The Strings (Strings Series 2)

Una

"Sa unibersidad na papasukan niya, Anton." sagot ni nanay habang patuloy sa pagbabalot ng mga kakanin.

Nag-igting ang panga ni kuya anton kaya lalo akong nanginig. Malamig pa din siyang nakatingin sa akin. Walang bahid ng kahit anong emosyon.

"alis na ako," tatalikod na sana ako ng magsalita ulit si kuya.

"Astrid," napatingin ako sa kanya ng maglahad siya ng dalawang daan piso sa harap ko. Bahagyang umuwang bibig ko sa gulat. Si nanay naman ay lumawak ang ngiti sa amin dalawa.

Nagdalawang isip ako kung tatanggapin ko ito. "Pero, kuya Anton," mahinang salita ko.

Tumikhim si kuya at kinuha ang kamay ko sabay patong ng pera. Sa hindi ko alam na dahilan ay kinilabutan ako. "Para seyo, tanggapin mo yan bago magbago ang isip ko." umiwas siya ng tingin tsaka kami tinalikuran.

Ngumiti ako ng tipid kay nanay kahit ang lakas ng kalabog ng puso ko. Never kasi kami nag-usap ni kuya ng ganyan. Madalas ay parang hangin lang ako sa bahay kapag nandito kami. Tsaka, hindi naman talaga pala salita si kuya.

Gumaan ang loob ko habang nasa byahe ako. Ang malaman na maayos kay kuya na mag-aral ako ng kolehiyo ay nakakataba ng puso. Akala ko masaya na ako na nakapasa ako sa unibersidad na pangarap ko. Mas masaya pala ang malaman na suportado ako ng pamilya.

Isang malaking gate ang bumungad sa akin. Napalunok ako sa mga magagarang sasakyan na nakahilera sa loob ng parking. Ang mga tao naman ay magara din dahil sa kanilang magagandang kasuotan at gamit.

Umusbong ang kaba sa dibdib ko hindi dahil natatakot ako. Nanliliit ako sa sarili ko, nanliliit hindi dahil mahirap kami.. Nanliliit ako at bahagyang naiingit sa kanila.. Sila, nabuhay sa marangyang paraan. Ako, kailangan ko pang dumaan sa butas ng karayom para makamit ko kung anong meron sila.

Alam kong mali ang naiisip at nararamdaman ko. Siguro, pagsubok lang ito ng panginoon sa akin.. Sinusubukan kung kakayanin ko.. Nevertheless, kahinaan ko man ang kakulangan sa pera, ito din naman ang lakas ko para lumaban sa buhay.

Pagpasok ko sa loob na unibersidad ay lalo akong namangha.. Hindi naman kasi basta basta lang ang unibersidad na ito. At hindi rin basta basta ang makapasok dito. Kaya nga isa na din ito sa pinagpapasalamat ko sa panginoon.. Naramdaman ko na kahit wala ako, nandyan pa din siya at hindi ako pinabayaan.

Mahirap? Oo-- pero kakayanin ko ito.

"Geez, can you see her hair? Ang daming split ends." napayuko ako ng madaan ako sa grupo ng mean girls. Oo, ang mean naman talaga nila. Alam ko naman na ako ang sinasabihan nila dahil sa akin sila nakatingin.

Yumuko nalang ako at nagpatuloy sa paghahanap ng office. Ang sabi kasi sa sulat ay doon ako pupunta.

Huminga ako ng malalim habang naglalakad. Siguro, kailangan ko din sanayin ang sarili ko sa pang aalipusta ng mga tao sa paligid ko. Wala din naman akong mapapala kung papansin ko ang panghuhusga nila.

"Dela Fuente ka, but you're here? Pumipila like all these pathetic scholars?" sigaw ng isang babae sa isa pang pababae sa pila. Halatang halata sa babae na iritang irita siya sa kasama niya.

"What should I do? Si lolo John ang may gusto nito." sagot pabalik nung babae. Bahagya pa akong natigilan, ang ganda kasi at ang kinis nung babae. Maamong mukha at pilikmata na mahaba. Ang makintab niyang buhok ay sumasayaw sa bawat pag galaw niya.

Umirap ang dalawang babae na katabi niya at nginiwian yung babaeng maganda. "Such a loser, Bree! We don't want to be friends with you anymore.."

Nalaglag ang panga ko. Bree? Bree? Bree? Ang pangalan niya? Ang pangalan ng bata sa panaginip ko? Pinilig ko ang ulo ko sa kaba at halo halong emosyon na nadadama ko. Bakit kakaiba ang impact sa akin ng pangalan na iyon?