Chapter(96)ေပးလိုက္
ဝူရုန္သည္ ဒီအိမ္မက္ဆိုးကို စိတ္ထဲစြဲေနၿပီး ေဟးရြမ္ရီက ေလာင္က်ြမ္းၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကိုေၾကာက္ေနမိတယ္။သူက ေဟးရြမ္ရီ၏မ်က္ဝန္းထဲ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ဝမ္းနည္းမႈ နာက်င္မႈေတြကိုျမင္ခဲ့ရတာေၾကာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနတာျဖစ္တယ္။
"ပါးပါး ဘာလို႔ေဖေဖ့ကိုဘဲ ၾကည့္ေနရတလဲ?"ဥကေလးကဝူရုန္ကိုေျပာလိုက္တယ္။
ဝူရုန္သည္ မနက္အိပ္ရာထကတည္းက ေဟးရြမ္ရီကို သာၾကည့္ေနမိတာျဖစ္္တယ္။သူက မနက္စာစားသည့္ အခ်ိန္တုန္းကလည္းၾကည့့္ေနတာျဖစ္ၿပီး အခုရထားလံုးထဲကိုေရာက္သည့္အခ်ိန္အထိ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ေဟးရြမ္ရီကို ဘယ္ေတာ့မွထပ္မျမင္ရေတာ့မွာစိုးေနသလိုမ်ိဳး ၾကည့္ေနတာျဖစ္တယ္။
ဝူရုန္သည္ ေဟးရြမ္ရီ၏မ်က္ဝန္းထဲက ႏူးညံ့မႈကိုျမင္မွသတိျပန္ဝင္လာတယ္။
"ဘာလို႔လဲ?သူကငါ့ေယာက်ာ္းေလ။သူ႕ကိုၾကည့္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္လိုေသးလို႔လား?"ဝူရုန္က ကိုးယိုးကားယားေျပာလိုက္တယ္။
"...."ေဟးရြမိရီ
"ဒါေပမဲ့သားသားက ပါးပါးသားေလ။ပါးပါးကသားကိုပိုၾကည့္သင့္တယ္"ဥကေလးကႏ ႈတ္ခမ္းစူၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္ပါၿပီ။အခုကစၿပီး ပါးပါးက သားကိုဘဲၾကည့္ေတာ့မယ္။ဟုတ္ၿပီလား?"
ဝူရုန္က ဥကေလး၏ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္နွာက ိုဆြဲဖဲ့လိုက္ၿပီးၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္တယ္"ပါးပါးက ဝိတ္က်သြားရင္ သားကိုေန႔တိုင္းခ်ီထားမယ္"
ဥကေလးက ဝူရုန္ဆီကို ပစ္ဝင္လာၿပီး သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္တယ္။
"က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ?"ဝူရုန္က ေဟးရြမ္ရီကို ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
"ကိုယ္တို႔မနက္ပိုင္းမွာ ပြဲေတာ္က်င္းပသည့္ေနရာကိုသြားမယ္။ေန႔လယ္က်ရင္ ေရခဲျပင္စီးစြပ္ဖားလွည္းသြားစီးမယ္။ညက်ရင္ မီးအိမ္သြားလႊတ္မယ္"ေဟးရြမ္ရီကေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီအစီအစဥ္ကခင္ဗ်ားစီစဥ္ထားတာလား?"ဝူရုန္က ေမးလိုက္တယ္။
"အင္း"
ရုတ္တရက္ ရထားလံုးသည္ ရပ္သြားၿပီး ေဟးဂန္၏ အသံထြက္ေပၚလာတယ္။
"သခင္ ၾကင္ယာေတာ္ ေရွ႕မွာလူအရမ္းမ်ားလို႔ လမ္းပိတ္ေနတယ္"
"ဒါဆိုလမ္းေလ်ွာက္သြားမယ္"ဝူရုန္ကေျပာလိုက္တယ္။
ေဟးဂန္သည္ ရထားလံုးကို အနီးနားမွာရွိတဲ့လမ္းၾကားေလးထဲ ေမာင္းဝင္သြားၿပီးမွ ရပ္လိုက္တယ္။
ဝူရုန္သည္ ရထားလံုးထဲကထြက္လိုက္တာနဲ႔ လူစုလူေဝးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီေန႔ကလူေတာ္ေတာ္စည္တာဘဲ"
ေဟးရွင္းကလည္း ေနာက္ရထားလံုးကေန ထြက္လာၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီေန႔ေနသာတာကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္"
