Zawgyi
Bai Yutang ႏွင့္ Zhan Zhao တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္းျခံထဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီး Pang Wei ရပ္ေနတဲ့ ေနရာကို လာၾကည့္ေတာ့ Pang Wei ကို အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရေတာ့။
လူအုပ္ထဲကို မ်က္စိကစားကာ လိုက္႐ွာရင္း Zhan Zhao က မေက်မနပ္ေျပာသည္။
"သူက ငါ့ကို တမင္ ပ ထုတ္လိုက္တာပဲ"
Bai Yutang ကေတာ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ျပံဳးလိုၿဖီးလို႔။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ Zhan Zhao ကိုသာ ျမင္ေနသည္။ Zhan Zhao ကသာ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ Pang Wei ကို လိုက္႐ွာေနေသးေပမဲ့ Bai Yutang ကေတာ့ Zhan Zhao ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ Dr. Wilson ကေတာ့ ပန္းျခံအလယ္ကို ေလ်ွာက္သြားၿပီး လက္ထဲမွ ဝိုင္ခြက္ကိုေျမႇာက္ကာ အားလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေန႔ ႂကြေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား အကုန္လံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္ရဲ႕ သင္ခန္းစာကေတာ့ စိတ္ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္အတြက္ ႏွလံုးေကာင္းေကာင္း႐ွိဖို႔က အေတာ္အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာေလး သိလိုက္ရပါတယ္ေပါ့ေနာ္"
Dr. Wilson က အရႊန္းေဖာက္ေျပာေတာ့ သူ႔စကားနားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြအကုန္ ပြဲက်သြားေလသည္။
"အားလံုးပဲ၊ တစ္ခြက္ေလာက္ ခ်ီးျမႇင့္ၾကရေအာင္၊ က်န္းမာပါေစ"
Dr. Wilson က ေျပာရင္း ခြက္ကို ေျမႇာက္လိုက္သည္။
ပရိသတ္ေတြကလဲ လက္ထဲက ခြက္ေတြကို ၿပိဳင္တူေျမႇာက္ကာ ေသာက္ေနၾကေလသည္။
Zhan Zhao ႏွင့္ Bai Yutang ကေတာ့ လက္ထဲမွ အေအးခြက္ တစ္ခြက္မွ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေသာက္စရာမလိုေပ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ သူမ်ားေတြ မျမင္လိုက္ေသာ အရာကို သတိထားမိလိုက္ေလသည္။
Dr. Wilson ရဲ႕ က်က္သေရ႐ွိလွေသာ မိန္းမျဖစ္သူ Laura က ယိုင္တိယိုင္နဲ႔ႏွင့္ Dr. Wilson ဘက္သို႔ ႐ုတ္တရက္ ေလ်ွာက္လာေလသည္။
႐ုတ္တရက္ ေအးစက္ေသာ ေငြေရာင္က ေနျခည္ေအာက္မွာ လက္ခနဲ။
Bai Yutang က အသံကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
"Dr. Wilson သတိထား!!!"
Laura က လက္ထဲကဓားကို ေျမႇာက္လိုက္သည္။
Bai Yutang က အသံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ Dr. Wilson က အမွတ္တမဲ့ Laura ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ Dr. Wilson ရဲ႕ ေဘးနားကိုသာ ထိုးဖို႔ၾကံေနတဲ့ Laura ရဲ႕ဓားက ဝမ္းဗိုက္ဆီသို႔ တည့္တည့္ႀကီး ထိုးမိသြားေလသည္။
Bai Yutang က အေ႐ွ႕မွ အရာအားလံုးကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ Laura ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္မွာ Laura ရဲ႕ အားက အသက္ငါးဆယ္အရြယ္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ အသက္၂၀ေက်ာ္ လူငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အားလို သန္မာကာ အသိစိတ္ေပ်ာက္ေနသည္။ ေဘးနားမွာ ႐ွိတဲ့ လံုျခံဳေရးအေစာင့္ေတြကလဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကေလေတာ့ Bai Yutang က ေမာ့ၾကည့္ကာ ေအာ္လိုက္သည္။
"ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ လာမကူပဲနဲ႔"
Bai Yutang ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားမွ လံုျခံဳေရးမ်ားက အသိဝင္လာကာ Bai Yutang ကို အသဲအသန္တြန္းေနေသာ Laura ကို ဝိုင္းကာ ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကသည္။
Zhan Zhao က ေဆးရံုကားကို ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး နီးစပ္ရာ ရဲစခန္းကို သတင္းလွမ္းပို႔ကာ အကူအညီေခၚလိုက္သည္။
Dr. Wilson က ေျမျပင္ေပၚကို ေမွာက္လ်က္လဲက်သြားေပမဲ့ သတိလစ္မသြားပဲ အသိစိတ္ လြတ္ေနေသာ သူ႔မိန္းမအား မယံုႏိုင္သလို ၾကည့္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို ခ်ဳပ္ထားေသာ လံုျခံဳေရးမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေလသံေလးႏွင့္ ေျပာေနသည္။
"သူ႔ကို နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔...."
.............
ေဆးရံုကားႏွင့္ ရဲကားတို႔ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္လိုပင္ ေရာက္လာၾကၿပီး Dr. Wilson ကို ေဆးရံုကားဆီသို႔ တြန္းလွည္းႏွင့္ ေခၚသြားၾကၿပီး Laurw ကိုေတာ့ ရဲေလးေယာက္က ဝိုင္းခ်ဳပ္ကာ ေခၚသြားၾကေလသည္။
Bai Yutang ကေတာ့ ပခံုးေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ ဖုန္ေတြကို လက္နဲ႔ ပုတ္ကာ ခါလိုက္ၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕မွာ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့Zhan Zhao ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေၾကာင္ေလး၊ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ"
Zhan Zhao ကေတာ့ ေခါင္းကိုသာ တင္းတင္းငံု႔ထားသည္။
"အရမ္း ထူးဆန္းတယ္.."
"ဟုတ္တယ္.."
Bai Yutang က ေခါင္းညိတ္သည္။
"မသိရင္ သရဲ ဝင္ပူးေနသလိုပဲ၊ ငါ့တစ္သက္လံုး ဒီေလာက္ အားႀကီးတဲ့ အဘြားအိုကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး"
"သရဲမ်ား တကယ္ ဝင္စီးတာလား"
Zhan Zhao က တိုးတိုးေလး ေရရြတ္သည္။
"တျခားသူတစ္ေယာက္လိုပဲ"
Bai Yutang က အက်ႌကို ေသခ်ာ ျပင္လိုက္ကာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။
"လူေျပာင္းသြားတာ.."
Zhan Zhao က ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေဘးဘီဝဲယာၾကည့္ကာ Bai Yutang ကို ေျပာလိုက္သည္။
"Pang Wei မ႐ွိေတာ့ဘူး"
Bai Yutang က တစ္ခုခုကို စဥ္းစားမိၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖုန္းကိုထုတ္ကာ S.C.I.ရံုးခန္းကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ဟဲလို.."
ဖုန္းက ခ်က္ခ်င္းဝင္သြားေတာ့ Bai Yutang က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ဖုန္းလာကိုင္တဲ့သူက Bai Chi။
"Bai Chi ရံုးမွာ မင္းတစ္ေယာက္ထဲလား"
"ဟို..ဟိုေလ.."
Bai Chi က တစ္ရံုးလံုးကို ဖုန္းကိုင္ထားရင္းမွ ေသခ်ာလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
Jiang Ping က စားပြဲေပၚ ေခါင္းေမွာက္ကာ အိပ္ေနၿပီး Qi Le ကို တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္းလိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေနေသာ Zhao Hu ကလဲ ဆိုဖာေပၚမွာ တေခါေခါႏွင့္။
"အခု ခ်က္ခ်င္း ၿမိဳ႕ေတာ္ေဆးရံုကို မင္းသြားရမယ္"
Bai Yutang က အတိအက်ကို အမိန္႔ေပးေနသည္။
"Dr. Wilson ဓားနဲ႔အထိုးခံရတယ္၊ မင္း ေဆးရံုမွာ သြားၿပီး ေစာင့္ေန၊ သူႏိုးတာနဲ႔ ငါ့ကို အေၾကာင္းၾကား"
"ဟို..ဟို..".Bai Chi က တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေသာ္လဲ Bai Yutang ကေတာ့ သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီးသည္ႏွင္ျ ဖုႏ္ူခ်လိုက္သည္။
Bai Chi က အခန္းထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ Zhao Hu နဲ႔ Jiang Ping က ေဟာက္ေနဆဲပင္။ Bai Chi က စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ ေခါင္းကုတ္လို္က္ကာ အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ၿပီး အျပင္ကို ေျပးထြက္သြားသည္။
Bai Chi အျပင္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ Zhao Hu က ထ ထိုင္ကာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ Jiang Ping ကို လွမ္းေခၚသည္။
"ဒီေကာင္ေလးကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားခိုင္းလို႔ေရာ ျဖစ္ရဲ႕လား"
Jiang Ping က ပါးစပ္ကို ပြတ္လိုက္ၿပီး
"ထလိုက္ပါ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေပါ့"
Dr. Wilson အပန္းေျဖအိမ္ရာမွ ပန္းျခံေလးထဲမွာေတာ့ ရဲမ်ားက အျပည့္၊ ဧည့္သည္မ်ားကလဲ ေၾကာက္ရြံ႔ေနၾကေလသည္။ Jon King ကေတာ့ ထိုင္ခံုတစ္ခုေပၚထိုင္ကာ ေ႐ွ႕ကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
Bai Yutang ကေတာ့ ပန္းျခံတစ္ခုလံုးကို ေဝ့ၾကည့္ေနခ်ိန္ ရဲသားေလးတစ္ေယာက္က Laura ရဲ႕ လက္ကိုင္အိတ္ကို လာေပးသည္။
မိန္းမကိုင္ အိတ္ေလးကို ဆြဲအဖြင့္ၿပီးမွာေတာ့ Bai Yutang မ်က္ႏွာက လံုးဝ ပ်က္သြားေလသည္။ Zhan Zhao က အိတ္ထဲမွ ေဆးပုလင္းတစ္လံုးကို Bai Yutang ဆြဲထုတ္တာျမင္ေတာ့ လွမ္းယူလိုက္သည္။ ေဆးပုလင္းအေသးထဲမွာက သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေရာင္စံုေဆးျပား တစ္ဝက္ခန္႔ ပါဝင္သည္။ ထို႔အျပင္ အိတ္ထဲမွ ကတ္တစ္ခုလဲ ေတြ႔ေသးသည္။
Dr. Wilsom ေဆးရံုတက္စဥ္က သူတို႔ကိုေခၚျပခဲ့ေသာ ကတ္ႏွင့္ တစ္ပံုစံတည္းပင္။ အနက္ေရာင္ေနာက္ခံေပၚမွာ အနီေရာင္စာသား။ မိစၦာက ေကာက္ရိတ္တံကိုင္ထားသည့္ပံု။
Zhan Zhao ႏွင့္ Bai Yutang တို႔ သိလိုက္ရတာက လူသတ္သမားက သူတို႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွ လွည့္စားသြားသည္ဆိုတာကိုပင္။
"ဒါကို ဓာတ္ခြဲခန္းပို႔ၿပီး စစ္ခိုင္းလိုက္"
Bai Yutang က လက္ထဲမွ ေဆးပုလင္းကို ရဲသားတစ္ေယာက္ လက္သို႔ အပ္သည္။
........
Dididididididi....
ဖုန္းျမည္လာ၍ Bai Yutang က ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
"ဟဲလို.. အစ္ကိုလား.."
"ေအး Bai Chi ေျပာ Dr. Wilson ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
Bai Yutang က အလ်င္စလို ေမးလိုက္သည္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး"
Bai Chi က ျပန္ေျဖသည္။
"ဆရာဝန္က အဓိက အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ မထိသြားဘူးတဲ့.."
Bai Chi ရဲ႕ စကားကို ၾကားမွ Bai Yutang က သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕အမူအရာက အခုမွ စိတ္ေပါ့ပါးသြားသလို တင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာက နဲနဲေလ်ာ့သြားေလသည္။
"အစ္ကို..."
Bai Chi က တစ္ခုခုေျပာစရာ ႐ွိေနတဲ့ပံုပင္။
"Dr. Wilson သတိလစ္ေနတုန္းက မိစၦာရဲ႕ သားေတာ္ ဆိုတာကို တစ္ခ်ိန္လံုး တြင္တြင္ ေယာင္ေနတာ။ "
Bai Yutang က မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕သြားသည္။
"မိစၦာရဲ႕ သားေတာ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ " Bai Chi က မျမင္ႏိုင္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
" တျခားေတာ့ ဘာမွ မေယာင္ဘူး.."
