The Strings (Strings Series 2)

ika tatlumpu

Medyo gumagaan yung pakiramdam ko kasi feeling ko nagiging light lang yung convo namin. I missed this! I missed him! And I really want him to feel that.. But still.. I'm really scared.

Ngumisi si Anton at tinaasan ako ng kilay. "Wala pa akong girlfriend." sagot niya sabay sipa ng tubig sa shore..

I rolled my eyes instantly. "Sinungaling mo!" medyo napataas ang boses ko kaya tinignan ako ni Anton gamit ang mangha niyang mga mata.

Napalitan ng seryoso at pagiigting ng panga ang reaksyon niya kaya bahagya akong napaatras. Nagalit yata.. Lalong kumalabog ang puso ko sa supladong mukha ni Anton.

"When was the time I lied to you?" malamig na usal niya. God! I missed his face at pagsusungit niya!

Hindi ko malala kung may moments kami nung bata pa kami. Hindi naman niya kasi ako pinapansin at palagi siyang masungit sa akin. I always wonder why? Tapos bigla nalang siyang naging mabait when I entered college.

Nakatunganga ako at walang makapang salita habang diretso ang titig niya sa akin. Bahagyang pinasadahan ni Anton ang ng palad ang buhok niyang bahagya pang tumutulo. Ang perpektong hugis ng dibdib niya at mga guhit sa tyan niya ay halos magpatameme sa akin.

Bakit sobrang perperto ng features niya? As in wala kang itatapon. Hindi din ako makapaniwala na isang tulad ko ay nagustuhan niya. What's so special with me? Wala. I got no racks at all. Petite kasi ang katawan ko at simple lang akong manamit. Why me?

Bahagya siyang umabante. "May naalala kaba na nagsinungaling ako seyo?" he asked seriously.

Yes. The part that he knew that I was adopted. Well.. Hindi ko naman sinabi nagsinungaling siya. I perfectly understand him dahil kahit ako ang nasa lagay niya.. I think I don't have the right to spill the truth.

Nananginig ang labi ko at umiling ng walang awa. Parang ang dila ko ay umatras na naman yata!

He sighed heavily.. "If there was..." malungkot ang mga mata niyang bumaling sa akin. "I'm sorry baby.."

Parang nawawasak ako ng bahagyang kuminang ang mga mata ni Anton.. No! I'm not mad at him.

Tumahimik kaming dalawa na sabay nakatingin sa papalubog na araw. I was drooling at him the whole time.. God!

"Anton," basag ko sa katahimikan.. Parang hindi ko kasi makayanan na makita na malungkot ang mga mata niya. I can't stand seeing him weak like now. He's always strong!

"Hmmm.." sagot niya pero sa dagat pa din ang mga mata niya na pumikit ng mariin.

Kinagat ko ang labi ko. "galit kaba sa akin?" tanong kong kabang kaba. Mabilis na napatingin sa akin si Anton.

"Why would I get mad?" tanong niyang parang nangiintriga. Kumalabog ang puso ko sa mga mata niya na tila ba Namamangha at nagtataka.

I don't know either. Pakiramdam ko kasi ay galit siya sa akin.

"Kasi....."  kinagat ko ang labi ko at hindi masundan ang sasabihin. I just... I felt awkward! Nakakailang kasi na kausapin ko siya ng ganito! Maybe I need to adjust. Hindi naman pwede na habang buhay akong matameme sa kanya.

Huminga siya ng malalim at umupo sa buhangin. He looked at me.." Come here baby.." ang lambing lambing ng boses niya. Para akong robot na mabagal na lumakad sabay upo sa tabi niya. Ang kaonting distansya sa amin ay nawala ng idikit niya ang sarili niya sa akin.

Goodness! Magkatabi lang kami nakaupo pero parang nayanig ng pagtatama ng braso namin ang buong pagkatao ko!

Ang mga tao ay unting unting nawawala... Medyo dumidilim na at unti unti nang naglilitawan ang mga bituin.