2004
"တခ်ိဳ႕ကျဖဴျပာျပာ၊တခ်ိဳ႕ကျဖဴဝါဝါ၊တခ်ိဳ႕မွာခ်ိပ္ပြင့္၊ တခ်ိဳ႕မွာပန္းရင့္လို႔၊ပင္ျမင့္ပန္းပ်ံ၊ ဘြဲ႕မည္ရည္ခံၾက၊ေဝယန္နန္းျမင့္၊ ရႈတိုင္းတင့္မို႔၊ၿမိဳ႕ဝန္မင္းစာ၊ လိပ္မပါဘဲႏွင့္၊ ကြယ္ရာေဈးျပင္၊ ေရာင္းလို႔မ်ားျမင္မလား၊ေသခ်င္ေသ၊ ရွင္ခ်င္ရွင္၊ အင္မတန႔္၊ အင္တန္ရာဝတ္ေတာ္ခံရမည္ျမတ္ပန္ေတာ္ပန္း၊ ခိုင္လုံးလမ္းကို၊ဟိုေလာင္ပန္းပြင့္၊ ဘယ္ဂုဏ္ႏွင့္ဝင့္မတုန္း။ ဘုန္းႏွင့္ကံႏွင့္၊ ေ႐ႊသဇင္"
ေ႐ႊတိုက္စိုး ဦးတိုးေရးသားခဲ့ေသာရာမရကန္သဇင္အခ်ီးထဲကစာသားေလးတခ်ိဳ႕ကိုတိုးတိုး႐ြတ္ဆိုေနရင္း ေရပိုက္ကိုအသာေျမႇာက္ပင့္ကာသဇင္ပန္းတိုင္ကေလးမ်ားကိုေရျဖန္းေနစဥ္...။
"ေႏြတို႔မ်ားသာယာေနလိုက္တာ"
စာအုပ္ ၂ အုပ္ကိုလက္ကကိုင္ၿပီးသဇင္တိုင္ေတြၾကားကကိုယ္ကိုယိမ္းလို႔ဝင္လာသူကပန္းမကိုဋ္။ လက္ထဲကေ႐ႊဖူးစာမဂၢဇင္းကိုအျမင္ေႏြ႕မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက႐ႊန္းလက္သြားေသာတခဏ မကိုဋ္ကေတာ့ေခါင္းကေလးယမ္းလို႔ရယ္၏။
"အဲတာဒီလထုတ္မဟုတ္လား။ ေရေလာင္းၿပီးရင္စာအုပ္ဆိုင္သြားေတာ့မလို႔ဟာ၊ အခုေတာ့နင္ဦးသြားၿပီေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္းေလးငါ့ကိုအရင္ေပးဖတ္ေနာ္"
တစ္လမ္းေက်ာ္ကစာအုပ္အဌားဆိုင္ေလးကေႏြတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျမတ္ႏိုးရာရပ္ဝန္းကေလးတစ္ခုလည္းျဖစ္ေခ်၏။
"ဟြန႔္..ရမလား ငါလည္းဖတ္ခ်င္လို႔အေျပးသြားငွားခဲ့ရတာေလ၊ နင့္ကိုအရင္ေပးလိုက္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ငါၿပီးမွပဲရမယ္"
ရခိုင္မင္းသမီးေလးေတြကေနသည့္ႏွယ္ညီညီစီစီႏွင့္စိုက္ထူထားေသာသဇင္ပန္းတိုင္ေတြၾကားေရျဖန္းေနတဲ့အေရးကိုလက္စသတ္ၿပီးလွမ္းလာေသာေျခလွမ္းတို႔ကညင္ညင္သာသာ။
ပန္းၿခံအစပ္နားရွိသစ္သားခုံတန္းကေလးတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးမွလွည့္ၾကည့္လာေသာမ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြကိုေတြ႕ျမင္ေနက်ျဖစ္ေနပါရက္နဲ႔မကိုဋ္တစ္ေယာက္ေငးကနဲျဖစ္သြားရျပန္တယ္။အဖ်ားေသးသြယ္ၿပီးအရင္းထူထဲလွေသာမ်က္ခုံးတန္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ၾကားႏြားေပါက္စမ်က္လုံးကေလးလိုနက္ေမွာက္႐ြန္းလဲ့ေနေသာမ်က္ဝန္းဝိုင္းကေလးေတြကၾကည္စင္ေနၿပီးခ်ိဳရီလွ၏။