"ေတာ္တယ္"
Bai Yutang က ခ်ီးက်ဴ းလိုက္သည္။
"ငါ အဲဒီကို ရဲေတြ လႊတ္လိုက္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ၿပီး နားေတာ့၊ သတိထားၿပီး လဲ ျပန္ဦး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ Bai Chi က မ်က္ႏွာႀကီး ျပံဳးကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမထားပဲ ေလ်ွာက္ေနရာက အေ႐ွ႕ကို မေရာက္ေတာ့ ၊ တစ္ပတ္ ျပန္လည္လာသည္။ သူကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ Bai Yutang ေျပာတဲ့ " ေတာ္တယ္" ဆိုတဲ့ အသံကသာ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္၊
သူ႔ရဲ႕ စူပါမင္း အစ္ကိုက သူ႔ကို ေတာ္တယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴ းေလေတာ့....
"Yeah..."
ေဆးရံုထဲမွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ တကၠစီ စီးသြားမလား စဥ္းစားရာမွ တကၠစီခက အရမ္းေစ်းႀကီးေသာေၾကာင့္ ေျမေအာက္ရထားႏွင့္သာ ျပန္ရန္ ဘူတာသို႔ အေျပးလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးရထားကို ထြက္ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။
Bai Chi လဲ အထဲဝင္ၿပီးမၾကာ တံခါးက ပိတ္သြားေလသည္။ သူက အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴ ကာ ထိုင္ခံုတစ္ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ျပံဳးလိုက္သည္။
ဒီေန႔က ပင္ပန္းေပမဲ့ သူ႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြအျပည့္ပင္။ ဒီေန႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူလဲ ဂုဏ္ယူေနေလသည္။ ထိုင္ခံုကို ေနာက္မွီလိုက္ရင္း ဒီေန႔ ျဖစ္ခဲ့သမၽွ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားေနသည္။
"မနက္က S.C.I. ကို စေျပာင္းတယ္၊ အကုန္လံုးကလဲ သေဘာေကာင္းၿပီး အဆင္ေျပတယ္၊ ေန႔လည္တုန္းက အမႈကို စစ္ေဆးၾကတယ္ ေဝဖန္ၾကတယ္ အဲဒီမွာလဲ ကူညီခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညေနခင္း သူ႔ကိုေပးခဲ့တဲ့ဘတာဝန္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္(အႏၱရာယ္ေတာ့ မ႐ွိေပမဲ့ေပါ့ေလ) Bai Yutang ကိုယ္တိုင္က ခ်ီးက်ဴ းတာကိုေတာင္ ခံရေသးတယ္၊ ေနာက္ဆံုး အခုေတာင္မွ ေလနာက္ဆံုးရထားကို မွီလိုက္ေသးတယ္၊ Bai Chi ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကံၾကမၼာေစာင့္နတ္သမီးက ေစာင့္ေ႐ွာက္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။"
သက္ျပင္းကို အ႐ွည္ႀကီး ခ်ၿပီးမွ ရထားေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရထားေပၚမွ သူႏွင့္အတူ လူတစ္ေယာက္မွ တစ္ပါး ရထားတစ္ခုလံုးက ေျပာင္သလင္းခါေနသည္။
ထိုလူက ရထားရဲ႕ တစ္ဖက္က ထိုင္ခံုေပၚမွာ လဲွၿပီး အိပ္ေနသည္။ အျဖဴေရာင္ ဆြယ္တာ၊ အျဖဴေရာင္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ အနည္းငယ္႐ွည္ေနေသာ ဆံပင္ပိုင္႐ွင္ ထိုလူက ထိုင္ခံုေပၚမွာ တုတ္တုတ္ပင္ မလႈပ္။
Bai Chi က ထိုလူကိုၾကည့္ေနရင္းမွ ဟိုတစ္ေလာက ရထားေပၚမွာ သရဲေျခာက္တဲ့ သတင္းက ေခါင္းထဲ ျပန္ေပၚလာၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကံသည္။
"ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ငါက ရဲပဲ မေၾကာက္နဲ႔"
တကယ္ေတာ့ Bai Chi ထြက္ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သြားေနတဲ့ ရထားေပၚက ထြက္ေျပးလို႔ရမွာေတာ့ မဟုတ္ေပ။ Bai Chi က အားတင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ထိုုလူဆီကို တျဖည္းျဖည္း ေလ်ွာက္သြားလိုက္ေတာ့ ဆံပင္တို႔က မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကို ဖံုးေနသည့္အတြက္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား မျမင္ရ။
"ဟိုေလ.. ဆရာ..."
Bai Chi က ပခံုးကို သာသာပုတ္ေပမဲ့ ဘာမွ တံု႔ျပန္မႈ မ႐ွိ။
"ဟို.. အဆင္ေျပရဲ႕လား"
Bai Chi က အသက္ဝဝ႐ွဴ လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ပုတ္ကာ လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ္လဲ တံု႔ုျပန္မႈ မ႐ွိေသး။
ထိုလူရဲ႕ မ်က္ႏွာက ၿငိမ္သက္ေနၿပီး လႈပ္႐ွားမႈ လံုးဝမ႐ွိ။ Bai Chi က အဆိုးဆံုးထိ စိတ္ကို ျပင္ဆင္ထားၿပီး သတၱိေမြးကာ ထိုလူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကြယ္ေနသည့္ ဆံပင္တို႔ကို ဖယ္လိုက္သည္။
ဆံပင္ေတြ ျပယ္သြားေသာ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း Bai Chi က ရင္ဘတ္ကို ဖိလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ဘာတက္တူးမွ ႐ွိမေန။ တျဖည္းျဖည္း အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အံ့ျသလြန္း၍ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ အုပ္လိုက္သည္။
ထိုလူက အရမ္းႀကီးေတာ့ ငယ္မေန၊ ပိန္ပါးၿပီး အသားက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနသည္။ မငယ္ဘူးလို႔ ေျပာရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းက ပါးစပ္ေဘးနားမွာ ျပံဳးလိုက္ရင္ အေရးအေၾကာင္းထင္ႏိုင္မယ္ အေရာင္မွိန္မွိန္ အေၾကာင္းေလးေတြ ႐ွိေနသည္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ အနဲငယ္ ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိေနသလို။ ထိုလူကို ၾကည့္ေနရတဲ့အရသာကို Bai Chi ေျပာမျပတတ္ေပမဲ့ ထိုင္ၾကည့္ေနလို႔ ေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
ေနာက္တစ္ခါ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထပ္လႈပ္ေတာ့ ေခါင္းက တဖက္သို႔ ယိုင္က်သြားေလသည္။
Bai Chi စိတ္ထဲတြင္ မေကာင္းေသာ အေတြးမ်ား ဝင္လာေလသည္။ မဟုတ္မွလြဲေရာ သူ ေသ....
အသက္႐ွဴ သံကို စမ္းၾကည့္ရန္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထိုလူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းနားကို ထိၾကည့္ေတာ့ ထိုလူက ႐ုတ္တရက္ ပါးစပ္ဟၿပီး Bai Chi ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ငံုလိုက္သည္။
"အားး"
Bai Chi က လန္႔သြားၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေနခ်ိန္ ရထားကလဲ ေဆာင့္မိခ်ိန္ ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်သြားေလသည္။ ထိုလူကေတာ့ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုင္ခံုေပၚမွ ဆင္းၿပီး ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်ေနတဲ့ Bai Chi ေဘးနားမွာ ေမွာက္ခံုအိပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ Bai Chi ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကာ့္ကာ အူလိႈက္ သဘ္းလိႈိက္ ရယ္ေနသည္မွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ထြက္မတတ္။
ရယ္ေမာၿပီးေနာက္ ထိုလူက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး Bai Chi ကို ၾကည့္ကာ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းကို လ်ွာႏွင့္ လ်က္ေနသည္။
Bai Chi ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ေဒါသထြက္ကာနီရဲလာၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား.. ခင္ဗ်ား..တမင္ ဟန္ေဆာင္ေနတာေပါ့"
ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္လို္က္ေပမဲ့ ထိုလူက သူ႔ကို ဖမ္းဆြဲထားေလသည္။
"ငါ..ငါ ဗိုက္ဆာလို႔.."
ထိုလူက Bai Chi ကို ဆြဲကာ အတင္းဖက္ထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ေခါင္းက Bai Chi ခါးထဲဝင္ေတာ့မတတ္ျဖစ္ကာ ညည္းတြားေနသည္။
"ဗိုက္...ဆာ...တယ္"
Bai Chi ကေတာ့ ေနရာမွ လံုးဝမေရြ႔။ ထိုလူရဲ႕ ညည္းတြားသံက နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္သလို ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဒါသထြက္ထြက္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ေကာင္းေလးက သူနဲ႔ အတူတူရထားစီးတဲ့ လူအေပၚမွာ လ်စ္လွ်ဴ ႐ႈမထားႏိုင္။ ဒီလူကိုၾကည့္ရတာ သနားစရာ ေကာင္းေနၿပီး တကယ္လဲ ဗိုက္ဆာေနပံုေပၚသည္။
Bai Chi က ထိုလူေဘးနားမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အိတ္ထဲမွ ေခ်ာကလတ္ တစ္ခုကို ထုတ္ကာ ေပးလိုက္သည္။
"စား..."
ထိုလူက ေခ်ာကလတ္ကို တစ္လွည့္ Bai Chi ကို တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ "အာ....."
Bai Chi က ထိုလူရဲ႕ အျပဴ အမူကို ၾကည့္ကာ ေၾကာင္သြားေပမဲ့ ထိုလူက ေခ်ာကလတ္ကို ေဖာက္ၿပီး သူ႔ကို ေကြၽးေစခ်င္ပံု ရေလသည္။ Bai Chi က ဒီေန႔ ကံေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ရႊင္ေနသူျဖစ္ေလရာ ေခ်ာကလတ္ကို အခြံခြာၿပီး ထိုလူပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
ေခ်ာကလတ္စားၿပီးေတာ့ ထိုလူက ေနာက္မွ ထိုင္ခံုကို မွီလိုက္ၿပီး လွဲေနသည္။
"ေပးဦး..."
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ ေခ်ာကလတ္ ႐ွိေသးမွန္း ဘယ္လိုသိတာလဲ.."
Bai Chi က ထိုလူကို ထူးဆန္းစြာ ၾကည့္ေနသည္။
ထိုလူကေတာ့ ျပန္မေျဖပဲ အနားတိုးလာကာ
"ဗိုက္.. မဝေသးဘူး"
Bai Chi က သူ႔အိတ္ထဲမွ ေခ်ာကလတ္ေလးခုကို ေမႊေႏွာက္႐ွာလိုက္ၿပီး ထိုလူပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထိုလူရဲ႕ ပါးစပ္ကေခ်ာကလတ္ေတြႏွင့္ ျပည့္ကာေဖာင္းေနၿပီး Bai Chi ရဲ႕ လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေက်နပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ မွီလိုက္သည္။
"ခင္..ခင္ဗ်ား....ဟမ္ ဘာလို႔ ေၾကာက္ေနတာလဲ"
Bai Chi က စိတ္ဝင္စားမႈ အျပည့္ႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။
ထိုလူက Bai Chi ရဲ႕အေမးကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ Bai Chi ရဲ႕ အက်ႌကို အနံ႔ခံေနသည္။
"ေဆးရံုနံ႔"
Bai Chi လန္႔သြားေလသည္။
" ခင္...ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္ ေဆးရံုက ျပန္လာတာ ဘယ္ို သိတာလဲ..."
ထိုလူက Bai Chi ကို ေက်ာေပးလိုက္သည္။
Bai Chi ကေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ထိုလူအေပၚ စိတ္ဝင္စားသြားေလသည္။ ဒီလူက ႐ူးေနတယ္လို႔ ထင္ရေပမဲ့ ႐ူးေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး...
"ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္က Bai Chi"
သူက ထိုလူႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ထိုလူက Bai Chi ဘက္ ျပန္လွည့္လာၿပီး သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္လိုက္သည္။ Bai Chi က ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာပူလာသည္။
"Bai Chi ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဟားဟား.."
ထို႔ေနာက္မွ ထိုလူက ႐ုတ္တရက္ရာ္တာ ရပ္လိုက္ၿပီး Bai Chi ကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"မင္းရဲ႕ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္က Bai လား.."