နွစ္သစ္ကူးကတည္းက ေန႔တိုင္းနွင္းေတြက်ၿပီးတိမ္ထူတာျဖစ္တယ္။ဒီေန႔မွ ေနသာသာေၾကာင့္လူေတြက ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအျပင္ထြက္နိုင္ၿပီး လတ္ဆတ္သည့္ေလကိုရွဴနိုင္တာျဖစ္တယ္။
ေဟးရွင္းသည္ ဥကေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီးေဟးဂန္း ရွိယန္တို႔နွင့္အျခားအေစာင့္ေတြကို မ်က္လံုးနဲ႔အခ်က္ျပလိုက္ၿပီး လမ္းၾကားထဲကေနထြက္သြားလိုက္တယ္။
အေစာင့္ေတြသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳးၾကည့္လိုက္ၿပီး ဒီအရိပ္အျမြက္ကို ျမင္တာနဲ႔ ေဟးရွင္းေနာက္ကိုလိုက္ၿပီးလမ္းၾကားထဲကထြက္သြားၾကတယ္။
ဝူရုန္က အေစာင့္ေတြက ရုတ္တရက္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ေဟ့ မင္းတို႔ဘယ္သြားမလို႔လဲ?ငါလမ္းေလ်ွာက္ရင္ ကူေပးရအုန္းမယ္ေလ"
ဝူရုန္သည္ အခုခ်ိန္မွာဝိတ္က်သြားတာေၾကာင့္ သူက တစ္ေယာက္မွတြဲစရာမလိုဘဲ လမ္းေလ်ွာက္နိုင္ၿပီျဖစ္တယ္။ဒါေပမဲ့ သူက ခဏေလာက္လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးတိုင္း နားဖို႔လိုအပ္တယ္။ဒါ့အျပင္ အခုကလူအရမ္းမ်ားတယ္။ဒါေၾကာင့္သူ႕ကိုတြဲေပးမယ့္လူလိုအပ္တယ္။
"အိန္ေတာ္ထိန္းေဟးက ဒီေန႔ကက်ြန္ေတာ္တို႔အတြက္အားလပ္ရက္လို႔ေျပာတယ္။ဒါေၾကာင့္ ၾကင္ယာေတာ္ကိုသခင္ကကူညီေပးလိမ့္မယ္"ရွိဂ်ဴကရယ္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
ဝူရုန္က ကိုယ္ရံေတာ္အားလံုးက ထြက္သြားၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သူကလည္း ရပ္ေနလို႔ မျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႕လက္ကိုဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕မိန္းမကိုဂရုစိုက္"
"....."ေဟးရြမ္ရီက
ေဟးရြမ္ရီသည္ ဝူရုန္၏လက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဖ်စ္ညစ္လိုက္တယ္။ဒီလက္ေတြက အရင္ေလာက္ မဝေတာ့ေပမဲ့ႏူးညံ့မႈကိုခံစားရတယ္။
ဝူရုန္က ေဟးရြမ္ရီ၏အျပဳအမူကိုသတိမျပဳမိပါဘူး။
သူတို႔က လမ္းထိပ္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ေဟးရွင္းနွင့္အေစာင့္ေတြသည္ သူတို႔ကုိ ၿပံဳးၿပီးေစာင့္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"ေဖေဖ သား သၾကားတုတ္ထိုးစားခ်င္တယ္"ဥကေလးကေအာ္လိုက္တယ္။
ေဟးရြမ္ရီက သၾကားတုတ္ထိုးေရာင္းသည့္ေစ်းသည္ကုိၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္"ေပးလိုက္"
ေဟးဂန္းက ေစ်းသည္ကို ေငြျပားတခ်ိဳ႕ေပးလိုက္တယ္။
ေစ်းသည္က ေက်းဇူးတင္လြန္းတာေၾကာင့္ သၾကားတုတ္ထိုးအားလံုးကိုေပးလိုက္တယ္။
ေဟးဂန္းက သၾကားတုတ္ထိုးေတြကိုယူလိုက္ၿပီး ဥကေလးကိုတစ္ေခ်ာင္းေပးလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"အရမ္းမ်ားလြန္းတယ္။သခင္ငယ္ေလးကကုန္ပါ့မလား?"
