Maw Kun
အေျပးတစ္ပိုင္းေျခလွမ္းေလးေတြနဲ႔ အခန္းထဲကေနခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားတဲ့ပုံရိပ္ကေလး။ တံခါး႐ြက္ကိုအသာေစ့ပိတ္သြားေတာ့မွ မခ်ဳပ္ထိန္းထားႏိုင္ေတာ့တဲ့စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ေတာက္တစ္ခ်က္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္မိတာေတာင္ မေက်နပ္ႏိုင္ေသး။
ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့ခုံတစ္လုံးကို ပိတ္ကန္ထည့္လိုက္ေတာ့ ေလ်ာကနဲထြက္သြားၿပီးနံရံနားကိုကပ္သြားရွာ၏။ ေနာက္ထပ္လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္လိုက္မိတာက စားပြဲေပၚကဖုန္းကိုေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ဖုန္းကင္မရာမွာေပၚလာတဲ့ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ဟိုဒီလွည့္လို႔ၾကည့္မိလိုက္ျခင္းပါ။
ဟုတ္တယ္ ဒါငါပဲေလ၊ ဘာလို႔ေႏြကမမွတ္မိရတာလဲ။ အခန္းမီးေတြကလည္းလင္းထင္းေနသလို မနီးကပ္လြန္းေပမဲ့သိပ္လည္းမေဝးတဲ့အကြာအေဝးပါ။ ဘာလို႔ေမာ္ကြန္းကို တစ္ခ်က္မွေတာင္မွတ္မိလိုက္ပုံမရတာလဲ။
ဒါမွမဟုတ္ လုံးလုံးကိုသတိမရေတာ့တာမ်ိဳးလား။ ေႏြ႕အေတြးထဲမွတ္ဉာဏ္ေတြထဲမွာ ေမာ္ကြန္းအကၡရာဆိုတဲ့လူသားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီလား။
ခံျပင္းစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ႐ုံးေပၚတက္လာမိတိုင္း ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တည့္တည္တိုးလိုက္မလဲဆိုၿပီးရင္ခုန္ေနခဲ့ရတာေလ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တာနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားမဲ့မ်က္ႏွာေလးထက္က ေျပာင္းလဲသြားမဲ့ပုံေလးေတြကို စိမ္ေျပနေျပစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ Hello ဝႆန္လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မယ္ေတြးထားတာေလကြာ။
အခုေတာ့ မဂၤလာပါ Boss တဲ့လား။
သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ Self Intro လုပ္သြားပုံကေအးေအးလူလူ။ ေနပါအုံး ေမာ္ကြန္းမ်က္ႏွာက ခြဲစိတ္ျပဳျပင္ထားတာမ်ိဳးလည္းတစ္ခုမွမရွိပါဘဲ မမွတ္မိစရာလား။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေျပာင္းလဲသြားလို႔လဲ။
ေတာင္ငူက ဦးေလးေဇာ္တို႔လင္မယားကေတာင္ တန္းမွတ္မိတာပဲေလ။ ဘာလို႔ေႏြကမမွတ္မိရတာလဲ။ ဆံပင္ရွည္ေတြေၾကာင့္မ်ားလား။ ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
အျပင္ကိုထြက္သြားၿပီး လမ္းႀကဳံတာနဲ႔ဝင္ေလွ်ာ္လာခဲ့တဲ့ဆံပင္ေတြကို ျပန္စည္းဖို႔ေမ့သြားခဲ့တာက ဒီညေနက်ရင္ဝန္ထမ္းအငယ္ေတြနဲ႔ေတြ႕လိုက္ပါအုံးဆိုတဲ့ အန္ကယ္သန္းဦးစကားေၾကာင့္ေပါ့။
