The Strings (Strings Series 2)

ika-apatnapu't lima

"Let me do the work. Gusto kong ako ang umayos." seryoso kong sabi.

Kumunot ang noo ni Raj. I got stiffened when he handed a red box. Bumilis ang tibok ng puso ko sa gulat. Binuksan niya ang box. Lumitaw ang isang magarang singsing na may katamtamang laki ng diamond sa gitna.

"Marry me then?" he asked without hesitations. What the fuck? Kung gusto kong isalba ang company sa pamamagitan ng iba.. Bakit hindi nalang kay Anton diba?  Naibangon ko na ang company ay nagpakasal pa ako sa taong mahal ko. But then.. I stayed with him coz' that's the right thing to do. The moral thing to do!

Umiling ako at yumuko. Wala na akong maiiyak dahil naubos na ito ni Anton. I feel completely numb.

"No." sagot ko.

Tumahimik si Raj. Pinaghalong gulat at sakit ang nakita ko sa mga mata niya.

"But why?" he stuttered. How ironic na dalawang beses ako inaya ng kasal ni Anton at Raj pero pareho ang sagot ko. Pinili ko siya and yet I still can't say yes.

Tumingin ako sa mga mata niya at malungkot na umiling. Kitang kita ko ang pagkabigo niya at nanghihinang napasandal sa sopa.

Huminga siya ng malalim at pinilit na ngumiti. His smiles breaks my heart. Siya ang pinili ko pero alam kong nasasaktan ko naman siya! Why everything is so hard and cruel for me?

"Naiintindihan kita. I'm sorry for asking while everything is in chaos." tumayo siya at humalik ulit sa noo ko. Hindi ako makapagsalita coz' I really don't know what to say.

"I'll be leaving this month.." he suddenly said. Napatingin ako sa kanya. His eyes is hopeful. "Can you come with me?"

"I can't. I'm sorry Raj. Hindi ko tatakasan ang problema ko ngaun." sagot kong totoo. Natuto na ako. Escaping is not the answer to your problem. Kailangan mo talaga ito harapin. Well.. Problem is inevitable. Kahit saan man ako magtago ay may problema pa din. Pumikit siya ng mariin at tumango.

"Okay then. I'll be gone for months... Can you at least  join me to the airport?"

Huminga ako ng malalim at tumango. "Of course." sagot ko.

Tumahimik ulit ang bahay ng umalis si Raj. Sa bawat desisyon ko. Alam kong nasasaktan ako at mga tao sa paligid ko. But then.. Pain is just everywhere. Kahit anong desisyon ang gawin ko. Alam kong masasaktan ako at mga tao sa paligid ko.

Sa ngaun.. Yung tama lang ang pinili ko. Kahit mahirap.. Kahit masakit. Kasi minsan.. Sa lahat ng sakit, doon tayo matututong lumaban at bumangon.

Two weeks passed yet I'm still one of a hell  busy. Ni hindi ko pa napupuntahan si mommy. I just don't have the courage to do so, maybe.

"Aurora! Pakitawagan si Atty. Estrada." sigaw ko. Walang Aurora ang nagsalita pabalik. I want to know everything about mom's case. I want to help her.. Nagagalit ako sa kanya pero mahal ko pa din si mommy.

Anger is a tiring thing. Kapag inalagaan mo ito sa sarili mo ay ito ang unti unting uubos seyo.

Napakunot ang noo ko ng walang sumagot. Naglakad ako pabalabas ng library para sana hanapin si Aurora ng biglang bumulaga si daddy at Kaio. Nalaglag pa ang panga ko ng iniluwa si mommy sa likod ng dalawa.

I calmed myself. I'm confused too. Why is she here?

"Hello, ate!" Kaio greeted me awkwardly. Tinapunan ko siya ng masamang tingin.

Kahit kinakalma ko ang sarili ko ay may parte pa din sa akin na hindi lubusan maalis ang galit. But then.. Mas nanaig pa din ang pagmamahal ko para sa pamilya.

Nakatingin ako sa kanila. Dad can't look at me. Sa kinatatayuan ko, damang dama ko ang layo ko sa kanila. Ang space at distant namin sa isa't isa.. Lalo na kay mommy.