Remembering Summer (Summer Series #2) (Hernandez Series #2)

Chapter 56

Last four.

---

Chapter 56

"Congratulation, Dillon! Thunder!" narinig ko ang malakas nyang boses habang niyayakap si Dillon at Thunder. Kumunot ang noo ko sa kanila pero hinayaan ko nalang.

"Salamat." Niyakap rin ni Dillon si Faith.

Nagtitigan pa sila. What's with that stare?

Ngumuso ako at pinagmasdan lang sila. Graduation ni Dillon at Thunder ngayon at sa wakas ay tapos na rin sila. Kate is Proud at tuwang-tuwa din kaming lahat. Tatlong buwan na ang lumipas. Everything is okay. Bumalik ang sigla ni Faith. Though, hindi parin sya pwedeng mapagod. Atleast, simula nung lumabas sya ng ospital ay hindi na sya inatake. Sinisigurado ko na palagi syang namomonitor ay palagi ko syang nababantayan.

Masaya ako dahil hindi na sya inaatake ngayon. Though, hanggang ngayon pinipilit ko parin sa kanya ang pagpapaopera at paulit-ulit nya parin akong tinatanggihan. Sa tuwing sinasabi kong lumaban sya para sa akin ay tutungo lang sya at ngingiti at sa tuwing sinasabi kong wag nya akong iiwan ay paulit-ulit lang sya humihingi ng tawad. Hindi ko 'yun matanggap. Pero kahit papaanu ay sinasanay ko na ang sarili ko sa mga sagot nya. Naisip ko, malamag ayaw nya lang akong paasahin at ayaw nya lang akong bigyan ng assurance.

Panay ang tawa ni Faith habang papasok kami ng sasakyan para umuwi na sa bahay. Nagaantay na doon sila Kuya at ang kanyang asawa. Mula doon ay bia-biaje kami papunta sa isang beach resort di kalayuan dito. Magpreserve na doon sila Kate at doon na naming balak magcelebrate. Hindi na kasama ang mga oldies. Mabuti nga ay pinayagan kaming magpipinsan.

Nilingon ko si Faith at ningusuan. Nakikipagusap parin sya doon kila Prom at paulit-ulit na nililingon si Dillon. What's with them, really?

"Get in." Sabi ko at binuksan ang pintuan nang sasakyan ko. Tumungo sya at pumasok sa tabi ng driver's seat. Walang sumunod sa amin dahil may dalang sariling sasakyan si Prom at kasama nya doon si Kate at Juan Paolo.

"Hindi mo na ako pinapansin ah." Nakangusong sabi ko.

"Huh?"

Hindi ako nagsalita at ipinatong lang ang isa kong kamay sa kanyang hita.

"Sabi ko wag kang magpapagod."

"Hindi naman ako pagod."

"Baka mapagod ka."

"Hindi ako mapapagod." Aniya.

Sandali ko syang tinignan at nakita kong nakangiti sya. Yan na naman sya sa pangiti-ngiti nya.

"Selos ako kay Dillon." Wala sa sariling sabi ko.

Hindi ko sya nilingon at diretsyo lang ang tingin ko sa daanan. Bumaling ako sa side mirror nang businahan ako ni Dillon sa bagal kong mapatakbo. I don't care, though. Mag-over take ka kung gusto mo!

"Selos? Bakit?" tanung nya.

"Di mo ako masyadong pinapansin kanina pa. Puro si Dillon kausap mo."

Natawa sya. "Grant, para kang bata." Natatawang sabi nya.

Tumaas ang kilay ko dahil doon. Really Baby? Para akong bata? That's cruel.

"Tss." Umirap ako. Hindi sya umimik at kinuha ang kamay ko. Parang gagong tumindig ang balahibo ko sa batok dahil sa galaw nyang 'yun. I wasn't expecting that. Kadalasan kasi, ako ang unang humahawak ng kamay nya.

"Don't get jealous. Marami na akong dinaanang hirap para sayo. Hindi kita ipagpapalit." Mahinang sabi nya.

Then, I melted.