking about. Your future and your lifetime happiness. Stop always choosing the right thing.. You'll just live your life miserably. Pain is inevitable, Bree. You are kind but you're also human. And human natures is to make mistakes, to love, get hurt, learn and carry on. Kapag nagmahal ka, masasaktan at makakasakit ka. Will you choose to hurt yourself or be happy? If you think that choosing what's in your heart is not the right thing to do now. Well, I'm telling you.. You're wrong this time."

"Bree.." I heard soft whisper.

"It's okay tita, she looks tired.. Aalis na po ako." Nadama ko ang lungkot at pagkabigo sa boses ni Raj. My heart ache so much. Dinilat ko ang mga mata ko. Nakatingin si mommy sa akin sabay balik kay Raj na nakaayos at handa nang umalis.

"You are leaving?" tanong ko kay Raj sabay iwas ng tingin kay mommy. Tinignan ko pa ang wrist watch ko at pasado alas kwatro na ng hapon. Nakatulog ako ng ganoon katagal!

"Oo sana.. You looked tired. Okay lang na wag kana sumama, magpahinga ka." he said. Kumunot ang noo. Something's off with Raj. At dahil doon... Kinakain na naman ako ng kunsensya ko.

Umiling ako at sinuklay ang buhok gamit ang daliri. Pinasadahan ko ng palad ang damit kong nagusot. "Ihahatid kita." sagot ko.

"My," sabay tingin ko mommy na pinagmamasdan lang ako. Bumuntong hininga siya at tumango. "Okay. I'll just tell them." sagot niya sabay halik sa noo ko.

"Ingat kayo." tumingin siya kay Raj at tipid na ngumiti. "Ingat ka din, Raj."

Tumango si Raj. "I will, tita. Thank you." sagot niyang seryoso.

The defeaning silence inside his car is bothering bigtime. Hindi naman nagsasalita si Raj at diretso lang ang mata sa daan.

"Uh, ilang months ka sa San Francisco?" tanong ko. Nakakailang lang kasi hindi naman ganito katahimik si Raj.