Przepraszam za tak długą nieobecność, ale miałam tyle na głowie z powodu szkoły, że kompletnie zapomniałam, że miałam dodać rozdział :((
Mam nadzieję, że nie popsułam tego rozdziału, miłego czytania :))
Naprawdę, za wszelkie błędy przepraszam, poprawcie mnie od razu w komentarzu jak jakieś znajdziecie ^^
--------------------------------------------
Liam siedział przy jednym z drewnianych stolików czytelni Anloss Academy. Obok niego zajmował miejsce Sebastian, a naprzeciwko Allie, która zamiast czytać Makbeta, potrzebnego na lekcję angielskiego, wpatrywała się w swoje ręce, pogrążona w myślach. Liam na pierwszy rzut oka wiedział, że coś trapi blondynkę. To samo wywnioskował ze zmartwionego wyrazu twarzy Sebastiana, który pojawiał się, ilekroć chłopak spojrzał na swoją dziewczynę.
- Allie, powiesz w końcu, co cię trapi? - spytał Liam, spoglądając na swoją przyjaciółkę zmartwiony.
Nastolatka podniosła wzrok znad książki i spojrzała na szatyna. W jego szarych oczach odbijały się światła lamp czytelni biblioteki. Chłopak wpatrywał się wyczekująco w dziewczynę, która odwróciła wzrok i spojrzała na Sebastiana. Patrzyli chwilę na siebie, a Liam dokładnie wiedział, co robili. Rozmawiali w myślach, co było widać po ich mimice twarzy. Liam nie znosił, gdy tak robili.
- A więc? - spojrzał na nich oboje i skrzyżował ręce na piersi zirytowany.
Allie westchnęła i szczelniej owinęła się swoją bluzą. Szatynowi nie umknęło, jak nastolatka chwyciła swojego chłopaka pod stołem za rękę.
- Dziś w nocy... Miałam taki sen, jak ten z Orsay — powiedziała cicho, a Liam otworzył szerzej oczy.
- Kto tym razem zginął? - zapytał, marszcząc brwi. Dokładnie pamiętał, o czym był poprzedni sen Allie. Zginęła tam Orsay i spodziewał się, że tym razem znów ktoś zginął, skoro Allie tak się przejmowała tym snem.
- Ja... - odparła, spuszczając głowę i ściskając dłoń Sebastiana.
- C-co? - Liam niemal przewrócił się wraz z krzesłem, nie wierząc w to, co powiedziała dziewczyna.
- Ty chyba sobie żartujesz! - powiedział, gdy odzyskał równowagę i chwycił się blatu stołu. Allie jedynie spuściła głowę i pokręciła nią.
- Niestety nie... - westchnęła.
- Ale... jak? Gdzie? Kiedy? - Liam starał się zrozumieć wszystko, co po chwili zaczęła opowiadać mu dziewczyna. Połączył kilka faktów ze sobą, na przykład taki, że w śnie występowała Julie, więc być może to było podczas misji odbicia jej.
Kiedy Allie skończyła mówić, Liam dalej zastanawiał się, gdzie dziewczyna zginęła i na terenie jakiej szkoły to było. Musiał się tego dowiedzieć, nie mógł dopuścić do śmierci jednej z najważniejszych dla niego osób.
- Musimy o tym powiedzieć Melissie - podsumował w końcu. - Damy ci jakąś ochronę i nie będziesz jeździła z nami na misje... Nie dopuszczę do tego.
- Liam... Nawet nie wiesz, przed kim musisz mnie chronić... Nie wszystko da się powstrzymać.
- Ale uratujemy cię, choćbym nie wiem co - odezwał się w końcu Sebastian. - Będę cię wraz z Liamem chronił, nie zginiesz, rozumiesz? Obiecuje ci to.
Allie chwilę patrzyła na Sebastiana, po czym odwróciła wzrok.
- Nie chcę was narażać... Dam sobie radę - powiedziała w końcu, spoglądając na nich. - Będę uważać, obiecuję - uśmiechnęła się do nich ciepło.
- I tak będę cię chronił, niema zmiłuj, nie pozbędziesz się mnie tak łatwo - Liam prychnął i zatrzasnął książkę, która leżała na stoliku. - Musimy to zgłosić Melissie i w tym momencie nie obchodzi mnie twoje zdanie Allie.
Po tych słowach nastolatek wstał od stołu i wziął książkę pod pachę. Skrzywił się, gdy stanął na prawdopodobnie skręconą kostkę. Allie od razu wstała i podtrzymała chłopaka, by nie upadł, jednocześnie nalegając przez chwilę, aby Liam nic nie mówił Melissie, ale ten nie słuchał. W końcu sam Sebastian zgodził się z chłopakiem, co było rzadkością.
Nastolatkowie opuścili bibliotekę i ruszyli korytarzem w stronę schodów. Przepychając się między innymi uczniami na schodach, w końcu dotarli na odpowiednie piętro, gdzie mieścił się gabinet dyrektorki.
