The Strings (Strings Series 2)

ika-siyam

"Bakit mo ito ginagawa kuya?" sagot ko. Kasi, hindi ko talaga siya maintindihan. I can't see the logic why he's all in for me. He used to be distant and cold. Ano ang nangyari?

Hindi siya nagsalita. Uminom lang siya ng tubig at tumayo.

"Kasi kapatid mo ako diba?" salita ko ulit. I want to hear his answer. I want to clean the mess inside my head.

Napahinto siya sa paglalakad pero nakatalikod pa din sa akin. He didn't answer me. Umalis siya at iniwan akong gulong gulo.

Why am I making this a big deal? Hindi naman dapat diba? But his actions and sometimes his words were constantly bothering me. Mawawala lang pero bumabalik pa din.

Instead of overthinking.. Pumasok nalang ako at naiwan na ako sa bahay mag-isa. Sa byahe, nalimutan ko saglit si kuya when Bree interupted my mind. Simula kasi nung isang araw ay hindi pa siya nagpapakita sa school. Gusto ko man siya puntahan pero hindi ko magawa.

I never thought that I offended her. But it's unintentionally. Siguro nga hindi ko pa talaga siya kilala. Pero ayokong mag away kami over petty things.

"Moon," napahinto ako sa paglalakad. Eto pa ang isang nagpapabagabag sa akin. Patakbong pumunta si Rajan sa akin. I felt awkward when people literally stared at us.

The last time we talked. He told me something horrible. I like Rajan.. I admit. Pero mas pinapahalagahan ko ang friendship namin ni Bree. Alam ko naman kung gaano niya kagusto si Rajan. Baka tuluyan nang masira ang friendship namin kapag pinatulan ko ang kabaliwan ko.

It's okay for me to break my heart and let Bree's heart win. Ganoon naman ang magkaibigan diba? Hanggang hindi pa malalim ang ugat, sisimulan ko nang bunutin. Hanggang di pa tumutubo at lumalago, kailangan ng patayin.

"Hey, are you avoiding me?" medyo hingal pa siya ng makalapit sa akin. Hindi ba obvious? Why do people need to ask always? Siguro hindi naman masama kung mag assume minsan diba?

Simula kasi ng nagkausap kami at hindi pa din nagpapakita si Bree. Palagi ko siyang nilalayuan kahit lapit siya ng lapit. I don't want him be close to me. Ayokong ma-attached sa bagay na walang patutunguhan.

Sabi nga nila.. Feelings is like a ship.. It will take you to places.. Pero kapag alam mong walang patutunguhan, sad to say but you need to abandon the ship. Just like us.

"May kailangan akong gawin." pagsisinungaling ko. Nagpatuloy ako sa paglalakad. Napadaan pa ako sa main building kung nasan ang office.

"Sigurado? You're classmate with Bree but she seemed not busy." I was caught off guard. "Is it because of what I told you? I'm fucking serious." nag-igting ang panga niya. Napatingin ako sa mga mata niya. He looked hurt and frustrated at the same time.

Yun nga ang problema. Seryoso siya. Mahal siya ni Bree. Malayo ang agwat namin dalawa. At hindi pa ito ang priority ko.

"Don't be so unfair to me, hindi pa ako nagsisimula tinatapos mo na. That's not fair." seryosong seryoso siya. There's a little sting I felt in my heart.

Why me in the first place? Si Bree na ang na sa kanya pero ako ang ginusto niya? Nacha-challenge lang siya siguro siya coz Bree almost give him everything.

"Hindi ako ang unfair dito, Raj. Ikaw ang unfair sa akin." sagot ko tsaka siya tinalikuran. I left him dumbfounded. Bawat hakbang ko ay hirap na hirap ako. Being with Rajan is complicated. Hindi ako katulad ng karamihan ng mga babae nakaikot sa mundo niya. Had he ever considered how will the two of us will end up? How will we end up even if we're not yet started?

Madami akong problema sa buhay. I like him.. I really do. Pero gusto ko munang gampanan ang mga obligasyon ko sa pamilya at mabigay ko lahat ng pangako ko kay nanay.

I want to have a better life. I'm tired being judged and belittled by others. I want something for my self. I want something for my family. Love isn't my priority now.

I'm not like them born with golden spoon in their mouth. Isang kahig isang tuka kami. Ni hindi ko nga mabilan ang sarili ko na maayos na gamit. My life is indeed complicated and I dont want to add him on the list.

"Kayo po si Astrid?" napatigil ako ng may lumapit sa akin na dalawang lalaki na nakasuit. Kumunot ang noo ko para hindi halata na medyo kabado ako. Bakit nila ako kilala?

Hindi naman nila siguro ako kikidnappin diba? Wala nga akong pambili ng maayos na sapatos at kung titignan mo ako, wala talagang pangtubos ang pamilya ko sa akin. Sino sila?

"Bakit po?" tanong ko. I calmed myself coz I know it's the right thing to do. Ang OA ko naman kung magtititili ako even if they only asked if I am Astrid. Diba?

"Pinapatawag po kayo ni Sir John." sagot ng isa. Natigilan ako at napahinga ng malalim. Si lolo John lang pala.

"Kailan daw po?"

"Now,"

Nanalaki ang mata ko. As in ngaun na?

"May klase po ako."

"excuse ka sa klase for today." sagot niya. Lalo akong namangha. I now that they have power and connections pero hindi ko alam na ganito kalala. Sabagay, bago lang ako sa ganitong mundo. Ang hindi ko lang sigurado ay kung masasanay ako.

Tumango ako at sumunod sa kanila sa parking. Bawat hakbang ko ay kumakalabog ang dibdib ko sa hindi ko alam na dahilan. Siguro ay kailangan ko na tigilan ang pag inom ng kape dahil napapadalas na ang mga kakaibang nararamdaman ko.

"Possitive," sagot ng isa sa radio kaya napakunot ang noo ko. Isang magarang sasakyan ang lumapit sa harap namin.

"Nasa loob po siya." sagot ng bodyguard or ano man si kuya sa akin. I entered the backseat na halos nagpatalon sa akin.

"Hi there, Astrid.."nakangiting salubong sa akin ni lolo John. Ilang na ilang ako. Una, hindi naman kasi pa ako nakakasakay sa magarang sasakyan. Pangalawa, hindi pa kami masyadong close ni lolo John.

But part of me want to. Hindi ko alam pero may bahagi sa puso ko na gustong makilala ng buo ang pamilya ni Bree.

"Good morning po, kamusta po kayo?" sagot ko na bahagya pa din naiilang. Tumawa si lolo John and all of a sudden the mood lighten.

"You're formal. Call me lolo." sagot niyang nakangiti. It's weird. Base kasi sa kwento ni Bree ay masungit at hindi ngumingiti ang lolo niya. Mukhang hindi naman..

"Talaga po?" hindi ko naitago ang saya sa boses ko. Tumango si lolo John at ngumiti.

"Saan po ba tayo pupunta?" tanong ko.

Nagsimulang umandar ang sasakyan. Tumingin si lolo John sa guard sa harap at tumango.

"Nothing.. I will tour you to Vera Cruz aircraft."

Nothing? Vera Cruz aircraft?  Oh一My一God一