"ဟုတ္တယ္ေလ.."
Bai Chi က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ခင္ဗ်ား နာမည္ကေရာ"
ထိုလူက Bai Chi နားကို တိုးကာ ေျပာလိုက္သည္။
"မေျပာျပဘူး"
.............
Bai Chi ကေတာ့ ထိုလူႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ကို လက္ေလ်ွာ့လိုက္ေလသည္။
"မင္းမွာ ဘာျပသနာေတြ ႐ွိလဲ"
ထိုလူက ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းက ငါ့ကို စားစရာေပးထားေတာ့ ငါလဲ မင္းျပသနာကို အေျဖကူ႐ွာေပးမယ္ေလ"
ထို႔ေနာက္ လက္ကာျပလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး"
Bai Chi ကေတာ့ ထိုလူကို ေတြေဝစြာ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ထိုလူက တစ္ခါတစ္ေလ Zhan Zhao ႏွင့္ တူလာသလိုလို လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ေဖာက္ထြင္းျမင္ရတယ္ ထင္ရေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာေတာ့ အျပဳအမူ အေနအထိုင္က ကြာျခားလြန္းလွသည္။
"ဟို..မိစၧာရဲ႕ သားေတာ္ဆိုတာ.."
Bai Chi ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးစြဲေနတဲ့ စကားလံုးက ႐ုတ္တရက္ႏႈတ္မွ ထြက္က်သြားေလသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ထိုလူက အေျဖမွန္ကို ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု Bai Chi က ယံုၾကည္ေနသည္။
"ခင္ဗ်ား သိလား"
..........
ထိုလူက Bai Chi ကို ေငးၾကည့္ေနရင္းမွ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
"တကယ္လို႔ မင္းသာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္ မျဖစ္ႏိုင္မွေတာ့ မိစၦာရဲ႕သားေတာ္ ျဖစ္မွ ရမယ္ေလ "
ထိုလူက လက္ညိဳးနဲ့ Bai Chi ေခါင္းကို ထိုးျပလိုက္သည္။
"အဲဒါမွ သာမန္လူေတြမွာ မ႐ွိတဲ့အရာကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မွာေပါ့"
Bai Chi က သူ႔ေ႐ွ႕မွ ပုဂၢိဳလ္ကို အံ့ျသစိတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုစဥ္မွာ ဘူတာတစ္ခုကို ဆိုက္ေသာေၾကာင့္ ရထားက ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားသည္။ ထိုလူကေတာ့ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး Bai Chi ရဲ႕ နားနားကပ္ကာ တိုးတိုးေလေျပာလိုက္သည္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔၊ မင္းေရြးခ်ယ္လို႔ ရပါေသးတယ္"
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ထိုလူက Bai Chi ရဲ႕ ဆံပင္ေလးကို နမ္း႐ိႈက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။
"ကံမကုန္ေသးရင္ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့"
Bai Chi ႐ုတ္တရက္အသိစိ္တ္ ဝင္လာေတာ့ ထိုလူက ရထားေပၚမွ ဆင္းသြားေလၿပီ၊ အလ်င္အျမန္ ကုန္းထၿပီး ေနာက္မွ လိုက္ရန္ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပင္ ရထားတံခါးက ပိတ္သြားေလသည္။
ရထားတံခါးေ႐ွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း Bai Chi က ထိုလူကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား နာမည္.. ဘယ္သူ...လဲ.."
ရထားက ေ႐ွ႕ကို ထြက္စျပဳေနေလေတာ့ Bai Chi က ေနာက္ကို ေျပးေလွ်ာက္လာသည္။ ထိုလူဆီမွ အေျဖကို ၾကားရေတာ့မည္ဟု ထင္လိုက္စဥ္မွာပင္ မ်က္လံုးထဲမွ ထိုလူသ႑ာန္က တျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ သြားေလသည္။
သူ႔မ်က္လံုးထဲ ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာက ထိုလူဟာ သူ႔လက္ညိဳးကို ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ဖြဖြတင္ၿပီး ျပံဳးျပေနတာကိုပင္။
............
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ Bai Yutang ႏွင့္ Zhan Zhao တို႔ကDr. Wilson ရဲ႕ အပန္းေျဖအိမ္ရာမ် ရဲစခန္းကို ျပန္လာေလသည္။
သူတို႔ ဓာတ္ေလွကားမွ ထြက္လာရံုပင္႐ွိေသး Zhao Hu က သူတို႔ဆီသို႔ ေျပးလာေနသည္။
"Bai Sir ျပန္လာၿပီလား၊ ကြၽန္ေတာ္က သြားေတာ့မလို႔"
Zhao Hu က အလ်င္စလိုေျပာၿပီး ဓာတ္ေလွကားထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားေလသည္။
"မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ".
Bai Yutang က လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"Qi Le ကို ေစာင့္ၾကည့္မလို႔.."
ေျပာ၍ ပင္ မၿပီးေသး ဓာတ္ေလွကားတံခါးက ပိတ္သြားေလသည္။
Zhan Zhaoႏွင့္ Bai Yutang ကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်ကာ အထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။
S.C.I. တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ Zhao Hu အေျပးအလႊား ထြက္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို နားလည္သေဘာေပါက္ေလသည္။ S.C.I. ရံုးခန္းႀကီးရဲ႕ ေလထုက အံု႔မိႈင္းေနကာ အထဲမွ ဖိအားက သာမန္ႏွင့္မတူ အရမ္းနဲေနသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ Bai Yutang ရဲ႕ အစ္ကို Bai Jintang က မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
Zhan Zhao ႏွင့္ Bai Yutang ကေတာ့ ဘယ္သူမွ ႐ွင္းမျပရပဲ နားလည္လို္က္သည္။
"အစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္လာတာလဲ"
Bai Jintang က သူတို္႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပန္ငံု႔သြားကာ လုပ္လက္စကို ဆက္လုပ္ေနသည္၊
( ဝတၳဳထဲမွာ Bai Jintang က brew low pressure လုပ္ေနတာပါတဲ့ ေလထုဖိအားနည္းေအာင္လို႔တဲ့ ဘာမွန္းမသိလို႔ လုပ္လက္စပဲ လုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္ ေဆာရီးပါ😁😁)
Zhan Zhao က သူနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက Jiang Ping ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ Jiang Ping က အေလာင္းစစ္ေဆးခန္းရဲ႕ တံခါးေဘးမွာ ရပ္ေနသည္။
Bai Yutang နဲ႔ Zhan Zhaoလဲ အေလာင္းစစ္ေဆးခႏ္ူထဲ သြားၾကည့္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ တံခါးပြင့္လာၿပီး Gongsun က S.C.I ရံုးခန္းထဲ ဖိုင္တစ္ခုကိုင္ၿပီး ဝင္လာေလသည္။
Bai Yutang နဲ႔ Zhan Zhao က Gongsun ကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမဲ့ Gongsun ၾကည့္ရတာ မတ္မတ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားနည္းေနေလသည္။ နဂိုျဖဴ တဲ့မ်က္ႏွာက ေသြးမ႐ွိေတာ့ဟု ထင္ရေအာင္ ျဖဴ ဆုတ္ေနၿပီး အခ်ိန္မေရြးလဲက်ေတာ့ မတတ္ ထင္ေနရသည္။
"Gongsun..."
လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္း လဲက်မတတ္ျဖစ္သြား၍ Zhan Zhao က အေျပးအလႊားသြားေပမဲ့ Gongsun က သူ႔ကို ႐ွိသည္ဟုေတာင္ မထင္ပဲ လက္ထဲမွ ဖိုင္ကိုသာ Bai Yutang ထံ လွမ္းေပးလိုက္သည္။
"Jia Zhengyan ရဲ႕ အေလာင္းစစ္ေဆးမႈရလဒ္နဲ႔ ေဆးေတြကို ဓာတ္ခြဲထားတဲ့ ရလဒ္"
... ! ...
ရလဒ္က ထင္ထားတာထက္ ျမန္ေန၍ ႏွစ္ေယာက္သား အရမ္း အံ့ျသသြားေလသည္။
"Jia Zhengyan က ဆိုင္ယာႏိုက္ အဆိပ္ေၾကာင့္ ေသတာ.."
"ဆိုင္ယာႏိုက္???"
Zhan Zhao နဲ႔ Bai Yutang တို႔က နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ၿပိဳင္တူ ေရရြတ္လိုက္ၾကသည္။
"ဒီေဆးေတြထဲမွာ ဆိုင္ယာႏိုက္ ပါေနတာေပါ့ ဟုတ္လား"
Gongsun က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေရာင္စံုေဆးလံုးေတြမွာပါတဲ့ ပစၥည္းေတြက မတူညီၾကဘူး၊ Jia Zhengyan ရဲ႕ အေလာင္းမွာေတာ့ ဆိုင္ယာႏိုက္အဆိပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ Zhao Hu ယူလာတဲ့ Qi Le ရဲ႕ ေဆးကေတာ့ ေမ့ေဆးအနဲငယ္ေရာထားတဲ့ သာမန္ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခုနပို႔လိုက္တဲ့ (Laura ရဲ႕) ေဆးေတြကေတာ့ စိတ္ကို တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေစတဲ့ ေဆးေတာ္ေတာ္ပါတယ္"
"အံ့ျသစရာပါလား"
Bai Yutang က မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕သြားသည္။
"ဒီေဆးေတြက စိတ္ကို ေျပာင္းေစၿပီး မ႐ွိတာေတြကို ျမင္ေနရတာလား"
Gongsun က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ပမာဏက အရမ္းျပင္းတယ္"
"ဒီေဆးက Jia Zhengyan ကို ေသေစႏိုင္ၿပီး Laura ကိုလဲ Dr. Wilson ကို ဓားနဲ႔ ထိုးေစခဲ့တာ.."
Zhan Zhao မ်က္ႏွာက အရမ္းတည္ကာ တင္းသြားသည္။
"တျခားေရာ ဘာထူးျခားတာေတြ႔ေသးလဲ"
Bai Yutang က Gongsun ကို ေမးလိုက္သည္။
"အခုအခ်ိန္မွာေတာ့.. ဒါအကုန္ပဲ.."
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ Gongsun က လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္က တစ္ဖက္ကို ယိုင္က်သြားကာ ေဘးနားက စားပြဲကို လက္နဲ႔ လွမ္းကိုင္ထားလိုက္သည္။
Gongsun ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈတိုင္းကို အေသးစိတ္ကအစ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ Bai Jintang က မတ္တပ္ရပ္ကာ အနား လာခ်င္ေပမဲ့ Gongsun ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို လက္ဖ်ားေလးႏွင့္ပင္ မထိရဲပဲ ၿငိမ္ေနသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူမ်ားကို ေသခ်ာၾကည့္ေနၾကတဲ့ Bai Yutang ႏွင့္ Zhan Zhao တို႔ကေတာ့ ဘာကိုမွ နားမလည္ႏို္င္ေတာ့ေပ။
Gongsun က စားပြဲကို အေတာ္ၾကာကိုင္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေခါင္းမူးေနတာ ေျပသြားၿပီထင္သည္။ Bai Jintang ရဲ႕ လက္တို႔ကေတာ့ ေလထဲမွာ ၊ အနားလဲ မကပ္ရဲသလို လက္ကိုလဲ ျပန္မ႐ုတ္မိ၊
Zhan Zhao ကေတာ့ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္စြာ Gongsun ကို သြားဆြဲလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းမွာ ခဏနားလိုက္ပါလား"
Zhan Zhao က Gongsun ကို သူ႔ရံုးခန္းသို႔ ေခၚသြားၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ လွဲေနေစလိုက္သည္။
Bai Jintang ကေတာ့ Zhan Zhao ႏွင့္ Gongsun အထဲဝင္သြားၿပီး တံခါးပိတ္တာကို ၾကည့္ၿပီးမွ Bai Jintang နားကပ္ကာ ေမးေလသည္။
"ကိုကို၊ Gongsun ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
Bai Yutang ရဲ႕ အေမးကို Bai Jintang က ခဏအၾကာ စဥ္းစားေနပံုရေပမဲ့ အနားကပ္ကာ ေျပာလုိက္တာကေတာ့ အေျဖမဟုတ္ေပ။
"မင္း မေန႔ညက အိမ္ျပန္မလာဘူးေနာ္.."
