ေဟးရြမ္ရီ ဝူရုန္ ႏူမူ ေဟးရွင္း ေဟးဂန္းတို႔သည္ အေနာက္ဘက္ၿခံဝင္းမွာရွိသည့္ စာၾကည့္ေဆာင္ကို အေျပးအလႊားလာခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔က စာၾကည့္ခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ ႀကီးမားသည့္သားရိုင္းငွက္ႀကီးသည္ အျဖဴေရာင္ဥႀကီးေပၚက အက္ကြဲေၾကာင္းကုိ သူ႕လက္သည္းေတြႏွင့္ ထိၾကည့္ေနသည္။
"ကေလးေလးက ထြက္လာေတာ့မယ္"ေဟးရွင္းကစိတ္လႈပ္ရွားစြာ ငိုသံႀကီးနွင့္ေျပာလိုက္တယ္။
ေဟးဂန္းသည္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာၾကည့္ေနတယ္။
ဝူရုန္ကလည္း သူတို႔၏လံု႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ကေလးေလးထြက္လာတာမွာကို ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနမိတယ္။
သားရိုင္းငွက္ႀကီးသည္ တိတ္တိတ္ေနဆိုသည့္ အမူအရာနွင့္ ေဟးရွင္းကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေဟးရွင္းသည္ ပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ၿပီး သူက အျပင္ကိုထြက္သြားလိုက္ၿပီးေနာက္ အေလာင္းေကာင္အေစခံကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္"သြား ေရေႏြးသြားယူခဲ့။သခင္ငယ္ေလး ထြက္လာရင္ ေရခ်ိဳးေပးဖို႔လိုတယ္"
အခန္းအထဲမွာေတာ့ ႏူမူသည္ သိခ်င္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ အျဖဴေရာင္ဥကို လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ေခါက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
သားရိုင္းငွက္ႀကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ သူ႕ေတာင္ပံ့ေတြနွင့္ ႏူမူကို ရိုက္လိုက္တယ္။
ႏူမူက လ်ွင္ျမန္စြာေနာက္ကိုဆုတ္၍ ေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး အသံကိုတိုးတိုးနွင့္ ေမးလိုက္တယ္"ဒါဥက ဘာဥလဲ?ဒီငွက္ႀကီးရဲ႕ဥလား?"
"က်ဳပ္ရဲ႕သား"ေဟးရြမ္ရီသည္တည္ၿငိမ္စြာေျဖလိုက္တယ္။
"..."ဝူရုန္
တကယ္ဘဲ ေဟးရြမ္ရီက သူ႕သားလို႔ထင္ေနတာလား?
ႏူမူသည္ ေၾကာင္အသြားၿပီးမွ ေဟးရြမ္ရီရဲဲ႕ပခံုးကိုပုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"ေကာင္ေလး မင္းက ရယ္စရာေျပာတတ္တာ ငါမသိခဲ့ဘူး။မင္းကလက္ထပ္ၿပီးမွ အေတာ့္ကို ေျပာင္းလဲသြားတာဘဲ"
ေဟးရြမ္ရီသည္ အမူအရာမဲ့စြာ ႏူမူကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
