The Strings (Strings Series 2)

ika- apanapu't apat

Napabuntong hininga ako. Even if I still love Anton, hindi ko kayang basta itapon si Raj. I'm better than that. I've learned a lot.  Hindi ko man maibigay ang pagmamahal na dapat ay sa kanya. He deserves to be respected.

"Baby..." his husky voice sent shiver down to my spine. Tila ba ang asido sa sikmura ko ay tuluyan ng kumalat at sinusunog ang loob nito.

Pumikit ako ng mariin. Ang kalmado kong sarili ay nagwawala na ngaun. Napatingin ako sa kanya. His soulful eyes looks so gentle yet painful.

"Anton.." I literally stuttered.  Nagtama ang mga mata namin. Tila ba gusto kong mabuwal sa titig niya. The pain.. The sorrow.. The anger.. Halo halo at hindi ko kayang tagalan.

Tinagilid niya ang ulo niya ng nag iwas ako ng tingin. God! Ngaun masasabi ko na ang nararamdaman ko na pinipigilan ko simula bumalik ako dito.

He's more handsome. Magulong buhok niya na miss na miss ko na. His manly scent.. His perfect jawline. His pointed nose. Tumangkad si Anton at bahagyang naging kayumangi ang kulay. His body is well toned now. At kung hindi mo siya kilala ay mapagkakamalan mong modelo sa iba't ibang magazine.

Ibang iba ang nararamdaman ko. Mahal ko siya pero para siyang ibang tao na nakatayo sa harap ko. Maybe, this is the reason why I never feel at ease with him. Aside that I've known him as my brother, He's too much for me. He's dangerous for me. He's so passionate and mature in everything he do while I'm the reckless and immature one.

"Why are you here?" halos manlamig ako sa lamig ng boses niya. Bahagyang umalon at umihip ang hangin kasabay ng tuluyang paglubog ng araw.

Hindi ako makakibo. I was determined to talk to him awhile ago pero tila nawala lahat ng lakas ko. I stared at him. Dinadama ko ang hirap na dinanas niya nung umalis ako at iwan ko siya. Kung titignan mo siya ngaun, well-- there's no trace of him na dumanas ng hirap. Though, his eyes is full of pain.

"Are you going to say something?" tumaas ng bahagya ang kilay niya kaya natauhan ako. Damn it Bree! Old habbits never dies? Bumalik ka na naman sa Astrid na hindi makayanan ang presensya niya? Akala ko ba okay kana?

Huminga ako ng malalim at kinalma ang sistema na kanina pa nagwawala. "I'm sorry.."salita ko. Nakitaan ko ng gulat ang mga mata niya na may halong pagtataka.

"Para saan?" tanong niya tsaka humalukipkip sa harap ko. Somehow, nakitaan ko ng amusement ang mga mata niya. "I remember it clearly that you were blaming everything to me. Well yes baby.. Maybe you're right. Masama akong tao." pait ang bumalot sa huling sinabi niya. Umiling ako ng umiling at hindi na napigilan ang maluha.

"I'm sorry.. Hindi ko alam... Bakit hindi mo sinabi?" tanong ko.

Kumunot ng bahagya ang noo niya sabay igting ng panga. "What?" tanong niyang tila naguguluhan. Eversince he's humble in everything. Kahit dapat na siyang bigyang ng award sa mga ginagawa niya para sa mga taong mahal niya ay hindi niya iyon nakikita. He maybe looked rough but he's so soft inside.

"I know everything.. I'm sorry.. " sagot ko na walang makapang salita. Dumilim ang ekspresyon ng mukha niya at mahinang nagmura.

Huminga siya ng malalim. Ang matigas na mga mata niya ay napalitan ng lambot at pag aalala. Bahagya siyang humakbang palapit sa akin. I was stunned when he gently wipe my tears.

Hindi siya nagsalita. Nalilito pa ako ng bigla niya akong hinila sa gilid kung saan may entrance papasok sa restaurant ng hotel.

"Good evening, sir.." the staffs greeted him. Hindi ko na nakita ang mga ito ng yumuko ako dahil sa hiya. I was crying a while ago and now he's dragging me infront of these people?

Pumasok kami sa isang kwarto na tila VIP. Nagulat pa ako ng mayroon pang dalawahan upuan doon at sa gitna ng lamesa ay mayroong pagkain.

Kumunot ang noo ko sa pagtataka. Napatingin siya sa akin. "Lets eat."