Bai Jintang က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"Gongsun ကို ေနာက္ၿပီး ျပန္လာေခၚမယ္၊ အခုေတာ့ သူနားပါေစဦး၊ ကိုကို အလုပ္သြားလိုက္ဦးမယ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ထြက္သြားေလသည္။
Zhan Zhao က ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး Bai Yutang နားေလ်ွာက္လာသည္။
"အစ္ကိုႀကီး ျပန္သြားၿပီလား"
Bai Yutang က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"Gongsun ေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
"အဖ်ားနဲနဲတက္ေနတယ္၊ ေဆးရံုသြားရေအာင္ဆိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးတဲ့"
Bai Yutang က ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ဒီေၾကာင္ကေတာ့ေလ သူဘယ္လိုလုပ္ ေဆးရံုသြားခ်င္မွာလဲ....
"ေအာက္ထပ္ေဆးခန္းက အဖ်ားက်ေဆးနဲ႔ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး သြားယူေပးလိုက္ပါလား"
Zhan Zhao က ေခါင္းညိတ္ကာ အျပင္ထြက္သြားေလသည္။
Bai Yutang ကေတာ့ S.C.I. ထဲမွာ ဟိုေလ်ွာက္သည္ေလ်ွာက္ႏွင့္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလ်ွာက္ေနရင္းမွ Zhan Zhao ရဲ႕ ရံုးခန္းထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္သြားေလသည္။
ဆိုဖာေပၚမွာ Gongsun လဲေလ်ာင္းေနသည္ကို Bai Yutang က ၾကည့္ေနမိသည္။ Gongsunက အိပ္မေပ်ာ္ေသးေသာေၾကာင့္ Bai Yutang ေရာက္လာတာကို သိေပမဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္၍ မ်က္လံုးဖြင့္မၾကည့္။
"ဟိုေလ...."
Bai Yutang ကေတာ့ ေခါင္းကုတ္ရင္း ေျပာရမဲ့ စကားလံုးကို စီေနပံုရသည္။
"ဟို ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခဏေလာက္ ေႏွာင့္ယွက္မယ္ေနာ္.."
Gongsun က မ်က္လံုးကို မနဲအားယူၾကည့္ေတာ့ Bai Yutangရဲ႕ မ်က္ႏွာက စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္မေနေပ။ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး Bai Yutang က စကားစေျပာသည္။
"ကိုကို႔ကို အျပည့္အဝ နားလည္ေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ မေတာင္းဆိုပါဘူး ဒါ..ဒါေပမဲ့..."
ေျပာရင္းဆိုရင္း Bai Yutang က အက်ႌလက္ကို အဆံုးထိ ဆြဲတင္လိုက္ၿပီး Gongsun ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒီမွာ..ၾကည့္"
Gongsun က Bai Yutang ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ၾကည့္မိေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္သည္းႏွင့္ အတင္းကုတ္ထားသလို လက္ေခ်ာင္းရာမွာ မွိန္မွိန္ေလးေပၚေနသည္ကို နားမလည္သလို ၾကည့္လိုက္သည္။
"ကိုကိုလုပ္ထားတာ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ကိုကို ဘာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ ၾကားမိမွာေပါ့"
Gongsun က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
Bai Yutang က ဒီေန႔ကံမေကာင္းဘူးထင္ခဲ့ေပမဲ့ ကံေကာင္းစြာပင္ Gongsun က သူေျပာသမ်ွ နားေထာင္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ဆက္ေျပာေလသည္။
"အဲဒီျပသနာေၾကာင့္ ကိုကို႔ကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဆးကုၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကိုကိုက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွတ္မိပဲ လံုးဝတစ္ျခားလူတစ္ေယာက္လို ေျပာင္းသြားတယ္
သူျပန္လာေတာ့ ေၾကာင္ေလးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္နဲ႔ပဲ ေနၿပီး ေဆာ့တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္၊ တစ္ခါ သူ႔ကို ေၾကာင္ေလးက အိမ္က ထြက္သြားမယ္လို႔ ေျပာတယ္လို႔ တိုင္ေျပာမိေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အခန္းထဲမွာ ေလာ့ခ်ၿပီး ပိတ္ထားခဲ့တာ..
ဒီဒဏ္ရာေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခုနစ္ႏွစ္သားမွာ ကိုကိုနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အတင္းဖက္ထားၿပီး လံုးဝလႊတ္မေပးဘူး၊ ေဖေဖက ကိုကို႔လက္ကို အတင္းဆြဲျဖဳတ္တာေတာင္ လက္သည္းနဲ႔ အတင္းကုတ္ထားလို႔ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေတာင္ က်န္ခဲ့တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေသရာပါပဲေပါ့ေလ.."
Bai Yutang က စကားေျပာၿပီး Gongsun အနားယူႏိုင္ေစရန္ အျပင္ထြက္လာေတာ့ Zhan Zhao က ျပန္ေရာက္ေနၿပီး အက်ႌလိပ္တင္ထားတဲ့ Bai Yutang ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ၾကည့္ကာ ျပံဳးလိုက္ေလသည္။ ေရေႏြးႀကိဳၿပီး ေဆးယူကာ Gongsun ကို ေဆးတိုက္ၿပီး ေစာင္ျခံဳေပးကာ ျပန္ထြက္လာေလသည္။
Zhan Zhao က သူ႔အခန္းထဲမွ ထြက္လာလာခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို အတင္းဆြဲလိုက္ေလသည္။
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ"
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ Bai Yutang..။
Bai Yutang ကေတာ့ ရယ္လိုက္ရင္း ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ေခါင္းငံု႔ကာ နမ္းလိုက္ေလသည္။
"ေၾကာင္ေလး၊ တကယ္လို႔ မင္းထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ"
Zhan Zhao က အဆံုးမ႐ွိ အစမ႐ွိတဲ့ Bai Yutang စကားေၾကာင့္ အနဲငယ္ လန္႔သြားေပမဲ့ Bai Yutang ရဲ႕ နဖူးေလးကို ျပန္နမ္းလိုက္သည္။
"ငတံုးႂကြက္ေလး.."
ဆိုဖာေပၚမွ Gongsun ကေတာ့ ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳ၍ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားကာ ျပံဳးေနေလသည္။
.............
S ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပင္တစ္ေနရာ၊ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ စက္ရံုအေဆာက္အဦးေတြၾကားမွ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
ကြန္ကရစ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လူတစ္ေယာက္လဲက်သြားၿပီး အသက္ခ်မ္းသာေပးရန္ ေတာင္းဆိုေနေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္..ေျပာ..ေျပာၿပီးၿပီ..ေလ..."
ထိုလူက အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ဆံပင္အဝါေရာင္ႏွင့္ ထိုအနီးတစ္ဝိုက္တြင္ လမ္းသရဲလိုေလ်ွာက္သြားကာ လက္နက္အေရာင္းအဝယ္ တိတ္တဆိတ္လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္။ သူက နာမည္တစ္ခုကို အသဲအသန္ေအာ္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။
"သူပါ..သူ ၊ ေသနတ္ဝယ္သြားတာ"
အေမွာင္ထဲမွာေတာ့ တစ္ထပ္တည္းတူညီလွတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ေပၚလာၿပီး တစ္ေယာက္က ရႊင္ျမဴ းစြာ.ေျပာေလသည္။
"ငါမင္းကို ေစာေစာစီးစီး ပါးစပ္ဟပါလို႔ မေျပာခဲ့ဘူးလား.. အခုေတာ့ သနားစရာ.. ကြၽတ္ ကြၽတ္.."
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး စက္ရံုအေဟာင္းရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွ တစ္ခ်ိန္လံုး ပုန္းေနတဲ့ လူကို လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ၾကားလိုက္လား အရာ႐ွိႀကီး"
ေျမျပင္ေပၚမွ လူကေတာ့ တုန္ယင္ကာ ေခြၽးေစးေတြ ျပန္ေနသည္။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပံဳးလိုက္တာ ပုန္းေနတဲ့သူဆီသို႔ ေလ်ွာက္သြားေလသည္။
"ဒီနာမည္က ခင္ဗ်ားအတြက္ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ေနာ္.."
အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္က အေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ ပုန္းေနတဲ့သူမွ ဖုန္းထုတ္ကာ နံပါတ္တစ္ခုကို အေရးတႀကီး ေခၚလိုက္သည္။
"ဟဲလို.. Xu Qing လား
ဟုတ္တယ္ ငါ Han Zhang.. မင္းဟိုတစ္ခါ ေသနတ္အေရာင္းအဝယ္ကိစၥ စံုစမ္းခိုင္းတာ အခုသိရၿပီလို႔။ ေသနတ္ဝယ္လိုက္တဲ့သူက.. Jon King တဲ့.."
............
မ်က္ရည္တစ္စက္က ရင္ဘတ္ထဲစိမ့္ဝင္ကာ ႏွလံုးသားကို ထိမိေတာ့ အသဲခိုက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
သခ်ႋဳင္းေျမပံုဘက္ဆီ တျဖည္းျဖည္းေလ်ွာက္သြားေတာ့ ေျမဖို႔ထားတဲ့ ေနရာမွ ေျခရာလက္ရာပ်က္ကာ ႐ႈပ္ပြေနသည္။ အေခါင္းက ပြင့္လ်က္သားႏွင့္ အထဲမွာေတာ့ မီးေရာင္က လက္လက္ထေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးသံ။ သူကသိသည့္သူလား သူ႔ကိုသိသည့္သူလား မသိႏိုင္ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းကာ အုတ္ဂူေတြၾကား ေလွ်ာက္သြားေနေသာ လူတစ္ေယာက္...။
.........
လက္ထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ ေရာင္စံုေဆးလံုးေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူေျပာင္းလဲဖို႔ မတတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာအတြက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အျပစ္တင္ရံုမွ တစ္ပါး..
"ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားပဲ ေပ်ာ္ေနရတာလဲ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းပဲ.."
............
End of killer training camp part 12
Thank you all
Trailer for part 13
Zhan Zhao - ႂကြက္စုတ္ ဘာလုပ္တာလဲ ငါတို႔က အခုရံုးခန္းထဲမွာေနာ္..
Bai Yutang - ဘာျဖစ္လဲ တံခါးပိတ္ထားတာပဲဟာ....
T/N
ခုန က မွားၿပီး publish ႏွိပ္လိုက္မိလို႔ ေဆာရီးပါေနာ္၊ ေနာက္အပိုင္းေတြမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကလိကလိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔ trailer ေလး ထည့္ေပးထားတယ္ see you all. 😍😍
Unicode
Bai Yutang နှင့် Zhan Zhao တို့နှစ်ယောက် ပန်းခြံထဲ ပြန်ရောက်လာပြီး Pang Wei ရပ်နေတဲ့ နေရာကို လာကြည့်တော့ Pang Wei ကို အရိပ်အယောင်ပင် မမြင်ရတော့။
လူအုပ်ထဲကို မျက်စိကစားကာ လိုက်ရှာရင်း Zhan Zhao က မကျေမနပ်ပြောသည်။
"သူက ငါ့ကို တမင် ပ ထုတ်လိုက်တာပဲ"
Bai Yutang ကတော့ အရူးတစ်ယောက်လို ပြုံးလိုဖြီးလို့။ အခုအချိန်မှာတော့ သူ့မျက်စိထဲမှာ Zhan Zhao ကိုသာ မြင်နေသည်။ Zhan Zhao ကသာ ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် Pang Wei ကို လိုက်ရှာနေသေးပေမဲ့ Bai Yutang ကတော့ Zhan Zhao ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုများကို သေချာလိုက်ကြည့်နေလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် Dr. Wilson ကတော့ ပန်းခြံအလယ်ကို လျှောက်သွားပြီး လက်ထဲမှ ဝိုင်ခွက်ကိုမြှောက်ကာ အားလုံးကြားအောင် အော်ပြောလိုက်သည်။
"ဒီနေ့ ကြွရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည်တော်များ အကုန်လုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒီတစ်ခေါက်ရဲ့ သင်ခန်းစာကတော့ စိတ်ပညာရှင်တစ်ယောက်အတွက် နှလုံးကောင်းကောင်းရှိဖို့က အတော်အရေးကြီးတယ် ဆိုတာ သေချာလေး သိလိုက်ရပါတယ်ပေါ့နော်"
Dr. Wilson က အရွှန်းဖောက်ပြောတော့ သူ့စကားနားထောင်နေတဲ့ ပရိသတ်တွေအကုန် ပွဲကျသွားလေသည်။
"အားလုံးပဲ၊ တစ်ခွက်လောက် ချီးမြှင့်ကြရအောင်၊ ကျန်းမာပါစေ"
Dr. Wilson က ပြောရင်း ခွက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။
ပရိသတ်တွေကလဲ လက်ထဲက ခွက်တွေကို ပြိုင်တူမြှောက်ကာ သောက်နေကြလေသည်။
Zhan Zhao နှင့် Bai Yutang ကတော့ လက်ထဲမှ အအေးခွက် တစ်ခွက်မှ မရှိသောကြောင့် သောက်စရာမလိုပေ။ ထို့အတွက်ကြောင့်ပင် သူများတွေ မမြင်လိုက်သော အရာကို သတိထားမိလိုက်လေသည်။
Dr. Wilson ရဲ့ ကျက်သရေရှိလှသော မိန်းမဖြစ်သူ Laura က ယိုင်တိယိုင်နဲ့နှင့် Dr. Wilson ဘက်သို့ ရုတ်တရက် လျှောက်လာလေသည်။
ရုတ်တရက် အေးစက်သော ငွေရောင်က နေခြည်အောက်မှာ လက်ခနဲ။
Bai Yutang က အသံကုန်အော်ဟစ်လိုက်သည်။
"Dr. Wilson သတိထား!!!"