Allie stała oparta o ścianę obok drzwi i wpatrywała się w swoje trampki, szczerze mówiąc, nie miała najmniejszej ochoty na rozmowę z Melissą. Po tej kobiecie mogła spodziewać się wszystkiego, nawet odesłania do Santa Monica by była pod opieką wujka.
- Co wy tu robicie? - po korytarzu rozniósł się głos dyrektorki. Liam opuścił dłoń, którą trzymał w górze, gotowy zapukać w drzwi gabinetu.
Melissa stała przed nimi, wpatrując się w swoich uczniów z uniesionymi brwiami. Ubrana była w granatową, prostą spódnicę do kolan, białą koszulę i marynarkę, którą miała narzuconą na ramionach. Jej blond włosy, jak zawsze były spięte w koka.
- Mamy sprawę do ciebie - odezwał się Sebastian, chwytając Allie za dłoń.
- Dlaczego mam złe przeczucia? - spytała kobieta, wyciągając z kieszeni marynarki klucze do swojego gabinetu.
- Ty zawsze masz złe przeczucia - podsumował Liam, gdy dyrektorka otwierała drzwi. - Ale tak, nie mamy zbyt dobrych wieści.
- Wejdźcie, tam porozmawiamy - odparła, przepuszczając młodzież w drzwiach.
Allie niepewnie zajęła jeden z foteli stojących w pomieszczeniu. Sebastian natomiast stanął z fotel nastolatki i położył dłonie na jej ramionach, jakby chciał dodać jej otuchy.
- A więc, o co chodzi? - zapytała Melissa, zdjęła swoje okulary i stając przy oknie.
- Allie miała sen - odezwał się Liam, opierając się o ścianę tak samo, jak zawsze, gdy przebywał w tym pomieszczeniu.
- Jaki? - Melissa uniosła brwi w górę, po czym spojrzała na blondynkę. - Allie, opowiesz?
- No... Śniło mi się, że mnie ktoś postrzelił chyba podczas misji odbicia Julie - powiedziała cicho. - Było to na jakimś boisku, nie znam tego miejsca. To... Był jeden z tych snów jak ten z Orsay.
- Hm... - Melissa skrzyżowała ręce na piersi. - Na razie, nie będziesz jeździła na misje okej?
- Ale... Ja chcę pomagać - Allie westchnęła i spuściła głowę. - Nie chce być kulą od nogi.
- Gadasz głupoty, nie będziesz kulą u nogi - stwierdził Liam, strzelając palcami w dłoniach.
- Liam ma rację, będziesz normalnie trenować - Melissa usiadła na swoim fotelu.- Ograniczysz natomiast misje do minimum i zawsze masz chodzić w towarzystwie Liama, Lucasa, Mike'a lub Willa.
- A dlaczego przy moim nie? - Sebastian zmarszczył brwi.
- Bo jesteś poszukiwany przez Dominika, a najprawdopodobniej jeden z jego ludzi postrzelił Allie, to przy tobie jest jeszcze bardziej narażona.
- Obronie ją, potrafię używać mocy.
- Ale nadal jesteś łatwym celem, nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jaki Dominik i jego ludzie są przebiegli.
- Racja, Zacha nikt nie podejrzewał o zdradę - stwierdził Liam.
- A gdzie on w ogóle jest? - Sebastian zmarszczył brwi.
- Jest pod ciągłym nadzorem Lucasa i mojego syna - oznajmiła Melissa, biorąc jeden ze swoich długopisów do ręki. - Dobra dzieciaki, wy zmiatajcie, macie wolny weekend, nie marnujcie go. A ty się Allie, na razie o nic nie martw, masz przy sobie Liama, on cię ochorni - dodała z uśmiechem, biorąc plik kartek w dłoń.
- Wiem... - Allie uśmiechnęła się delikatnie. - Do widzenia - powiedziała, po czym wraz z chłopakami opuściła gabinet. Nie umknęło jej uwadze, że Sebastian mierzył wręcz morderczym wzrokiem Liama, który nic sobie z tego nie robił. Odkąd wrócił Sebastian, Allie coraz częściej zauważała, jak z zazdrością patrzy na Liama, choć tak naprawdę nie miał o co być zazdrosny.
- Więc... co dzisiaj robimy? - zapytał Liam, siadając na parapecie okna na holu. W pewnym momencie zaczął poprawiać zapięcie ortezy, którą miał założoną na prawą kostkę.
- Nie wiem, ja muszę skończyć czytać Makbeta - rzuciła Allie, po czym usiadła na parapecie obok Liama, a następnie pomogła mu dokładnie zapiąć ortezę. Sebastian jedynie zmierzył ich wzrokiem, co nie umknęło Allie. - A wy postarajcie się nie pozabijać tak jak ostatnio na treningu - dodała, spoglądając na Sebastiana, który podrapał się po karku.
Nastolatka uśmiechnęła się do nich delikatnie i zeskoczyła z parapetu, po czym ruszyła w stronę schodów.