Naramdaman ko ang panunuot ng kaba sa aking dibdib habang unti unting pinoproseso ng aking utak ang sinabi ng aking kaibigan. "Tuturuan niya tayong lumipad? Seriously?" naninigurado kong tanong kay Ella at nakita ko naman ulit ang pagningning ng kanyang mga mata.
"Of course! Legit ito Blaire," masigla pa niyang wika at itinaas pa ang kanyang kamao sa ere na at umaktong lumilipad. Napalunok na lang ako sa sinabi ni Ella. Pinagpapawisan na ako at ang mga kamay ko naman ay kasing lamig na ngayon ng yelo.
"Oh, bakit hindi ka masaya? Ito pa lang yata ang pinaka-exciting na gawain na ibinigay sa atin ni Sir. Kaya why so sad?" nagtataka namang tanong ni Ella sa akin habang tahimik na sinusuri ang aking balisang mukha.
Huminga na lang ako ulit ng malalim bago ko siya sinagot. "Hindi naman sa ganun. Nagdududa pa kasi ako dahil baka binibiro mo lang ako. Masakit kayang umasa," pagsisinungaling ko pero mukhang naniwala naman si Ella roon.
"Humuhugot ka na ngayon, Blaire ah! Improving ka na talaga! Mana ka talaga sa akin. Masakit nga talagang umasa pero mas masakit mahulog sa taong wala namang balak na saluhin ka. Ganoon dapat!" masiyahing pahayag naman ni Ella at napalakpak pa. Natawa naman ako dahil doon. Wala talaga siyang pagod sa kakasalita.
"But back to reality, totoo talaga ang sinabi ko. You want to know why?" tanong niya sa akin kaya napatango naman ako.
"Naalala mo yung aklat na nakita natin sa library kahapon?" I nodded as a way of answering her question. Inikot muna ni Ella ang kanyang paningin sa paligid upang tingnan kung may nakikinig ba sa aming usapan. At nang makita niyang wala namang nakikialam, ipinagpatuloy na niya ang kanyang sasabihin.
"Pagkabalik kasi natin sa academy kahapon, hindi ko akalaing hawak hawak ko pa pala yung Spellian. Kaya nang magpaalam tayo sa isa't isa ay tinungo ko ang daan papuntang library para ibalik yung aklat. Pagkadating ko roon ay ang eksaktong oras din kung kailan isasara na ni Madame Khaleesi ang Library of Archives."
"I didn't try to inform her na nasa akin ang Spellian dahil baka mapagalitan pa ako sa rasong basta basta ko na lang dinala yung libro ng walang pahintulot galing sa kanya. At sa tingin ko naman, hindi niya mapapansing may nawawalang isang libro. Sa dami ba naman ng aklat sa bawat palapag, hindi na niya hahanapin yung Spellian. Kaya it's mine na, finders keepers!" mahabang paliwanag ni Ella habang may ngiting namumuo sa kanyang pisngi.
Isang ngiting tagumpay. Pagkatapos ay humalakhak pa siya na parang ewan. Nakangiti namang napailing si Gale na nakikinig lang sa amin.
"Correction, ako ang nakahanap. I just gave it to you," litanya ko bago pa siya makasalita ulit. Sumimangot siya ng konti bago ipinagpatuloy ang kanyang naudlot na pagkukuwento.
"So last night, I got bored that's why I decided to read the Spellian. At sa bawat pagtiklop ko sa mga pahina ay namangha ako sa dami ng incantations na pwede kong subukan. At ang pinakamadaling spell na nakita ko roon ay ang Praecognoscere."
"Iyon ang spell na magbibigay sa akin ng kakayahan na makita ang hinaharap. At nang subukan ko iyon ay may nabuong imahe sa aking isipan. I saw myself flying! Nakita ko rin ang ibang kasamahan natin. My sight was not clear and sometimes, the scene went blurry. Pero I'm sure totoo iyon. I cannot believe it talaga!" pagtatapos ni Ella sa kanyang pagsasalaysay.
Naramdaman ko ulit ang kaba na bumalot sa akin. If it was destined to happen, I cannot avoid it. But right now, I don't have the guts to face it. My hands trembled and my legs weakened by just thinking of the heights and flying.
Nakita ko ang nag-aalalang tingin na ibinigay sa akin ni Ella kaya binasag ko na ang katahimikang namayani sa aming dalawa. "In that precognition sight bestowed to you after performing the spell, have you seen me there?" I asked to lessen the akwardness in the atmosphere.
"I'm sorry, Blaire. Everything was blurry but one thing is certain, we'll be taught to fly!" masayang sagot ulit ni Ella. My muscles tensed a bit as my heart started to beat erratically. Naramdaman ko na may itatanong pa sana si Ella pero buti na lang ay nagsalita si Gale kaya hindi iyon natuloy.
"Oh, naalala ko na. Kaya pala tinanong ako kanina ni Madame Khaleesi kung pumunta ako sa silid-aklatan. May nawawala pa lang libro," pahayag ni Gale na nagpamutla kay Ella.
"Uy Galeby! Huwag kang magbiro ng ganyan!" Rinig ko namang sinabi ni Ella. Kinabahan din ako para sa aking kaibigan.
Isinandal naman ni Gale ang kanyang kamay sa mesa bago niya inilapit ang kanyang mukha sa katabi ko. "Bakit naman ako magbibiro kung seryoso ako sa iyo?"
Napanganga akong napalakpak dahil sa sinabi ng lalaki. Nakipag-apir pa ako sa kanya pagkatapos habang pinipigilan ang umaapaw kong kilig. Parang mansanas na ang mukha ni Ella dahil sa pamumula niya.