Laura က လက်ထဲကဓားကို မြှောက်လိုက်သည်။
Bai Yutang က အသံကုန်ဟစ်ကာ အော်လိုက်သောကြောင့် Dr. Wilson က အမှတ်တမဲ့ Laura ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ Dr. Wilson ရဲ့ ဘေးနားကိုသာ ထိုးဖို့ကြံနေတဲ့ Laura ရဲ့ဓားက ဝမ်းဗိုက်ဆီသို့ တည့်တည့်ကြီး ထိုးမိသွားလေသည်။
Bai Yutang က အရှေ့မှ အရာအားလုံးကို ခုန်ပျံကျော်လွှားကာ Laura ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းချုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ သို့သော် ယခုအချိန်မှာ Laura ရဲ့ အားက အသက်ငါးဆယ်အရွယ် မိန်းမကြီးတစ်ယောက်မဟုတ်ပဲ အသက်၂၀ကျော် လူငယ်ငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ အားလို သန်မာကာ အသိစိတ်ပျောက်နေသည်။ ဘေးနားမှာ ရှိတဲ့ လုံခြုံရေးအစောင့်တွေကလဲ ကြောင်ကြည့်နေကြလေတော့ Bai Yutang က မော့ကြည့်ကာ အော်လိုက်သည်။
"ဘာလုပ်နေကြတာလဲ၊ လာမကူပဲနဲ့"
Bai Yutang ရဲ့ အော်သံကြားမှ လုံခြုံရေးများက အသိဝင်လာကာ Bai Yutang ကို အသဲအသန်တွန်းနေသော Laura ကို ဝိုင်းကာ ချုပ်ထားလိုက်ကြသည်။
Zhan Zhao က ဆေးရုံကားကို ဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး နီးစပ်ရာ ရဲစခန်းကို သတင်းလှမ်းပို့ကာ အကူအညီခေါ်လိုက်သည်။
Dr. Wilson က မြေပြင်ပေါ်ကို မှောက်လျက်လဲကျသွားပေမဲ့ သတိလစ်မသွားပဲ အသိစိတ် လွတ်နေသော သူ့မိန်းမအား မယုံနိုင်သလို ကြည့်ပြီး သူ့မိန်းမကို ချုပ်ထားသော လုံခြုံရေးများကို ကြည့်ကာ လေသံလေးနှင့် ပြောနေသည်။
"သူ့ကို နာကျင်အောင် မလုပ်ကြပါနဲ့...."
.............
ဆေးရုံကားနှင့် ရဲကားတို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်လိုပင် ရောက်လာကြပြီး Dr. Wilson ကို ဆေးရုံကားဆီသို့ တွန်းလှည်းနှင့် ခေါ်သွားကြပြီး Laurw ကိုတော့ ရဲလေးယောက်က ဝိုင်းချုပ်ကာ ခေါ်သွားကြလေသည်။
Bai Yutang ကတော့ ပခုံးပေါ်မှာ တင်နေတဲ့ ဖုန်တွေကို လက်နဲ့ ပုတ်ကာ ခါလိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှာ အတူတူလမ်းလျှောက်နေတဲ့Zhan Zhao ကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ကြောင်လေး၊ ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ"
Zhan Zhao ကတော့ ခေါင်းကိုသာ တင်းတင်းငုံ့ထားသည်။
"အရမ်း ထူးဆန်းတယ်.."
"ဟုတ်တယ်.."
Bai Yutang က ခေါင်းညိတ်သည်။
"မသိရင် သရဲ ဝင်ပူးနေသလိုပဲ၊ ငါ့တစ်သက်လုံး ဒီလောက် အားကြီးတဲ့ အဘွားအိုကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး"
"သရဲများ တကယ် ဝင်စီးတာလား"
Zhan Zhao က တိုးတိုးလေး ရေရွတ်သည်။
"တခြားသူတစ်ယောက်လိုပဲ"
Bai Yutang က အကျႌကို သေချာ ပြင်လိုက်ကာ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်သည်။
"လူပြောင်းသွားတာ.."
Zhan Zhao က ခေါင်းညိတ်ပြီး ဘေးဘီဝဲယာကြည့်ကာ Bai Yutang ကို ပြောလိုက်သည်။
"Pang Wei မရှိတော့ဘူး"
Bai Yutang က တစ်ခုခုကို စဉ်းစားမိပြီး မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖုန်းကိုထုတ်ကာ S.C.I.ရုံးခန်းကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဟဲလို.."
ဖုန်းက ချက်ချင်းဝင်သွားတော့ Bai Yutang က ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားသည်။ ဖုန်းလာကိုင်တဲ့သူက Bai Chi။
"Bai Chi ရုံးမှာ မင်းတစ်ယောက်ထဲလား"
"ဟို..ဟိုလေ.."
Bai Chi က တစ်ရုံးလုံးကို ဖုန်းကိုင်ထားရင်းမှ သေချာလှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။
Jiang Ping က စားပွဲပေါ် ခေါင်းမှောက်ကာ အိပ်နေပြီး Qi Le ကို တစ်နေကုန် တစ်နေခမ်းလိုက်စောင့်ရှောက်နေသော Zhao Hu ကလဲ ဆိုဖာပေါ်မှာ တခေါခေါနှင့်။
"အခု ချက်ချင်း မြို့တော်ဆေးရုံကို မင်းသွားရမယ်"
Bai Yutang က အတိအကျကို အမိန့်ပေးနေသည်။
"Dr. Wilson ဓားနဲ့အထိုးခံရတယ်၊ မင်း ဆေးရုံမှာ သွားပြီး စောင့်နေ၊ သူနိုးတာနဲ့ ငါ့ကို အကြောင်းကြား"
"ဟို..ဟို..".Bai Chi က တစ်ခုခုပြောချင်သော်လဲ Bai Yutang ကတော့ သူပြောချင်ရာ ပြောပြီးသည်နှင်ြ ဖုန်ူချလိုက်သည်။
Bai Chi က အခန်းထဲ နောက်တစ်ခေါက် ကြည့်လိုက်တော့လဲ Zhao Hu နဲ့ Jiang Ping က ဟောက်နေဆဲပင်။ Bai Chi က စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် ခေါင်းကုတ်လို်က်ကာ အိတ်ကို ကောက်လွယ်ပြီး အပြင်ကို ပြေးထွက်သွားသည်။
Bai Chi အပြင်ရောက်သွားသည်နှင့် Zhao Hu က ထ ထိုင်ကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော Jiang Ping ကို လှမ်းခေါ်သည်။
"ဒီကောင်လေးကို တစ်ယောက်ထဲ သွားခိုင်းလို့ရော ဖြစ်ရဲ့လား"
Jiang Ping က ပါးစပ်ကို ပွတ်လိုက်ပြီး
"ထလိုက်ပါ သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းပေါ့"
Dr. Wilson အပန်းဖြေအိမ်ရာမှ ပန်းခြံလေးထဲမှာတော့ ရဲများက အပြည့်၊ ဧည့်သည်များကလဲ ကြောက်ရွံ့နေကြလေသည်။ Jon King ကတော့ ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ်ထိုင်ကာ ရှေ့ကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေသည်။
Bai Yutang ကတော့ ပန်းခြံတစ်ခုလုံးကို ဝေ့ကြည့်နေချိန် ရဲသားလေးတစ်ယောက်က Laura ရဲ့ လက်ကိုင်အိတ်ကို လာပေးသည်။
မိန်းမကိုင် အိတ်လေးကို ဆွဲအဖွင့်ပြီးမှာတော့ Bai Yutang မျက်နှာက လုံးဝ ပျက်သွားလေသည်။ Zhan Zhao က အိတ်ထဲမှ ဆေးပုလင်းတစ်လုံးကို Bai Yutang ဆွဲထုတ်တာမြင်တော့ လှမ်းယူလိုက်သည်။ ဆေးပုလင်းအသေးထဲမှာက သူတို့နဲ့ ရင်းနှီးနေတဲ့ ရောင်စုံဆေးပြား တစ်ဝက်ခန့် ပါဝင်သည်။ ထို့အပြင် အိတ်ထဲမှ ကတ်တစ်ခုလဲ တွေ့သေးသည်။
Dr. Wilsom ဆေးရုံတက်စဉ်က သူတို့ကိုခေါ်ပြခဲ့သော ကတ်နှင့် တစ်ပုံစံတည်းပင်။ အနက်ရောင်နောက်ခံပေါ်မှာ အနီရောင်စာသား။ မိစၦာက ကောက်ရိတ်တံကိုင်ထားသည့်ပုံ။
Zhan Zhao နှင့် Bai Yutang တို့ သိလိုက်ရတာက လူသတ်သမားက သူတို့မျက်စိရှေ့မှ လှည့်စားသွားသည်ဆိုတာကိုပင်။
"ဒါကို ဓာတ်ခွဲခန်းပို့ပြီး စစ်ခိုင်းလိုက်"
Bai Yutang က လက်ထဲမှ ဆေးပုလင်းကို ရဲသားတစ်ယောက် လက်သို့ အပ်သည်။
........
Dididididididi....
ဖုန်းမြည်လာ၍ Bai Yutang က ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
"ဟဲလို.. အစ်ကိုလား.."
"အေး Bai Chi ပြော Dr. Wilson ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
Bai Yutang က အလျင်စလို မေးလိုက်သည်။
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး"
Bai Chi က ပြန်ဖြေသည်။
"ဆရာဝန်က အဓိက အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေ မထိသွားဘူးတဲ့.."
Bai Chi ရဲ့ စကားကို ကြားမှ Bai Yutang က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့အမူအရာက အခုမှ စိတ်ပေါ့ပါးသွားသလို တင်းနေတဲ့ မျက်နှာက နဲနဲလျော့သွားလေသည်။
"အစ်ကို..."
Bai Chi က တစ်ခုခုပြောစရာ ရှိနေတဲ့ပုံပင်။
"Dr. Wilson သတိလစ်နေတုန်းက မိစၦာရဲ့ သားတော် ဆိုတာကို တစ်ချိန်လုံး တွင်တွင် ယောင်နေတာ။ "
Bai Yutang က မျက်မှောင်ကြုံ့သွားသည်။
"မိစၦာရဲ့ သားတော်.."
"ဟုတ်ကဲ့ " Bai Chi က မမြင်နိုင်မှန်း သိလျက်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
" တခြားတော့ ဘာမှ မယောင်ဘူး.."
"တော်တယ်"
Bai Yutang က ချီးကျူ းလိုက်သည်။
"ငါ အဲဒီကို ရဲတွေ လွှတ်လိုက်ပြီ၊ အိမ်ပြန်ပြီး နားတော့၊ သတိထားပြီး လဲ ပြန်ဦး"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဖုန်းချပြီးတော့ Bai Chi က မျက်နှာကြီး ပြုံးကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားပဲ လျှောက်နေရာက အရှေ့ကို မရောက်တော့ ၊ တစ်ပတ် ပြန်လည်လာသည်။ သူကတော့ ဂရုမစိုက် သူ့စိတ်ထဲမှာ Bai Yutang ပြောတဲ့ " တော်တယ်" ဆိုတဲ့ အသံကသာ ပဲ့တင်ထပ်လျက်၊
သူ့ရဲ့ စူပါမင်း အစ်ကိုက သူ့ကို တော်တယ်လို့ ချီးကျူ းလေတော့....
"Yeah..."
