Remembering Summer (Summer Series #2) (Hernandez Series #2)

Chapter 35

Chapter 35

Pumasok na ang sasakyan sa loob nang parkinglot nang Hernandez building. Kinagat ko ang ibabang labi ko nang marealized nanarito na nga kami. Nakita kong bumaba na si Dillon nang sasakyan at sumunod sakanya si Mr. Hernandez at ang kanyang asawa. Lumabas na din ang driver peronaiwan ako sa loob at hindi makakilos. Pakiramdam ko ay hindi ako makagalawdahil nanghihina ang aking tuhod. I can't move an inch.

Kinapa ko ang sarili ko at narealized na walanga akong dalang kahit na anu. Lahat nang gamit ko ay naiwan sa bahay ni Grantat wala akong dalang kahit na cellphone manlang ngayon. Naputol ang pagiisip konang madinig ang pagkatok ni Mr. Hernandez sa salamin nang sasakyan.

"Get out of the car." Malamig na sabi nya saakin.

Lumunok ako at kumilos na. Binuksan ko angpintuan at lumabas na doon. Nanghihina parin ang mga tuhod ko pero pinilit kongmaglakad nang diretsyo papuntang elevator. Nakasunod lang sila sa akin. Walaakong imik. Pumasok ako sa elevator at naabutan ako ni Dillon doon. Naiwan siMr. and Mrs. Hernandez dahil may sinasabi pa ito sa kanilang bodyguard.Nagkadikit ang mga braso namin ni Dillon kaya nalaglag ang tingin nya sa akin.Diretsyo lang ang tingin ko at hindi manlang sya binalingan.

"I know you're mad. But, I just doing thisfor you." Aniya.

Lumunok ako at kinusot ang masakit kong mgamata.

"This isn't right. Dillon."

"And what is right, then? Ang patuloy namagsinungaling at patuloy na pagtakpan ang lahat para lang makasama mo sya?Just for you and Grant to happen? Then, that isn't love! That's a pureselfishness!" sagot nya sa akin.

Napatingin ako sa kanya nang dahil doonkasabay nang pagbukas nang elevator. Diretsyo ang lakad ko papasok nang bahaynila at hindi ko na pinagbigyan pa ang tawag sa akin ni Dillon. I don't want tohear any word from him now. I am not mad at me pero hanggang ngayon ay parabang hindi parin matanggap nang systema ko kung bakit nya nagawa sa amin ito. Iknow, he has his reason at alam ko rin na para sa akin 'yun. But still, of allthe people, hindi ko maisip kung bakit si Dillon pa.

"Faith!" sunod kong narinig ang boses ni Mrs.Hernandez sa likuran ko.

Nilingon ko sya at nakitang mabilis angpaglapit nya sa akin. Isang malakas na sampal ang natanggap ko sa kaliwangpisnge. Nagulat ako at halos nabingi sa lakas noon. Uminit ang pisnge kokasabay nang awtomakong patulo nang luha ko sa mata.

Akmang sasampalin nya ako ulit nang hulihinni Mr. Hernandez ang kanyang kamay sa ere.

"DON'T SLAP MY DAUGHTER!" sigaw nya.

Marahas syang binalingan nang tingin nangkanyang asawa.

"Are you kidding me? She isn't your daughter!Eric! Neither mine! She's just a pure bitch-" galit na galit na sabi ni Mrs.Hernandez.

"Tita!" pigil sa kanya ni Dillon.

Nakayukong nakahawak ako sa pisnge ko habanglumuluha. I know, I don't belong here. Kaya nga ako umalis. Hindi ako nararapatsa kahit na kanino sa kanila. I just belong in Grant arms.. Sa kanya lang.

"What do you want from my son? Huh? Hindi pa basapat na kami ang gumagastos sayo? Sa sakit mo? If it wasn't because of us youare dead right now! Tapos ganito pa? Huh? Is this how you show your gratitude?Nakikita mo ba kung anu ang ginagawa mo? You're just creating mess in ourfamily!" sigaw nya sa akin.