Chapter(96)ေပးလိုက္
ဝူရုန္သည္ ဒီအိမ္မက္ဆိုးကို စိတ္ထဲစြဲေနၿပီး ေဟးရြမ္ရီက ေလာင္က်ြမ္းၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကိုေၾကာက္ေနမိတယ္။သူက ေဟးရြမ္ရီ၏မ်က္ဝန္းထဲ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ဝမ္းနည္းမႈ နာက်င္မႈေတြကိုျမင္ခဲ့ရတာေၾကာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနတာျဖစ္တယ္။
"ပါးပါး ဘာလို႔ေဖေဖ့ကိုဘဲ ၾကည့္ေနရတလဲ?"ဥကေလးကဝူရုန္ကိုေျပာလိုက္တယ္။
ဝူရုန္သည္ မနက္အိပ္ရာထကတည္းက ေဟးရြမ္ရီကို သာၾကည့္ေနမိတာျဖစ္္တယ္။သူက မနက္စာစားသည့္ အခ်ိန္တုန္းကလည္းၾကည့့္ေနတာျဖစ္ၿပီး အခုရထားလံုးထဲကိုေရာက္သည့္အခ်ိန္အထိ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ေဟးရြမ္ရီကို ဘယ္ေတာ့မွထပ္မျမင္ရေတာ့မွာစိုးေနသလိုမ်ိဳး ၾကည့္ေနတာျဖစ္တယ္။
ဝူရုန္သည္ ေဟးရြမ္ရီ၏မ်က္ဝန္းထဲက ႏူးညံ့မႈကိုျမင္မွသတိျပန္ဝင္လာတယ္။
"ဘာလို႔လဲ?သူကငါ့ေယာက်ာ္းေလ။သူ႕ကိုၾကည့္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္လိုေသးလို႔လား?"ဝူရုန္က ကိုးယိုးကားယားေျပာလိုက္တယ္။
"...."ေဟးရြမိရီ
"ဒါေပမဲ့သားသားက ပါးပါးသားေလ။ပါးပါးကသားကိုပိုၾကည့္သင့္တယ္"ဥကေလးကႏ ႈတ္ခမ္းစူၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္ပါၿပီ။အခုကစၿပီး ပါးပါးက သားကိုဘဲၾကည့္ေတာ့မယ္။ဟုတ္ၿပီလား?"
ဝူရုန္က ဥကေလး၏ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္နွာက ိုဆြဲဖဲ့လိုက္ၿပီးၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္တယ္"ပါးပါးက ဝိတ္က်သြားရင္ သားကိုေန႔တိုင္းခ်ီထားမယ္"
ဥကေလးက ဝူရုန္ဆီကို ပစ္ဝင္လာၿပီး သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္တယ္။
"က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ?"ဝူရုန္က ေဟးရြမ္ရီကို ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
"ကိုယ္တို႔မနက္ပိုင္းမွာ ပြဲေတာ္က်င္းပသည့္ေနရာကိုသြားမယ္။ေန႔လယ္က်ရင္ ေရခဲျပင္စီးစြပ္ဖားလွည္းသြားစီးမယ္။ညက်ရင္ မီးအိမ္သြားလႊတ္မယ္"ေဟးရြမ္ရီကေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီအစီအစဥ္ကခင္ဗ်ားစီစဥ္ထားတာလား?"ဝူရုန္က ေမးလိုက္တယ္။