ဆေးရုံထဲမှ ပျော်ရွှင်စွာ ထွက်လာပြီးနောက် တက္ကစီ စီးသွားမလား စဉ်းစားရာမှ တက္ကစီခက အရမ်းဈေးကြီးသောကြောင့် မြေအောက်ရထားနှင့်သာ ပြန်ရန် ဘူတာသို့ အပြေးလာခဲ့သည်။ အချိန်က နောက်ဆုံးရထားကို ထွက်ချိန်တောင် ရောက်တော့မည် မဟုတ်ပါလား။
Bai Chi လဲ အထဲဝင်ပြီးမကြာ တံခါးက ပိတ်သွားလေသည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်းရှူ ကာ ထိုင်ခုံတစ်နေရာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။
ဒီနေ့က ပင်ပန်းပေမဲ့ သူ့အတွက် ပျော်စရာတွေအပြည့်ပင်။ ဒီနေ့အတွက် သူ့ကိုယ်သူလဲ ဂုဏ်ယူနေလေသည်။ ထိုင်ခုံကို နောက်မှီလိုက်ရင်း ဒီနေ့ ဖြစ်ခဲ့သမျှ အကြောင်းတွေကို စဉ်းစားနေသည်။
"မနက်က S.C.I. ကို စပြောင်းတယ်၊ အကုန်လုံးကလဲ သဘောကောင်းပြီး အဆင်ပြေတယ်၊ နေ့လည်တုန်းက အမှုကို စစ်ဆေးကြတယ် ဝေဖန်ကြတယ် အဲဒီမှာလဲ ကူညီခဲ့တယ်၊ ပြီးတော့ ညနေခင်း သူ့ကိုပေးခဲ့တဲ့ဘတာဝန်ကို အောင်မြင်စွာ ထမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်(အန္တရာယ်တော့ မရှိပေမဲ့ပေါ့လေ) Bai Yutang ကိုယ်တိုင်က ချီးကျူ းတာကိုတောင် ခံရသေးတယ်၊ နောက်ဆုံး အခုတောင်မှ လေနာက်ဆုံးရထားကို မှီလိုက်သေးတယ်၊ Bai Chi ဆိုတဲ့ ကောင်လေးကို ကံကြမ္မာစောင့်နတ်သမီးက စောင့်ရှောက်နေပြီ ထင်ပါရဲ့။"
သက်ပြင်းကို အရှည်ကြီး ချပြီးမှ ရထားဘေးဘီကို လှည့်ကြည့်တော့ ရထားပေါ်မှ သူနှင့်အတူ လူတစ်ယောက်မှ တစ်ပါး ရထားတစ်ခုလုံးက ပြောင်သလင်းခါနေသည်။
ထိုလူက ရထားရဲ့ တစ်ဖက်က ထိုင်ခုံပေါ်မှာ လဲှပြီး အိပ်နေသည်။ အဖြူရောင် ဆွယ်တာ၊ အဖြူရောင် ဘောင်းဘီနှင့် အနည်းငယ်ရှည်နေသော ဆံပင်ပိုင်ရှင် ထိုလူက ထိုင်ခုံပေါ်မှာ တုတ်တုတ်ပင် မလှုပ်။
Bai Chi က ထိုလူကိုကြည့်နေရင်းမှ ဟိုတစ်လောက ရထားပေါ်မှာ သရဲခြောက်တဲ့ သတင်းက ခေါင်းထဲ ပြန်ပေါ်လာပြီး ထွက်ပြေးဖို့ ကြံသည်။
"ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ငါက ရဲပဲ မကြောက်နဲ့"
တကယ်တော့ Bai Chi ထွက်ပြေးမယ်ဆိုရင်တောင် သွားနေတဲ့ ရထားပေါ်က ထွက်ပြေးလို့ရမှာတော့ မဟုတ်ပေ။ Bai Chi က အားတင်းလိုက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ထိုလူဆီကို တဖြည်းဖြည်း လျှောက်သွားလိုက်တော့ ဆံပင်တို့က မျက်နှာတစ်ခြမ်းကို ဖုံးနေသည့်အတွက် ထင်ထင်ရှားရှား မမြင်ရ။
"ဟိုလေ.. ဆရာ..."
Bai Chi က ပခုံးကို သာသာပုတ်ပေမဲ့ ဘာမှ တုံ့ပြန်မှု မရှိ။
"ဟို.. အဆင်ပြေရဲ့လား"
Bai Chi က အသက်ဝဝရှူ လိုက်ပြီး နောက်တစ်ခေါက် ပုတ်ကာ လှမ်းခေါ်လိုက်သော်လဲ တုံ့ပြန်မှု မရှိသေး။
ထိုလူရဲ့ မျက်နှာက ငြိမ်သက်နေပြီး လှုပ်ရှားမှု လုံးဝမရှိ။ Bai Chi က အဆိုးဆုံးထိ စိတ်ကို ပြင်ဆင်ထားပြီး သတ္တိမွေးကာ ထိုလူရဲ့ မျက်နှာကို ကွယ်နေသည့် ဆံပင်တို့ကို ဖယ်လိုက်သည်။
ဆံပင်တွေ ပြယ်သွားသော မျက်နှာကို သေချာကြည့်ရင်း Bai Chi က ရင်ဘတ်ကို ဖိလိုက်သည်။ မျက်နှာပေါ်မှာတော့ ဘာတက်တူးမှ ရှိမနေ။ တဖြည်းဖြည်း အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ အံ့သြလွန်း၍ ပါးစပ်ကို လက်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။
ထိုလူက အရမ်းကြီးတော့ ငယ်မနေ၊ ပိန်ပါးပြီး အသားက ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေသည်။ မငယ်ဘူးလို့ ပြောရသည့် အကြောင်းအရင်းက ပါးစပ်ဘေးနားမှာ ပြုံးလိုက်ရင် အရေးအကြောင်းထင်နိုင်မယ် အရောင်မှိန်မှိန် အကြောင်းလေးတွေ ရှိနေသည်။
ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ အသက်နှင့်မလိုက်အောင် အနဲငယ် ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေသလို။ ထိုလူကို ကြည့်နေရတဲ့အရသာကို Bai Chi ပြောမပြတတ်ပေမဲ့ ထိုင်ကြည့်နေလို့ ကောင်းတဲ့ ခံစားချက်မျိုး။
"အဆင်ပြေရဲ့လား.."
နောက်တစ်ခါ ခပ်ကြမ်းကြမ်းထပ်လှုပ်တော့ ခေါင်းက တဖက်သို့ ယိုင်ကျသွားလေသည်။
Bai Chi စိတ်ထဲတွင် မကောင်းသော အတွေးများ ဝင်လာလေသည်။ မဟုတ်မှလွဲရော သူ သေ....
အသက်ရှူ သံကို စမ်းကြည့်ရန် လက်နှစ်ချောင်းကို ထိုလူရဲ့ နှုတ်ခမ်းနားကို ထိကြည့်တော့ ထိုလူက ရုတ်တရက် ပါးစပ်ဟပြီး Bai Chi ရဲ့ လက်ချောင်းလေးများကို ငုံလိုက်သည်။
"အားး"
Bai Chi က လန့်သွားပြီး နောက်ဆုတ်နေချိန် ရထားကလဲ ဆောင့်မိချိန် ဖင်ထိုင်လျက် လဲကျသွားလေသည်။ ထိုလူကတော့ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ဖြူရော်ရော် ကောင်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ထိုင်ခုံပေါ်မှ ဆင်းပြီး ဖင်ထိုင်လျက် လဲကျနေတဲ့ Bai Chi ဘေးနားမှာ မှောက်ခုံအိပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် Bai Chi ရဲ့ မျက်နှာကို ကြာ့်ကာ အူလှိုက် သဘ်းလှိိုက် ရယ်နေသည်မှာ မျက်ရည်များပင် ထွက်မတတ်။
ရယ်မောပြီးနောက် ထိုလူက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး Bai Chi ကို ကြည့်ကာ မျက်တောင် ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နှင့် နှုတ်ခမ်းကို လျှာနှင့် လျက်နေသည်။
Bai Chi ရဲ့ မျက်နှာက ဒေါသထွက်ကာနီရဲလာပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
"ခင်ဗျား.. ခင်ဗျား..တမင် ဟန်ဆောင်နေတာပေါ့"
ပြောပြီး လှည့်ထွက်လို်က်ပေမဲ့ ထိုလူက သူ့ကို ဖမ်းဆွဲထားလေသည်။
"ငါ..ငါ ဗိုက်ဆာလို့.."
ထိုလူက Bai Chi ကို ဆွဲကာ အတင်းဖက်ထားလေသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ သူ့ခေါင်းက Bai Chi ခါးထဲဝင်တော့မတတ်ဖြစ်ကာ ညည်းတွားနေသည်။
"ဗိုက်...ဆာ...တယ်"
Bai Chi ကတော့ နေရာမှ လုံးဝမရွေ့။ ထိုလူရဲ့ ညည်းတွားသံက နားထဲ ပဲ့တင်ထပ်သလို ကြားနေရသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ ဒေါသထွက်ထွက် သူ့ရဲ့ စိတ်ကောင်းလေးက သူနဲ့ အတူတူရထားစီးတဲ့ လူအပေါ်မှာ လျစ်လျှူ ရှုမထားနိုင်။ ဒီလူကိုကြည့်ရတာ သနားစရာ ကောင်းနေပြီး တကယ်လဲ ဗိုက်ဆာနေပုံပေါ်သည်။
Bai Chi က ထိုလူဘေးနားမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး အိတ်ထဲမှ ချောကလတ် တစ်ခုကို ထုတ်ကာ ပေးလိုက်သည်။
"စား..."
ထိုလူက ချောကလတ်ကို တစ်လှည့် Bai Chi ကို တစ်လှည့်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "အာ....."
Bai Chi က ထိုလူရဲ့ အပြူ အမူကို ကြည့်ကာ ကြောင်သွားပေမဲ့ ထိုလူက ချောကလတ်ကို ဖောက်ပြီး သူ့ကို ကျွေးစေချင်ပုံ ရလေသည်။ Bai Chi က ဒီနေ့ ကံကောင်းနေသောကြောင့် စိတ်ရွှင်နေသူဖြစ်လေရာ ချောကလတ်ကို အခွံခွာပြီး ထိုလူပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
ချောကလတ်စားပြီးတော့ ထိုလူက နောက်မှ ထိုင်ခုံကို မှီလိုက်ပြီး လှဲနေသည်။
"ပေးဦး..."
"ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ဆီမှာ ချောကလတ် ရှိသေးမှန်း ဘယ်လိုသိတာလဲ.."
Bai Chi က ထိုလူကို ထူးဆန်းစွာ ကြည့်နေသည်။
ထိုလူကတော့ ပြန်မဖြေပဲ အနားတိုးလာကာ
"ဗိုက်.. မဝသေးဘူး"
Bai Chi က သူ့အိတ်ထဲမှ ချောကလတ်လေးခုကို မွှေနှောက်ရှာလိုက်ပြီး ထိုလူပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုလူရဲ့ ပါးစပ်ကချောကလတ်တွေနှင့် ပြည့်ကာဖောင်းနေပြီး Bai Chi ရဲ့ လက်မောင်းပေါ်မှာ ကျေနပ်နေသော မျက်နှာဖြင့် မှီလိုက်သည်။
"ခင်..ခင်ဗျား....ဟမ် ဘာလို့ ကြောက်နေတာလဲ"
Bai Chi က စိတ်ဝင်စားမှု အပြည့်နှင့် မေးလိုက်သည်။
ထိုလူက Bai Chi ရဲ့အမေးကို ဂရုမစိုက်ပဲ Bai Chi ရဲ့ အကျႌကို အနံ့ခံနေသည်။
"ဆေးရုံနံ့"
Bai Chi လန့်သွားလေသည်။
" ခင်...ခင်ဗျား ကျွန်တော် ဆေးရုံက ပြန်လာတာ ဘယ်ို သိတာလဲ..."
ထိုလူက Bai Chi ကို ကျောပေးလိုက်သည်။
Bai Chi ကတော့ ရုတ်တရက် ထိုလူအပေါ် စိတ်ဝင်စားသွားလေသည်။ ဒီလူက ရူးနေတယ်လို့ ထင်ရပေမဲ့ ရူးနေတာလဲ မဟုတ်ဘူး...
"ကျွန်တော့် နာမည်က Bai Chi"
သူက ထိုလူနှင့် စကားစမြည်ပြောရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ထိုလူက Bai Chi ဘက် ပြန်လှည့်လာပြီး သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်လိုက်သည်။ Bai Chi က ရှက်ရှက်နှင့် မျက်နှာပူလာသည်။
"Bai Chi ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဟားဟား.."
