Kun Kho Yake Nyein
ကြန္းခိုတို႔သားအဖနဲ႔မိသားစုဆရာဝန္တို႔ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကဧၿပီလဆန္းရွိေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္ကေနမႏၲေလးကိုကြန္းခိုတို႔ကေလယာဥ္နဲ႔ျပန္ၾကမွာျဖစ္ၿပီး ေမာ္ကြန္းကေတာ့ေတာင္ငူကိုျပန္ပါမည္။
"မႏၲေလးကိုတကယ္မလိုက္ေတာ့ဘူးလား"
"ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္မလိုက္ေတာ့ပါဘူး"
ေျပာခဲ့ၿပီးသားစကားကိုပဲမေျပာင္းမလဲေျဖဆိုရင္း အဝတ္အစားအိတ္ကိုျပင္ဆင္ေနတဲ့ေမာ္ကြန္းကို ဦးကြန္းခိုတစ္ေယာက္ေဘးနားကေနရပ္ၾကည့္ေနရင္းဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ တကယ္ကိုေခါင္းမာတဲ့သား။
သူသိခ်င္တာေတြကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမေျပာႏိုင္ေသးသ၍ သူ႔ဘက္ကလည္းပက္သက္သင့္သည္ထက္ပိုၿပီးမပက္သက္ႏိုင္ပါတဲ့။ သူ႔သေဘာအတိုင္းေနခ်င္ပါသတဲ့။
ေက်ာင္းကလည္းတစ္ႏွစ္နားထားလိုက္ရေတာ့အခ်ိန္ေတြပိုေနလို႔ရန္ကုန္မွာသင္တန္းေတြတက္ခ်င္ရင္တက္ပါလားေျပာေတာ့လည္းလက္မခံ။
သူေတာင္းဆိုတဲ့အခ်က္ကိုလည္းကြန္းခိုကမလိုက္ေလ်ာႏိုင္ေသးပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္အားလုံးကိုေျပာျပပါ့မယ္ဆိုေတာ့ ရပါတယ္တဲ့။ ဘာကိုရတာလည္းေတာ့ကြန္းခိုမသိေပမဲ့ မႏၲေလးမွာေတာ့လိုက္မေနႏိုင္ေသးဘူးဆိုလို႔လာတယ္။
ကြန္းခိုဘက္မွာလည္းအေၾကာင္းကိစၥေလးေတြကရွိေနေသးေတာ့ ေမာ္ကြန္းသိခ်င္သမွ်အရာအားလုံးကိုဖြင့္ခ်ရွင္းျပလို႔လည္းမရႏိုင္ေသးျပန္။ ျပန္ခါးနီးလိုအပ္မယ္ထင္တာေလးေတြျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ေတာ့လည္းမျငင္းပါ။ အသာတၾကည္လက္ခံလိုက္တာကိုပဲစိတ္သက္သာရာရပါ၏။
"ဟိုမွာတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာေပါ့။ မမခက္ကျပန္လာခ်င္ေသးမွာမဟုတ္ဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ အေမေပ်ာ္သလိုေနပါေစ။ ျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွျပန္လာပါလို႔ေျပာထားၿပီးသားပါ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့...အင္း...ဘာမွစိတ္ပူစရာမရွိလို႔က်န္းမာေရးကိုပဲဂ႐ုစိုက္ၾကပါ"
ေျပာေနပုံကသားအဖရယ္လို႔ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဟန္လည္းမရွိ။ ဒါလည္းမဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့ ၂ လအတြင္းသိပ္ကိုဂ႐ုတစိုက္ရွိခဲ့တာကိုလည္းကြန္းခိုသိခဲ့သား။
