ကားဆရာဆီကေရွ႕နားေလာက္ဆိုေရာက္ပါၿပီဆိုတဲ့စကားကိုၾကားလိုက္မွ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ၿငိမ္သက္ေနမိတဲ့ေမာ္ကြန္းတစ္ေယာက္အနည္းငယ္လႈပ္ခတ္သြားရ၏။
ေဘးမွာခ်ထားတဲ့လက္ေဆာင္ျခင္းႀကီးကိုအနားဆြဲယူလိုက္ရင္းပတ္ဝန္းက်င္ကိုအကဲခတ္ၾကည့္မိေတာ့ သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့လမ္းမတန္းကေလးအတြင္းမွာအိမ္နဲ႔ၿခံဝန္းကေလးေတြကအစီအရီ။
ကားကလမ္းခ်ိဳးတစ္ခုကိုေကြ႕ဝင္လိုက္ၿပီးမွ ေလးငါးအိမ္ကိုေက်ာ္လြန္လာၿပီးအျပာေရာင္သံပန္းတံခါးတပ္ဆင္ထားတဲ့ၿခံဝန္းက်ယ္ကေလးတစ္ခုေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္၏။
အရင္အေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္စိတ္ရဲရဲနဲ႔ေရာက္ခ်လာႏိုင္မလားျပန္ေတြးမိေတာ့မေသခ်ာ။ ဒါဆိုဘာအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္စိတ္ရဲရဲနဲ႔ေႏြေႏွာင္းရွိရာကိုေရာက္လာမိတာလဲ။ အေနာက္ကတြန္းအားေတြေၾကာင့္မ်ားလားေတြးလိုက္မိေတာ့လည္းဘဝင္ကသိပ္မက်ခ်င္။
အဝတ္အစားကအစအေဆာင္အေယာင္ေတြကပါေတာင္ငူတုန္းကနဲ႔မတူတဲ့ေမာ္ကြန္းကို ေႏြအျမင္မွာထူးဆန္းေနမလားေတြးမိေတာ့စိတ္ကရွက္လာသလိုလို။
တစ္ဖက္ကလည္းဒါကမွငါ့ဘဝအမွန္ ငါရသင့္ရထိုက္တဲ့အရာေတြပဲလို႔ခပ္တင္းတင္းေတြးမိလိုက္မွစိတ္အားကတက္ရျပန္၏။
ဘာျဖစ္သလဲ။ ဆန္ေပးလို႔ဆီရတာ။ ဘာကိုမ်ားစိတ္မလုံမလဲျဖစ္ေနရမွာလဲအေတြးနဲ႔လူသားဆန္ေနတာကိုလည္းကိုယ့္ဘာသာေက်နပ္ရတယ္။
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွစိတ္မလုံမၿခဳံျဖစ္စရာမလိုပါဘူး။ လုပ္သင့္တယ္ထင္လို႔လုပ္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြအတြက္ေမာ္ကြန္းေနာင္တမရခ်င္ပါ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့စိတ္ရႈတ္ေထြးစရာေကာင္းတဲ့ဘဝႀကီးကေန ခဏေလာက္ထြက္လိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေႏြးေထြးရာရပ္ဝန္းေလးတစ္ခုစီကိုဦးတည္လာခဲ့မိေတာ့သည္။
"သားေျပာတဲ့လိပ္စာအရဆိုရင္ဒီၿခံပါပဲ၊ ၿခံနံပတ္တစ္ခ်က္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး"
အလြတ္ရေနတဲ့ၿခံနံပတ္ကေလးကအုတ္တံတိုင္းေပၚမွာေရးထားတဲ့နံပတ္ကေလးနဲ႔တိုက္စစ္စရာေတာင္မလိုပါ။ သံပန္းတံခါးၾကားကေနလွမ္းျမင္ေနရတဲ့သဇင္တိုင္ေတြက ေႏြ႕အိမ္ကေလးဆိုတာကိုတိတိပပၫႊန္ျပေနေလရဲ႕။