"ေကာင္းမယ့္ပံုဘဲ။ငါတို႕လည္း တစ္ခုစီစားၾကတာေပါ့"ေဟးရွင္းကေျပာလိုက္တယ္။
ေဟးဂန္းက သၾကားတုတ္ထိုးကို ေဟးရြမ္ရီကိုတစ္ခုေပးလိုက္တယ္။
ေဟးရြမ္ရီက ဒါမ်ိဳးကိုတစ္ခါမွ မစားဘူးတာေၾကာင့္ခဏေလာက္တံု႔ဆိုင္းေနၿပီးမွ နည္းနည္းေလာက္ကိုက္စားလိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္ သူကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္"ခိိ်ဳလြန္းတယ္"
ေဟူရြမ္ရီသည္ သၾကားတုတ္ထိုးကိုပစ္မလို႔ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ဝူရုန္ကျမန္ျမန္ေလးတားလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"မျဖဳန္းတီးနဲ႔။က်ြန္ေတာ္စားမယ္"
ဝူရုန္သည္ သၾကားတုတ္ထိုးကို အရမ္းႀကိဳက္သူျဖစ္တယ္။
"ဒါေပမဲ့ ကိုယ္စားၿပီးသားေလ"ေဟးရြမ္ရီကေျပာလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားေျပာတာကလည္း က်ြန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားရဲ႕တေတြးကိုမစားဖူးတာက်ေနတာဘဲ"ဝူရုန္ကေျပာလိုက္တယ္။
"...."ေဟးရြမ္ရီ
ဝူရုန္သည္ ေျပာလိုက္ၿပီးမွ သူေျပာတလိုက္သည့္ အဓိပၸာယ္ကို သတိထားမိလိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္နွာကနီရဲလာတယ္။
ဝူရုန္သည္ ေဟးရြမ္ရီလက္ထဲက သၾကားတုတ္ထိုးကို လုယူ၍စားလိုက္ၿပီး ရွက္ရြံ႕မႈကိုဖုန္းကြယ္လိုက္တယ္။
ေဟးရွင္းနွင့္အျခားသူေတြသည္ သူတို႔ပါးစပ္ကိုကြယ္လိုက္ၿပီးၿပံဳးလိုက္ၾကတယ္။
ေဟးဂန္းသည္ အျခားကိုယ္ရံေတာ္ေတြကို တစ္ခုစီေဝေပးလိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခုယူထားလိုက္တယ္။
ျဖတ္သြားသည့္လူတိုင္းသည္ ဒီသၾကားတုတ္ထိုးစားေနသည့္လူစုကိုသတိထားမိၾကတယ္။အထူးသျဖင့္ ဒီလူစုထဲမွာ မ်က္စိဖမ္းစားနိုင္သည့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည့္ ကေလးေလးကို သတိထားမိေစတယ္။
ဥကေလးက သူ႕လက္ထဲက သၾကားတုတ္ထိုးက မကုန္ေသးေပမဲ့ ထပ္ၿပီးပူဆာလိုက္တယ္"ေဖေဖ သားစြန္လိုခ်င္တယ္"
"ေပးလိုက္"ေဟးရြမ္ရီက စြန္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
ေဟးဂန္သည္ စြန္ေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္ကိုေငြစေပးၿပီး ဝယ္ေပးလိုက္တယ္။
"ေဖေဖ သားဒင္းဆမ္းမုန္႔စားခ်င္တယ္"ဥကေလးက ထပ္ၿပီးေအာ္လိုက္တယ္။
"ေပးလိုက္"
"ေဖေဖ သား...."
"အားလံုးေပးလိုက္"ဥကေလး၏စကားမဆံုးခင္မွာဘဲ ေဟးရြမ္ရီကျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
လမ္းေပၚမွာရွိေနသည့္ ကေလးမ်ားသည္ ဥကေလးကို အားက်မနာလိုစြာၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။
-------
paid groupဝင္လို႔ရၿပီေနာ္။
-------------
(2100)