ထို့နောက်မှ ထိုလူက ရုတ်တရက်ရာ်တာ ရပ်လိုက်ပြီး Bai Chi ကို သေချာကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
"မင်းရဲ့ မျိုးရိုးနာမည်က Bai လား.."
"ဟုတ်တယ်လေ.."
Bai Chi က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ခင်ဗျား နာမည်ကရော"
ထိုလူက Bai Chi နားကို တိုးကာ ပြောလိုက်သည်။
"မပြောပြဘူး"
.............
Bai Chi ကတော့ ထိုလူနှင့် စကားပြောဖို့ကို လက်လျှော့လိုက်လေသည်။
"မင်းမှာ ဘာပြသနာတွေ ရှိလဲ"
ထိုလူက ပြောလိုက်သည်။
"မင်းက ငါ့ကို စားစရာပေးထားတော့ ငါလဲ မင်းပြသနာကို အဖြေကူရှာပေးမယ်လေ"
ထို့နောက် လက်ကာပြလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး"
Bai Chi ကတော့ ထိုလူကို တွေဝေစွာ ကြည့်နေသည်။ သူ့ရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ ထိုလူက တစ်ခါတစ်လေ Zhan Zhao နှင့် တူလာသလိုလို လူတွေရဲ့ စိတ်ကို ဖောက်ထွင်းမြင်ရတယ် ထင်ရပေမဲ့ နှစ်ယောက်ကြားမှာတော့ အပြုအမူ အနေအထိုင်က ကွာခြားလွန်းလှသည်။
"ဟို..မိစၧာရဲ့ သားတော်ဆိုတာ.."
Bai Chi ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တစ်ချိန်လုံးစွဲနေတဲ့ စကားလုံးက ရုတ်တရက်နှုတ်မှ ထွက်ကျသွားလေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ ထိုလူက အဖြေမှန်ကို ပေးနိုင်လိမ့်မည်ဟု Bai Chi က ယုံကြည်နေသည်။
"ခင်ဗျား သိလား"
..........
ထိုလူက Bai Chi ကို ငေးကြည့်နေရင်းမှ ပြုံးပြလိုက်သည်။
"တကယ်လို့ မင်းသာ ဘုရားသခင်ရဲ့ သားတော် မဖြစ်နိုင်မှတော့ မိစၦာရဲ့သားတော် ဖြစ်မှ ရမယ်လေ "
ထိုလူက လက်ညိုးနဲ့ Bai Chi ခေါင်းကို ထိုးပြလိုက်သည်။
"အဲဒါမှ သာမန်လူတွေမှာ မရှိတဲ့အရာကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်မှာပေါ့"
Bai Chi က သူ့ရှေ့မှ ပုဂ္ဂိုလ်ကို အံ့သြစိတ်နှင့် ကြည့်နေသည်။ ထိုစဉ်မှာ ဘူတာတစ်ခုကို ဆိုက်သောကြောင့် ရထားက ရုတ်တရက် ရပ်သွားသည်။ ထိုလူကတော့ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး Bai Chi ရဲ့ နားနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေပြောလိုက်သည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့၊ မင်းရွေးချယ်လို့ ရပါသေးတယ်"
ထို့နောက်မှာတော့ ထိုလူက Bai Chi ရဲ့ ဆံပင်လေးကို နမ်းရှိုက်ရင်း စကားတစ်ခွန်းပြောသည်။
"ကံမကုန်သေးရင် ပြန်ဆုံကြသေးတာပေါ့"
Bai Chi ရုတ်တရက်အသိစိ်တ် ဝင်လာတော့ ထိုလူက ရထားပေါ်မှ ဆင်းသွားလေပြီ၊ အလျင်အမြန် ကုန်းထပြီး နောက်မှ လိုက်ရန်ကြိုးစားနေစဉ်မှာပင် ရထားတံခါးက ပိတ်သွားလေသည်။
ရထားတံခါးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း Bai Chi က ထိုလူကို လှမ်းအော်လိုက်သည်။
"ခင်ဗျား နာမည်.. ဘယ်သူ...လဲ.."
ရထားက ရှေ့ကို ထွက်စပြုနေလေတော့ Bai Chi က နောက်ကို ပြေးလျှောက်လာသည်။ ထိုလူဆီမှ အဖြေကို ကြားရတော့မည်ဟု ထင်လိုက်စဉ်မှာပင် မျက်လုံးထဲမှ ထိုလူသဏ္႑ာန်က တဖြည်းဖြည်း ဝေး၍ သွားလေသည်။
သူ့မျက်လုံးထဲ နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရတာက ထိုလူဟာ သူ့လက်ညိုးကို နှုတ်ခမ်းပေါ် ဖွဖွတင်ပြီး ပြုံးပြနေတာကိုပင်။
............
နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တော့ Bai Yutang နှင့် Zhan Zhao တို့ကDr. Wilson ရဲ့ အပန်းဖြေအိမ်ရာမျ ရဲစခန်းကို ပြန်လာလေသည်။
သူတို့ ဓာတ်လှေကားမှ ထွက်လာရုံပင်ရှိသေး Zhao Hu က သူတို့ဆီသို့ ပြေးလာနေသည်။
"Bai Sir ပြန်လာပြီလား၊ ကျွန်တော်က သွားတော့မလို့"
Zhao Hu က အလျင်စလိုပြောပြီး ဓာတ်လှေကားထဲသို့ ပြေးဝင်သွားလေသည်။
"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ".
Bai Yutang က လှမ်းမေးလိုက်သည်။
"Qi Le ကို စောင့်ကြည့်မလို့.."
ပြော၍ ပင် မပြီးသေး ဓာတ်လှေကားတံခါးက ပိတ်သွားလေသည်။
Zhan Zhaoနှင့် Bai Yutang ကတော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နားမလည်နိုင်သလို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချကာ အထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။
S.C.I. တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ချိန်မှာပင် Zhao Hu အပြေးအလွှား ထွက်သွားရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကို နားလည်သဘောပေါက်လေသည်။ S.C.I. ရုံးခန်းကြီးရဲ့ လေထုက အုံ့မှိုင်းနေကာ အထဲမှ ဖိအားက သာမန်နှင့်မတူ အရမ်းနဲနေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် Bai Yutang ရဲ့ အစ်ကို Bai Jintang က မှုန်ကုပ်ကုပ်နှင့် ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
Zhan Zhao နှင့် Bai Yutang ကတော့ ဘယ်သူမှ ရှင်းမပြရပဲ နားလည်လို်က်သည်။
"အစ်ကို ဘယ်လိုလုပ် ရောက်လာတာလဲ"
Bai Jintang က သူတို့်နှစ်ယောက်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ပြန်ငုံ့သွားကာ လုပ်လက်စကို ဆက်လုပ်နေသည်၊
( ဝတၳုထဲမှာ Bai Jintang က brew low pressure လုပ်နေတာပါတဲ့ လေထုဖိအားနည်းအောင်လို့တဲ့ ဘာမှန်းမသိလို့ လုပ်လက်စပဲ လုပ်ခိုင်းလိုက်တယ် ဆောရီးပါ😁😁)
Zhan Zhao က သူနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက Jiang Ping ကို လှမ်းကြည့်တော့ Jiang Ping က အလောင်းစစ်ဆေးခန်းရဲ့ တံခါးဘေးမှာ ရပ်နေသည်။
Bai Yutang နဲ့ Zhan Zhaoလဲ အလောင်းစစ်ဆေးခန်ူထဲ သွားကြည့်ဖို့ ပြင်လိုက်တော့ တံခါးပွင့်လာပြီး Gongsun က S.C.I ရုံးခန်းထဲ ဖိုင်တစ်ခုကိုင်ပြီး ဝင်လာလေသည်။
Bai Yutang နဲ့ Zhan Zhao က Gongsun ကို နှုတ်ဆက်စကားဆိုဖို့ ပြင်လိုက်ပေမဲ့ Gongsun ကြည့်ရတာ မတ်မတ်ပင် မရပ်နိုင်လောက်အောင် အားနည်းနေလေသည်။ နဂိုဖြူ တဲ့မျက်နှာက သွေးမရှိတော့ဟု ထင်ရအောင် ဖြူ ဆုတ်နေပြီး အချိန်မရွေးလဲကျတော့ မတတ် ထင်နေရသည်။
"Gongsun..."
လမ်းလျှောက်နေရင်း လဲကျမတတ်ဖြစ်သွား၍ Zhan Zhao က အပြေးအလွှားသွားပေမဲ့ Gongsun က သူ့ကို ရှိသည်ဟုတောင် မထင်ပဲ လက်ထဲမှ ဖိုင်ကိုသာ Bai Yutang ထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။
"Jia Zhengyan ရဲ့ အလောင်းစစ်ဆေးမှုရလဒ်နဲ့ ဆေးတွေကို ဓာတ်ခွဲထားတဲ့ ရလဒ်"
... ! ...
ရလဒ်က ထင်ထားတာထက် မြန်နေ၍ နှစ်ယောက်သား အရမ်း အံ့သြသွားလေသည်။
"Jia Zhengyan က ဆိုင်ယာနိုက် အဆိပ်ကြောင့် သေတာ.."
"ဆိုင်ယာနိုက်???"
Zhan Zhao နဲ့ Bai Yutang တို့က နားမလည်ဟန်ဖြင့် ပြိုင်တူ ရေရွတ်လိုက်ကြသည်။
"ဒီဆေးတွေထဲမှာ ဆိုင်ယာနိုက် ပါနေတာပေါ့ ဟုတ်လား"
Gongsun က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ဒီရောင်စုံဆေးလုံးတွေမှာပါတဲ့ ပစ္စည်းတွေက မတူညီကြဘူး၊ Jia Zhengyan ရဲ့ အလောင်းမှာတော့ ဆိုင်ယာနိုက်အဆိပ်တွေ အများကြီးတွေ့ရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ Zhao Hu ယူလာတဲ့ Qi Le ရဲ့ ဆေးကတော့ မေ့ဆေးအနဲငယ်ရောထားတဲ့ သာမန် အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ခုနပို့လိုက်တဲ့ (Laura ရဲ့) ဆေးတွေကတော့ စိတ်ကို တစ်မျိုးပြောင်းစေတဲ့ ဆေးတော်တော်ပါတယ်"
"အံ့သြစရာပါလား"
Bai Yutang က မျက်မှောင်ကြုံ့သွားသည်။
"ဒီဆေးတွေက စိတ်ကို ပြောင်းစေပြီး မရှိတာတွေကို မြင်နေရတာလား"
Gongsun က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ပမာဏက အရမ်းပြင်းတယ်"
"ဒီဆေးက Jia Zhengyan ကို သေစေနိုင်ပြီး Laura ကိုလဲ Dr. Wilson ကို ဓားနဲ့ ထိုးစေခဲ့တာ.."
Zhan Zhao မျက်နှာက အရမ်းတည်ကာ တင်းသွားသည်။
"တခြားရော ဘာထူးခြားတာတွေ့သေးလဲ"
Bai Yutang က Gongsun ကို မေးလိုက်သည်။
"အခုအချိန်မှာတော့.. ဒါအကုန်ပဲ.."
ပြောပြီးသည်နှင့် Gongsun က လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က တစ်ဖက်ကို ယိုင်ကျသွားကာ ဘေးနားက စားပွဲကို လက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ထားလိုက်သည်။
Gongsun ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို အသေးစိတ်ကအစ လိုက်ကြည့်နေတဲ့ Bai Jintang က မတ်တပ်ရပ်ကာ အနား လာချင်ပေမဲ့ Gongsun ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို လက်ဖျားလေးနှင့်ပင် မထိရဲပဲ ငြိမ်နေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အပြုအမူများကို သေချာကြည့်နေကြတဲ့ Bai Yutang နှင့် Zhan Zhao တို့ကတော့ ဘာကိုမှ နားမလည်နို်င်တော့ပေ။
Gongsun က စားပွဲကို အတော်ကြာကိုင်ပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ခေါင်းမူးနေတာ ပြေသွားပြီထင်သည်။ Bai Jintang ရဲ့ လက်တို့ကတော့ လေထဲမှာ ၊ အနားလဲ မကပ်ရဲသလို လက်ကိုလဲ ပြန်မရုတ်မိ၊
Zhan Zhao ကတော့ အခြေအနေကို သဘောပေါက်စွာ Gongsun ကို သွားဆွဲလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့် အခန်းမှာ ခဏနားလိုက်ပါလား"
Zhan Zhao က Gongsun ကို သူ့ရုံးခန်းသို့ ခေါ်သွားပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲနေစေလိုက်သည်။
Bai Jintang ကတော့ Zhan Zhao နှင့် Gongsun အထဲဝင်သွားပြီး တံခါးပိတ်တာကို ကြည့်ပြီးမှ Bai Jintang နားကပ်ကာ မေးလေသည်။
"ကိုကို၊ Gongsun ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
Bai Yutang ရဲ့ အမေးကို Bai Jintang က ခဏအကြာ စဉ်းစားနေပုံရပေမဲ့ အနားကပ်ကာ ပြောလိုက်တာကတော့ အဖြေမဟုတ်ပေ။
"မင်း မနေ့ညက အိမ်ပြန်မလာဘူးနော်.."
