Chapter(246)
မင္းေျပာတာအမွန္ဘဲလား?
ဝူပုဖန္က စိုးရိမ္စြာေမးလုိက္တယ္"အရင္ေန႔တုန္းက ဝူရုန္ငါတို႔ကို ပို႔ထားတဲ့ ေကာက္ရိုးရိုင္းေတြက ဘယ္မွာလဲ?"
"အဲဒါေတြက က်ြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာေလ။ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အဲဒါေတြကို သြားယူၿပီး အေစခံေတြကို ျပဳတ္ခိုင္းဖို႔ စီစဥ္လိုက္။ငါတို႔က အဲဒါကို ေသာက္ဖို႔လိုတယ္။အခုသြားလုပ္ေတာ့"ဝူပုဖန္က ေျပာလိုက္တယ္။
ဝူဘိုင္က သူ႕အခန္းကိုျပန္သြားၿပီး ေကာက္ရိုးရိုင္းေတြကို သြားယူလာခဲ့တယ္။
"အေဖ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ?"ဝူေရွာင္ရန္က သိခ်င္စြာေမးလိုက္တယ္။
ဝူပုဖန္က ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ရွင္းျပဖို႔ ပါးစပ္ဟလ္ုက္ေပမဲ့ သူက ဒီလူေတြက ဘယ္လိုမ်ိဳး တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ဆိုတာ သိတာေၾကာင့္ အားလံုးက ေဆးျပဳတ္ရည္ေသာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မတိုင္ခင္အထိ မေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
တစ္နာရီအတြင္းမွာဘဲ ေဆးျပဳတ္ရည္က ခ်က္ၿပီးသြားတယ္။
ဝူပုဖန္က ဒီေဆးျပဳတ္ရည္ကို အားလံုးကေသာက္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ သူကဝူေရွာင္ရန္နဲ႔အျခားလူေတြကိုလည္း တစ္ခြက္စီေသာက္ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။အေစခံေတြကိုလည္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေသာက္ေစလိုက္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွ ဝူပုဖန္က အေျခအေနကို ရွင္းျပလိုပ္တယ္။
"အျပင္က လူေတြအမ်ားႀကီးက အဖ်ားေရာဂါကို ခံစားေနရတယ္။သူတို႔က ရုတ္တရက္ႀကီး အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ ေမ့ေမ်ာသြားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေတြက အလြန္ပူေလာင္လာတယ္။ဒါေပမဲ့ သမားေတာ္တစ္ေယာင္ကမွ သူတို႔ရဲ႕ေသြးခုန္ႏႈန္းကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔ အေျခအေနက ဘာမွားေနလဲဆိုတာ မေျပာနိုင္ဘူး။သမားေတာ္တစ္ေယာက္ကမွ ဘယ္ကေန စတင္ၿပီး ဘယ္လိုကုသရမလဲဆိုတာ မသိဘူး။ဒါေပမဲ့ ငါကရုတ္တရက္ ဝူရုန္ရဲ႕အေစာင့္လာပို႔ေပးခဲ့တဲ့ ေကာက္ရိုးရိုင္းအေၾကာင္းကို ေတြးမိတယ္။ငါက ဒါကအလုပ္ျဖစ္မလားဆိုတာ ႀကိဳးစားၾကည့္တာ"
အဓိကအခ်က္ကေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္ဆိုင္မွာမွ ေကာက္ရိုးရိုင္းကို ဝယ္လို႔မရေတာ့ဘူး။မဟုတ္ရင္ သူကဒီကိုလာၿပီး ေဆးလာေသာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
