Nway Hnaung Wathan
ေမာ္ကြန္း႐ုံးကိုထြက္သြားတာနဲ႔ ဝႆန္လည္းကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။ ေန႔လယ္စာျပန္လာမစားျဖစ္ဘူးေနာ္လို႔ေျပာသြားေတာ့ စားခါနီးမွပဲလက္သင့္ရာခ်က္စားလိုက္မယ္အေတြးနဲ႔ ၿခံထဲဆင္းၿပီးေဆာ့ေနလိုက္တယ္။
မေန႔ကတစ္ညေနလုံးအခန္းထဲကမထုတ္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြက စိတ္ေကာက္ခ်င္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေဆာ့ကစားေပးၿပီးမွတိုက္ထဲျပန္ဝင္လာခ်ိန္ အသင့္ဆီကဖုန္းဝင္လာ၏။
အသင္ဖုန္းခ်သြားတာနဲ႔ေမာ္ကြန္းဆီကိုဖုန္းေခၚလိုက္မိတယ္။ အား,မအားသတိရလိုက္မိမွျပန္ခ်ထားလိုက္ၿပီး ကေလးေတြအစာစားေနတဲ့ေဘးမွာငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ခ်လိုက္မိ၏။ အားပါးတရစားေနတာကိုထိုင္ၾကည့္ေနရင္း အေမႊးပြပြေလးေတြကိုပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေနခ်ိန္ ေမာ္ကြန္းဆီ ကဖုန္းျပန္ဝင္လာ၏။
"ဟယ္လို"
"ဘာလို႔ဖုန္းခ်သြားတာလဲ၊ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ေျပာေလ"
"မင္းကအားလို႔လား"
"မအားေပမဲ့ ေဘဘီ့အတြက္ဆိုရင္အားေပးရမွာေပါ့။ ေျပာ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ အသင္ေလ ငါ့ကိုအျပင္ထြက္လည္ဖို႔ေခၚေနတယ္။ အဲ့တာ..."
"လိုက္သြားခ်င္လိုက္သြားေလ၊ ေႏြလည္းပ်င္းေနတယ္မဟုတ္လား"
"သိတာမၾကာေသးတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔လိုက္သြားရမွာကို မင္းကစိတ္ခ်လို႔လား"
"ေႏြ႕ကိုသြားေခၚခ်င္တယ္လို႔ အဲရစ္ကတစ္ဆင့္ကိုယ့္ဆီမွာခြင့္ေတာင္းၿပီးသားပါ။ ကိုယ္ကေႏြလိုက္မယ္ဆိုရင္ေခၚသြားေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လိုက္ခ်င္လိုက္သြားေလ"
"ဘယ္သြားမွန္းလည္းမသိဘဲနဲ႔"
အသင့္လိုခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ အပ်င္းေျပလိုက္သြားခ်င္ပါတယ္။ မေန႔ကေျပာခဲ့တဲ့ သူသြားေနက်ေနရာေလးေတြကိုလည္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးစပ္စုခ်င္ေသး၏။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္ကြန္းမႀကိဳက္မွာလည္းစိုးပါတယ္။
႐ုံးကိုထြက္မသြားခင္က ဝႆန႔္လက္ထဲထည့္ေပးခဲ့တဲ့ ATM သုံးကဒ္ကလည္းရွိေနေတာ့ ေမာ္ကြန္းအတြက္မ်က္လုံးထဲေတြ႕တာေလးေတြကိုယ္တိုင္လည္းဝယ္ေပးခ်င္ေသးတယ္။
