Nway Hnaung Wathan
မ်က္လုံးဖြင့္ဖြင့္ျခင္းျမင္လိုက္ရသည္က ျမင္ျမင္သမွ်မည္းနက္ေနတဲ့ ေအးစိမ့္ေနေသာအခန္းက်ယ္ႀကီး။ ကိုယ္ေပၚလႊမ္းၿခဳံထားတဲ့မထူမပါးေစာင္အိအိေထြးေထြးကအစ အနက္ေရာင္။ ဘယ္သူ႔အခန္းထဲေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကိုသိလိုက္တာနဲ႔ ဝႆန႔္မ်က္ႏွာေလးဖ်န္းခနဲပူထူသြား၏။
ေစာင္ကိုအသာမ,ၿပီးငုံ႔ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ညဝတ္အက်ႌျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေလးတစ္ထည္ကဝႆန႔္ကိုယ္ေပၚမွာရွိေနတာကိုျမင္လိုက္မွ စိတ္ထဲသက္သာရာရသြားတယ္။ အေနာက္ကိုအသာလွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကလြဲၿပီးတစ္ခန္းလုံးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနမွ အသာထထိုင္လိုက္တယ္။
ပုခုံးေပၚေလ်ာက်ေနတဲ့အက်ႌေလးကိုဆြဲတင္လိုက္ၿပီးမွ ဒီအက်ႌကိုယ္ေပၚေရာက္ေနရျခင္းကိုေတြးမိလိုက္ေတာ့ ျပန္ေတာင္ပစ္လဲခ်င္မိသြားတယ္။ တစ္ဆက္ထဲညကအျဖစ္ေတြကိုျပန္ေတြးမိခ်ိန္ မ်က္ႏွာတင္မကတစ္ကိုယ္လုံးကိုေရခဲေရနဲ႔အပက္ခံလိုက္ရသလို ေအးကနဲျဖစ္သြားၿပီးအခိုးအေငြ႕ေတြကတရွိန္းရွိန္းေဆာင့္တက္လာသလို ထုံက်င္သြားေတာ့သည္။
ရင္ဘတ္တစ္ျပင္လုံးတစစ္စစ္နာက်င္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အက်ႌေလးကိုဖြင့္ဟၿပီးငုံ႔ၾကည့္လိုက္မွ ရဲရဲနီေနတဲ့အရာေတြကရင္ဘတ္အႏွံ႔ပြစာက်ဲလို႔ပါလား။
ဘယ္လိုေတာင္မ်ားအလုပ္ခံလိုက္တာလဲဆိုတာ ေရေရလည္လည္ေတာင္မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ပါ။ မွတ္မိလိုက္တာတစ္ခုက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကသိပ္ကိုရဲတင္းတာပဲ။
ေမာ္ကြန္းကဗန္ပိုင္းယားႀကီးမ်ားလား။ ထိလို႔ေတာင္မရႏိုင္ေအာင္ ခပ္ေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနတဲ့အဖုေလးႏွစ္ခု။ အက်ႌေလးကိုဖယ္မကာဟိုလွန္ဒီလွန္ၾကည့္လိုက္မိမွ မ်က္ႏွာေလးကေစြးေစြးနီလာေတာ့တယ္။ ေသလိုက္ေတာ့၊ ေသလိုက္ပါေတာ့ဝႆန္ရာ။ မင္းကခ်စ္သူရလိုက္တာလား၊ သစ္ေတာက္ငွက္တစ္ေကာင္ရလိုက္တာလား။
လက္တစ္ဖက္ကတစ္ေနရာကိုထိကိုင္လိုက္ၿပီးမွ စိတ္ေအးရမလိုရွိေသး၊ ေပါင္အတြင္းသားေတြကအထိမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေနတာကိုသိလိုက္တာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေနေတာင္ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္ေတာတယ္။ ေသစမ္း။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့မွန္းေတာင္ျပန္မေတြးရဲေတာ့ဘူး။
