Remembering Summer (Summer Series #2) (Hernandez Series #2)

Chapter 9

Chapter 9

Naisip ko na possible pala 'yun? Possible pala na kahit abnormal ang puso mo ay magagawa mo pading magmahal at magagawa padin pala nito na tumibok para sa isang tao. Dati-rati, palagi kong tinatanung sa sarili ko kung anu nga ba ang pagmamahal. Sa tuwing pinipikit ko ang mga mata ko, palagi nalang akong nagiimagine na may isang taong nakatakdang magmahal sa akin. Nagkakaroon nang role playing sa utak ko. Ako kasama ang taong mahal ko, masayang mamumuhay nang magkasama. 'yun bang wala akong sakit. 'yun bang normal akong tao. 'yun bang hindi ako nangangamba na baka hindi na ako magising sa umaga. 'yun ang hindi ako matatakot na baka may maiwan ako. Na baka may masaktan ako.

Pabalik-balik kong binalingan nang tingin si Grant at si Dillon na nasa harapan ko. Malakas ang kalabog nang aking puso. Humigpit ang hawak ko sa bouquet nang bulakbulak na nasa akong kamay bago bumuntong-hininga nang malalim.

"I like you. Please, go out with me Faith. Inaamin kong gago ako, pero noon 'yun. See? Nung nakilala kita.. It's like a.. uh," Tumingala sya at nagkagat nang labi. "It's like a magic. With just a snap of your fingers, nabago mo ako.." Aniya.

Lumunok ako at tinitigan syang mabuti. Dillon is infront of me now pero walang laman ang utak ko kundi si Grant. This is bad but I can't help it. Pakiramdam ko, kayang-kaya kong iwanan si Dillon ngayon at tumakbo palapit kay Grant na naglalakad nang palayo sa akin. I know, I hurt him again. Para bang palagi ko nalang syang nasasaktan nang hindi ko namamalayan at hindi ko 'yun kagustuhan.

"Faith.." bulong ni Dillon.

"I like you too, Dill.. But,"

"But?" his eyesbrows frowned.

"Gusoot kita pero bilang isang kaibigan lang, Dill." Lakas-loob na sabi ko.

Natigilan sya at naawa ako sa medyo singkit nyang mga mata.

"Dillon.." Yumuko ako at pumikit. "Dillon, I am sorry." Ani ko.

Nakita ko kaagad ang pagbabago nang ekspresyon nang mukha nya nang dahil doon.

"What.. what do you mean?" Aniya

Umiling ako at nagkagat nang labi. I don't know what to say.

"I am sorry, Dillon. Pero, hindi ko masusuklian ang nararamdaman mo."

"Why? May gusto ka bang iba?" hirap na tanung nya.

Natigil ako nang dahil doon. Nahihirapan ako. How can I tell him that I like his cousin so much? Na noon palang si Grant na ang gusto ko at denideny ko lang ito sa sarili ko? Tumingin ako sa palagid at nakitang madaming estudyante na ang nanunuod sa amin. Pati na ang mga kaibigan naming nasa bleachers at pinapanuod nadin kami.

"I am sorry Dillon. Masaya ako sa nararamdaman mo sa akin pero hindi ko yun masusuklian.."

"Are you into someone?" tanung nya ulit.

Kinagat ko ang ibabang labi ko at tumungo-tungo.

"Who?"

Nagangat ako nang tingin dahil sa tanung nyang 'yun.

"Sino, Faith?" matigas nyang sabi. Pinagmasdan ko ang mata nya at nakita kong naghahanap ito nang sagot.

"Dillon-"

"Tell me who is he? Is he a kind person? More like a saint maybe? Or worst than me?"

"Dillon-"

"Do I know him?"

Natigilan ako sa sunod nyang tanung. Inawang ko nang bibig ko pero wala naman akong masagot sa tanung nya sa akin.

"I am sorry." Bulong ko.