Bai Jintang က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ဆက်ပြောလိုက်သည်။
"Gongsun ကို နောက်ပြီး ပြန်လာခေါ်မယ်၊ အခုတော့ သူနားပါစေဦး၊ ကိုကို အလုပ်သွားလိုက်ဦးမယ်"
ပြောပြီးသည်နှင့် ထွက်သွားလေသည်။
Zhan Zhao က ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး Bai Yutang နားလျှောက်လာသည်။
"အစ်ကိုကြီး ပြန်သွားပြီလား"
Bai Yutang က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"Gongsun ရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"အဖျားနဲနဲတက်နေတယ်၊ ဆေးရုံသွားရအောင်ဆိုတော့ မသွားချင်ဘူးတဲ့"
Bai Yutang က ရယ်ချင်သွားသည်။ ဒီကြောင်ကတော့လေ သူဘယ်လိုလုပ် ဆေးရုံသွားချင်မှာလဲ....
"အောက်ထပ်ဆေးခန်းက အဖျားကျဆေးနဲ့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး သွားယူပေးလိုက်ပါလား"
Zhan Zhao က ခေါင်းညိတ်ကာ အပြင်ထွက်သွားလေသည်။
Bai Yutang ကတော့ S.C.I. ထဲမှာ ဟိုလျှောက်သည်လျှောက်နှင့် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေရင်းမှ Zhan Zhao ရဲ့ ရုံးခန်းထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သွားလေသည်။
ဆိုဖာပေါ်မှာ Gongsun လဲလျောင်းနေသည်ကို Bai Yutang က ကြည့်နေမိသည်။ Gongsunက အိပ်မပျော်သေးသောကြောင့် Bai Yutang ရောက်လာတာကို သိပေမဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်၍ မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်။
"ဟိုလေ...."
Bai Yutang ကတော့ ခေါင်းကုတ်ရင်း ပြောရမဲ့ စကားလုံးကို စီနေပုံရသည်။
"ဟို ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ခဏလောက် နှောင့်ယှက်မယ်နော်.."
Gongsun က မျက်လုံးကို မနဲအားယူကြည့်တော့ Bai Yutangရဲ့ မျက်နှာက စိုးရိမ်မှုကြောင့် တည်ငြိမ်မနေပေ။ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး Bai Yutang က စကားစပြောသည်။
"ကိုကို့ကို အပြည့်အဝ နားလည်ပေးဖို့ ကျွန်တော် မတောင်းဆိုပါဘူး ဒါ..ဒါပေမဲ့..."
ပြောရင်းဆိုရင်း Bai Yutang က အကျႌလက်ကို အဆုံးထိ ဆွဲတင်လိုက်ပြီး Gongsun ကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ဒီမှာ..ကြည့်"
Gongsun က Bai Yutang ရဲ့ လက်မောင်းကို ကြည့်မိတော့ တစ်ယောက်ယောက်က လက်သည်းနှင့် အတင်းကုတ်ထားသလို လက်ချောင်းရာမှာ မှိန်မှိန်လေးပေါ်နေသည်ကို နားမလည်သလို ကြည့်လိုက်သည်။
"ကိုကိုလုပ်ထားတာ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်လေးတုန်းက ကိုကို ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ ကြားမိမှာပေါ့"
Gongsun က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
Bai Yutang က ဒီနေ့ကံမကောင်းဘူးထင်ခဲ့ပေမဲ့ ကံကောင်းစွာပင် Gongsun က သူပြောသမျှ နားထောင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သူက ဆက်ပြောလေသည်။
"အဲဒီပြသနာကြောင့် ကိုကို့ကို တစ်နှစ်ကျော်ကျော်လောက် ဆေးကုပြီး ပြန်လာတော့ ကိုကိုက ဘယ်သူ့ကိုမှ မမှတ်မိပဲ လုံးဝတစ်ခြားလူတစ်ယောက်လို ပြောင်းသွားတယ်
သူပြန်လာတော့ ကြောင်လေးရယ် ကျွန်တော်ရယ်နဲ့ပဲ နေပြီး ဆော့တယ်၊ ကျွန်တော် မှတ်မိသေးတယ်၊ တစ်ခါ သူ့ကို ကြောင်လေးက အိမ်က ထွက်သွားမယ်လို့ ပြောတယ်လို့ တိုင်ပြောမိတော့ ကိုကိုက ကျွန်တော်တို့ သွားမှာစိုးလို့ ကျွန်တော်တို့ကို အခန်းထဲမှာ လော့ချပြီး ပိတ်ထားခဲ့တာ..
ဒီဒဏ်ရာတွေကတော့ ကျွန်တော် ခုနစ်နှစ်သားမှာ ကိုကိုနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်အစ်ကိုကို မလိုချင်တော့ဘူးလို့ ပြောတော့ ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်ထားပြီး လုံးဝလွှတ်မပေးဘူး၊ ဖေဖေက ကိုကို့လက်ကို အတင်းဆွဲဖြုတ်တာတောင် လက်သည်းနဲ့ အတင်းကုတ်ထားလို့ ဒီလို ဒဏ်ရာတွေတောင် ကျန်ခဲ့တာ၊ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ သေရာပါပဲပေါ့လေ.."
Bai Yutang က စကားပြောပြီး Gongsun အနားယူနိုင်စေရန် အပြင်ထွက်လာတော့ Zhan Zhao က ပြန်ရောက်နေပြီး အကျႌလိပ်တင်ထားတဲ့ Bai Yutang ရဲ့ လက်မောင်းကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်လေသည်။ ရေနွေးကြိုပြီး ဆေးယူကာ Gongsun ကို ဆေးတိုက်ပြီး စောင်ခြုံပေးကာ ပြန်ထွက်လာလေသည်။
Zhan Zhao က သူ့အခန်းထဲမှ ထွက်လာလာချင်း တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို အတင်းဆွဲလိုက်လေသည်။
"မင်းဘာလုပ်တာလဲ"
ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့ Bai Yutang..။
Bai Yutang ကတော့ ရယ်လိုက်ရင်း ဘာမပြောညာမပြောနှင့် ခေါင်းငုံ့ကာ နမ်းလိုက်လေသည်။
"ကြောင်လေး၊ တကယ်လို့ မင်းထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ငါဘာလုပ်ရမှာလဲ"
Zhan Zhao က အဆုံးမရှိ အစမရှိတဲ့ Bai Yutang စကားကြောင့် အနဲငယ် လန့်သွားပေမဲ့ Bai Yutang ရဲ့ နဖူးလေးကို ပြန်နမ်းလိုက်သည်။
"ငတုံးကြွက်လေး.."
ဆိုဖာပေါ်မှ Gongsun ကတော့ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံ၍ တစ်စုံတစ်ခုကို စဉ်းစားကာ ပြုံးနေလေသည်။
.............
S မြို့တော်ရဲ့ မြို့ပြင်တစ်နေရာ၊ စွန့်ပစ်ထားတဲ့ စက်ရုံအဆောက်အဦးတွေကြားမှ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်ဟစ်သံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။
ကွန်ကရစ် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လူတစ်ယောက်လဲကျသွားပြီး အသက်ချမ်းသာပေးရန် တောင်းဆိုနေလေသည်။
"ကျွန်တော်..ပြော..ပြောပြီးပြီ..လေ..."
ထိုလူက အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ် ဆံပင်အဝါရောင်နှင့် ထိုအနီးတစ်ဝိုက်တွင် လမ်းသရဲလိုလျှောက်သွားကာ လက်နက်အရောင်းအဝယ် တိတ်တဆိတ်လုပ်နေသူတစ်ယောက်။ သူက နာမည်တစ်ခုကို အသဲအသန်အော်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။
"သူပါ..သူ ၊ သေနတ်ဝယ်သွားတာ"
အမှောင်ထဲမှာတော့ တစ်ထပ်တည်းတူညီလှတဲ့ လူနှစ်ယောက်ပေါ်လာပြီး တစ်ယောက်က ရွှင်မြူ းစွာ.ပြောလေသည်။
"ငါမင်းကို စောစောစီးစီး ပါးစပ်ဟပါလို့ မပြောခဲ့ဘူးလား.. အခုတော့ သနားစရာ.. ကျွတ် ကျွတ်.."
တစ်ချိန်ထဲမှာပင် နောက်တစ်ယောက်က ခေါင်းမော့လိုက်ပြီး စက်ရုံအဟောင်းရဲ့ ထောင့်တစ်နေရာမှ တစ်ချိန်လုံး ပုန်းနေတဲ့ လူကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။
"ခင်ဗျား ကြားလိုက်လား အရာရှိကြီး"
မြေပြင်ပေါ်မှ လူကတော့ တုန်ယင်ကာ ချွေးစေးတွေ ပြန်နေသည်။ အမြွှာနှစ်ယောက်ကတော့ ပြုံးလိုက်တာ ပုန်းနေတဲ့သူဆီသို့ လျှောက်သွားလေသည်။
"ဒီနာမည်က ခင်ဗျားအတွက် အလုပ်ဖြစ်လောက်ပါတယ်နော်.."
အမြွှာနှစ်ယောက်ရဲ့ အရိပ်အယောင်က အမှောင်ထဲမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ အချိန်အတော်ကြာတော့မှ ပုန်းနေတဲ့သူမှ ဖုန်းထုတ်ကာ နံပါတ်တစ်ခုကို အရေးတကြီး ခေါ်လိုက်သည်။
"ဟဲလို.. Xu Qing လား
ဟုတ်တယ် ငါ Han Zhang.. မင်းဟိုတစ်ခါ သေနတ်အရောင်းအဝယ်ကိစ္စ စုံစမ်းခိုင်းတာ အခုသိရပြီလို့။ သေနတ်ဝယ်လိုက်တဲ့သူက.. Jon King တဲ့.."
............
မျက်ရည်တစ်စက်က ရင်ဘတ်ထဲစိမ့်ဝင်ကာ နှလုံးသားကို ထိမိတော့ အသဲခိုက်အောင် အော်ဟစ်လိုက်သည်။
သချႋုင်းမြေပုံဘက်ဆီ တဖြည်းဖြည်းလျှောက်သွားတော့ မြေဖို့ထားတဲ့ နေရာမှ ခြေရာလက်ရာပျက်ကာ ရှုပ်ပွနေသည်။ အခေါင်းက ပွင့်လျက်သားနှင့် အထဲမှာတော့ မီးရောင်က လက်လက်ထနေသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေးသံ။ သူကသိသည့်သူလား သူ့ကိုသိသည့်သူလား မသိနိုင်သော တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် ပူဆွေးဝမ်းနည်းကာ အုတ်ဂူတွေကြား လျှောက်သွားနေသော လူတစ်ယောက်...။
.........
လက်ထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ရောင်စုံဆေးလုံးလေးတွေကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူပြောင်းလဲဖို့ မတတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ ကံကြမ္မာအတွက် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို အပြစ်တင်ရုံမှ တစ်ပါး..
"ဘာလို့ ခင်ဗျားပဲ ပျော်နေရတာလဲ ခင်ဗျားတစ်ယောက်တည်းပဲ.."
............
End of killer training camp part 12
Thank you all
Trailer for part 13
Zhan Zhao - ကြွက်စုတ် ဘာလုပ်တာလဲ ငါတို့က အခုရုံးခန်းထဲမှာနော်..
Bai Yutang - ဘာဖြစ်လဲ တံခါးပိတ်ထားတာပဲဟာ....
T/N
ခုန က မှားပြီး publish နှိပ်လိုက်မိလို့ ဆောရီးပါနော်၊ နောက်အပိုင်းတွေမှာ ခင်ဗျားတို့ကို ကလိကလိဖြစ်အောင် လုပ်ချင်လို့ trailer လေး ထည့်ပေးထားတယ် see you all. 😍😍