Maw Kun
ကားတံခါးဘက္ကိုကပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္လာသူက လည္ပင္းလိမ္မတတ္တစ္ဖက္လွည့္ထားတာမ်ားဇက္နာသြားမွာေတာင္စိုးပါတယ္။ အသာေလးတိုးကပ္သြားၿပီးမွ လက္တစ္ဖက္ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္မိေတာ့ လွည့္မၾကည့္ေပမဲ့အတင္း႐ုန္းလာေတာ့ ဇြတ္အတင္းဖ်စ္ညႇစ္ထားလိုက္မွၿငိမ္သက္သြားတယ္။ Driver ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ပုံေလးေၾကာင့္ ရီခ်င္သြားေပမဲ့မရီရက္ေတာ့ပါ။
အျပင္ကမီးေရာင္နဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ေဘးတစ္ေစာင္းမ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနမိတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး။ ၾကည့္ေနတာကိုသိေနပုံနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကစူပုတ္ပုတ္။ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့႐ုပ္ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေမာ္ကြန္းရင္ထဲကလိကလိျဖစ္ေနရတယ္။
ေျပာသင့္တာေတြလည္းေျပာလိုက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့လုံေလာက္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ေတာ့ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္လာရမွာေပါ့။ မေက်နပ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာဆိုသြားတဲ့စကားေတြကိုျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ မ်က္ႏွာပိုးကိုမနည္းသတ္ရျပန္တယ္။
ဒီေန႔ကစၿပီးအလုပ္ထြက္ၿပီမွတ္တဲ့။ ေျပာၿပီး ေမာ္ကြန္းကိုထု႐ိုက္ကာလႊားခနဲေက်ာခြသြားတာမ်ား လူေတာင္ေၾကာင္အသြားတယ္။ အေရွာင္ျမန္ေပလို႔ သူ႔ဒူးနဲ႔ေမာ္ကြန္းမ်က္ႏွာမိတ္မဆက္သြားတာ။ ထိမ်ားထိသြားရင္ ေနာက္ေန႔႐ုံးကိုဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔တက္ရမွန္းေတာင္မသိ။
ကုမၸဏီဝန္းထဲကေနေျပးထြက္သြားပုံက လြတ္လိမ့္မယ္မ်ားထင္ေနသလား။ ထမ္းေခၚရမလားေမးလိုက္မွ စူေကာက္ေကာက္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ဆြဲဖြင့္လိုက္တာကေရွ႕ခန္းတံခါး။ ဖြင့္လို႔မရေတာ့မွ အေနာက္ခန္းကိုတက္လာတဲ့ပုံက ေပေစာင္းေစာင္းမႈန္ေတေတ။
သနားလည္းသနား ရီလည္းရီခ်င္မိေပမဲ့မရီရဲပါ။ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ့ေၾကာင္ကေလးလို ထကုတ္ေတာ့မဲ့မ်က္ႏွာကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ ေခြၽးေစးေတြနဲ႔စိုစြတ္ေနတဲ့လက္ကေလးတစ္ဖက္က ေမာ္ကြန္းလက္ထဲမွာေရာက္ေနပါၿပီ။
လူကိုတစ္ခ်က္ကေလးေတာင္လွည့္ၾကည့္မလာေတာ့ လက္ဖဝါးေလးကိုလက္ညႇိဳးနဲ႔ကုတ္ျခစ္လိုက္မိခ်ိန္ ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လာၿပီးႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ျပ၏။ သေဘာကသိပ္စိတ္တိုေနတယ္ေပါ့။
