Remembering Summer (Summer Series #2) (Hernandez Series #2)

Chapter 58

"I heard from Pastor David. I am sorry, Grant."

"You don't need to apologize, Mother."

"She's a very tough woman." Ngumiti sya.

Tumungo-tungo ako. "Yeah. She is."

"Nung una kong nakita ko si Faith ay sobrang bata palang nya. She seems like a normal child kapag tinignan mo. It surprised me nung nalaman kong may sakit sya. Naisip ko, bakit bibigyan nang Diyos nang sakit ang isang musmos na batang katulad nya." Aniya.

Nilingon ko sya.

"She's so weak that time. Buhat-buhat sya ni Pastor David dahil hinang-hina sya." Ngumiti sya. "Ilang beses na syang tinangkang iwanan dito ni Pastor David. Ang gusto nya kasi, matutukan ng mabuti si Faith at makipagsalamuha sa kapwa nya may sakit. Nung mga panahong 'yun, kamamatay lang ng mga magulang ni Faith sa isang aksidente." Aniya.

Kinagat ko ang ibabang labi ko. Yeah. Dammit. And the one who killed them is my father.

"Pero umiyak sya ng umiyak, ayaw nyang magpaiwan. She was so scared that time. She's even shivering. I think because of the trauma." Aniya.

Lumunok ako nang masakit. Parang nakikita ko ang batang Faith na 'yun. Naiimagine ko ang mukha nya nung panahong nawalan sya ng magulang sa dahil sa ama ko. Naiimagine ko kung anung pakiramdam nya ng mga oras na nakatitig sya sa wala ng buhay na mga magulang nya. Tang-ina! That must be really painful as hell!

"But, even once. Hindi ko narinig na namuhi sya o hindi ko narinig na sinumpa nya ang taong nakapatay sa mga magulang nya. After her parents died, she didn't talk about it anymore. Sa tingin ko, hindi nya lang sinasabi dahil ayaw nyang magalala ang Papa David nya. She kept it in herself even if she's so sad.."

"Y-yeah, she's that kind of girl."

"I'm so glad Faith have you. Hindi na sya magisa ngayon." Sabi ni Mother Therese at hinawakan ang kamay ko. Nanginig ang kamay kong hawak-hawak nya. Dammit. Here I am again. I want to cry again.

"T-that's not true. I can't do anything.. W-wala akong magawa para sa kanya, Mother.." mahinang sabi ko.

Nakita ko ang pagiling-iling sya.

"Hindi totoo yan. You already did everything for her. And I know, Faith is very thankful of you." Sabi nya at niyakap ako.

Nanginig ang buo kong katawan ng dahil ngayon. Unang beses sa buhay ko nakaramdam ko nang panghihina. Back then, I always think that I am the most strongest of all of my cousins. Hindi naman ako basta-basta naaapektuhan nang mga emotional feelings like them. I didn't even cried when my dog died. At kahit nung nahulog kami sa bike ni Promise nung bata kami at nabalian ako ng buto ay hindi naman ako umiyak. Ni, minsan sa buhay ko, hindi naman ako nakaramdam ng panghihina. I never felt that I am weak not until I met Faith. Not until I loved her.

My knees goes weaker whenever she's around, her gaze gives me shivers up to my spine, her kisses makes me fall into the ground, her touch gives me butterfly into my stomach, her smile gives me life, her everything, all of her. I love her. I really love her. From every strands of her hair up to the tip of her nails. I love her. I do love her. I don't mind spending my forever, as long as it's her. I love her. I fucking love her. There's no room for anyone else. It's her. Only her.

Gumaan ang loob ko sa yakap nyang 'yun. Ngayon, sa tingin ko, ang kailangan ko namang yakapin ay ang Diyos. Kung alam ko lang na mangyayari 'to sa akin, sana pala, matagal na akong nagbalik-loob sa kanya. Hindi ko naman talaga alam kung paanu maging mabuting Kristiyano. Hindi naman kasi ako katulad ni Faith at hindi ko alam kung paanu nya nagagawang sumamba sa isang Diyos na ni minsan ay hindi nya pa naman nakikita.