İLK AŞK - TELEFON SAPIĞIM (2016)

💜TELMAF.15.💜

Söylediklerinde kesinlikle haklıydı. Rüzgar hakkında aklımda birçok şey oluşmuştu. Söz konusu Rüzgar değildi, ona inanıp inanmamak benim kararımdı. Sorun, Emine'nin Rüzgarla inatlaşmasıydı. Cesareti bazen abartılı geliyordu. Arkasında ne vardı ki, Rüzgar gibi bir mafyaya kafa tutabilmeye cesaret ediyordu? Aklımdaki soru buydu, Rüzgar'ın ,olma ihtimali düşük, amcam için oynayacağı oyun değil.

''Haklısın. Yine de bu Emine'nin yaptığını küçümsetmez. Rüzgar bir mafya! Emine ise sıradan bir tıp öğrenci, söylesene mantığı var mı bu kafa tutmanın. Hem, sandım ki belki Emine Rüzgar'dan hoşlanmıştır... ''

İrem başını iki yana salladı, bu olasılığa ihtimal vermiyor gibiydi.

''Bizimde aklımıza gelmedi değil fakat Emine, sen gittikten hemen sonra 'Düşüncelerimi söyledim' dedi. Tam da Emine'nin tarzı zaten, dobra ve gerçekçi. ''

Böyle bir şey düşündüğüm yoktu, sadece kızların odağını değiştirmek için onları olayın bambaşka bir kısmına çekmiştim. Emine, ben ve Rüzgar olmalıydım. Kızlar başka düşünceler ile olayı kendi aralarında çözmeye çalışabilirlerdi. Bizim mevzumuz bizde kalacaktı.

Yanaklarımı şişirip serbest bıraktım, elimi alnıma koyıp yavaşça ovdum. Öylece karşımda ki kapıya bakarken mırıldandım.

''İkisi de gitti mi? ''

Emine ile konuşup bir şekilde hallederdik ama Rüzgar'ı ne yapacağımı bilmiyordum. Ona gizli kapaklı cümleler ile bir şeyler demeye çalışmıştım ama derdimi anlatabilmiş miydim bilmiyordum. O istemeden, onunla karşılaşamayacağımın farkındaydım da. Sonuçta amcamın adamları sürekli peşimdeydi ve görüşmem imkansızdı. Bir fırsat yaratmalıydım.

''Hayır, yani Rüzgar gitti ama Emine gitmemişti, bilmiyorum. ''

Rüzgar gitmişti ama Emine buradaydı. Ben Emine gider Rüzgar kalır sanıyordum. Gerçi Rüzgar biraz daha içeride kalsa korumalar şüphelenecekti.

Emine'nin gururuna yedirmesine şaşırıyordum. Onu da kovmuştum, gitmesini söylemiştim. Kalması şaşırtıcıydı. Odamın kapısı açıldığında gözlerimi oraya çevirdim. Emine içeri girip yavaş adımlarla yanıma yaklaşırken ona bakmıyordum. Emine yatağın yanına gelip İrem'in biraz daha önüne oturdu. Ben ona bakmazken, o kendini toparlamış bir sesle konuşmaya başladı.

''Bak ben gerçekten o an senin böyle bir tepki vereceğini düşünemedim, tamam aklın karışacaktı ama düşüncelerimi senden saklayamazdım ki.''

Derin bir nefes aldı, gözlerini benden çektiğini hissettim. Bense hala kapıya bakıyordum ona bakmak yerine. Gözlerini kapatıp açtı, ondan uzak durmaya çalıştığımın farkındalığıyla.

''Özür dilerim...''

Bir solukta söylediğinde dudaklarım kıvrıldı. Zorlanıyordu. Yüzümde gülümseme oluşacak iken sildim ve Emine'ye döndüm. Bana ne diyeceğimi merak eden gözlerle bakıyordu. Gözlerinin içine bakıp gözlerimi kıstım.

''Bende, sert çıktım. ''

Emine mutlulukla gülümseyip bana sarılmak için hamle yaptığında ekledim.

''Ama...''

Geri çekilip

''Ama... '' dedi.

''Hayatım hakkındaki kararları bırakında hatalarla bile olsa ben alayım, aklımı karıştıran siz olmayın. Rüzgar, benim için içimde oluşmaya başlayan bir hevesti fakat sayende, sayesinde...Soldu. ''

Emine gözlerimin içine baktı dikkatle ve yüzü bir an için sinirle kasıldı. Bana değil, kendine sinirleniyor gibi bir hali vardı.

''Bak az önce söylediklerim sadece düşünceydi, yani gerçek bile değil. Hem kendin söyledin, seni onun yanına gönderen amcandı. Amcan gibi tecrübeli bir adam, sence genç bir mafyanın tuzağına düşer mi? Güvenmese, buna izin vermezdi. Sonra aralarında ne oldu bilmiyoruz ama konunun, Rüzgar ve amcan arasındaki rekabetle alakası dahi yok. ''