"Pwede na ba?" Tanong sa akin ni Gale na sinagot ko ng tango at tapik sa balikat. Hindi pa rin makarecover si Ella dahil hindi na niya matignan sa mata ang lalaki.
"Pero huwag kang mag-alala, Ella. Hindi kita isusumbong. You can keep the book," dagdag pa ni Gale kaya halos umabot na sa tenga ang ngiti ng katabi ko.
"Pwedeng ikaw na lang ikeep ko?"
Napafacepalm naman ako sa sinabi ni Ella. "Stop na guys! Nagmumukha na akong third party. Mabuti pa at kumain na tayo!"
Tinawanan ako ng dalawa pero sinunod naman nila ang sinabi ko. Habang kumakain ay masaya kaming nagkukuwentuhan at nagbibiruang tatlo. Pero halata talaga kay Ella na gutom na gutom siya dahil halos gamitin na niya ang kanyang dalawang kamay sa pagkain. Daig pa niya ang isang taong hindi nakakain ng isang taon sa inaakto niya ngayon. Naubos yata ang lakas niya sa kilig moments with crush.
Ngayon ay kakatapos ko lang ubusin ang chicken sandwich at ngayon ay iniinom ko na ang mainit-init na tsokolate. It was perfect to ease the coldness I was feeling earlier.
Dahil sa aking pagkahalina sa lasa ng aking inumin ay hindi ko napansin na may inimbita si Gale para samahan kami sa aming mesa. At nang tignan ko kung sino iyon ay nabigla ako nang makita ko ang kalmado at nakangiting si Asher habang papalapit ito sa aming direksyon.
I suddenly became conscious of myself. Mabilis kong inayos ang aking buhok sa pamamagitan ng pagsuklay dito gamit ang aking mga daliri. At nang marinig ko ang boses niya habang kinakausap siya ni Gale ay biglang nagwala ang aking puso sa hindi malamang dahilan. Hindi ko siya matitigan nang biglang uminit ang aking pisngi.
These past few days, I have been seeking his presence. Pero ngayong nandidito na siya, ni hindi ko nga magawang magsalita.
"Good morning folks! Most especially to the beautiful ladies in front of me. Kumusta ang umaga niyo?" rinig kong nagagalak niyang bati sa amin. His peaceful and manly voice made me blush. Mahihiya talaga ang mga kamatis sa kulay ng mukha ko ngayon.
Ano na ba ang nangyayari sa akin? Why does this happen to me everytime I saw him?
Bumati na rin sina Gale at Ella sa kanya at ako na lang ang hindi. Pero kahit anong gawin ko ay hindi ko magawang tumingin sa kanya ng diretso. Naramdaman ko na nga ang pagsundot ni Ella sa aking tagiliran dahil baka nagtataka na sila kung bakit ganito ang kinikilos ko.
Inipon ko ang lahat ng lakas ng loob sa aking katawan habang hinahanda ang aking sarili. Parang sasabak ako sa isang digmaan dahil sa nararamdaman ko ngayon. Halo halo na talaga. Bahala na nga.
I slowly lifted my eyes as I came in contact with his. I tried my best to hide the blush on my face as my lips curved into a shy smile. "Magandang umaga rin sa iyo, Asher. Long time no see."
Parang masasabunutan ko na ang sarili ko ngayon. I tried to sound casual but I failed. Ang awkward ng sinabi ko sa kanya. Lupa, lamunin mo na ako ngayon please!
Despite the awkwardness, I heard him chuckle. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil doon. And slowly, the uneasiness and nervousness I felt faded away. Yehey, I'm back to normal! Sa susunod talaga, bibisita na ako sa Healing Camp para itanong kay Avery kung may sakit ba ako para magamot na.
"Ay oo nga pala. Saan ka ba nagpunta noong mga nakaraang araw, bro? I haven't seen you in the academy for a while." Tahimik naman akong nagpasalamat dahil si Gale na ang nagpatuloy ng pag-uusap.
"I was given many missions by Chief Zero. One assignment required me to go outside the academy. It took me several days to complete them pero nakabalik na ako ngayon ng ligtas. No need to worry," he frankly answered while flashing his bright smile.
"Mabuti na lang at ilang araw ka lang nawala. Kung natagalan ka lang, baka nabaliw na si Blaire sa kakahintay sa iy---." Hindi ko na hinayaang matapos ni Ella ang kanyang sasabihin dahil binatukan ko siya ulit. Nakita ko lang ang pagtaas baba ng kanyang kilay at humalakhak pa ang huli bago niya ibinalik ang kanyang atensyon sa pagkain.
Narinig ko ulit ang mahinang pagtawa ni Asher dahil sa sinabi ng aking kaibigan. Kinapalan ko na lang muna ang aking mukha kahit deep inside ay mahihimatay na ako sa sobrang kahihiyan. Uminom na lang ulit ako sa tasa at walang pag-aalinlangang inubos ang laman nun. At nang maibaba ko na iyon ay nagulat na lang ako dahil pinagtatawanan na ako nina Ella at Gale.
"May dumi ba ako sa mukha?" tanong ko sa kanila habang kinakapa ang aking mukha para malaman kung ano ang pinagtatawanan nila. Hindi ako sinagot ng dalawa at ipinagpatuloy lang ang paghagikgik. Napahampas pa nga si Ella sa mesa dahil hindi nito makontrol ang kanyang pagtawa.
Bigla naman akong nagpanic. Ayaw ko nang madagdagan ang kahihiyan ko ngayong araw!
Nang mapadako ang aking kamay malapit sa aking baba ay nagulat ako nang maramdaman kong basa ito at malapot. At nang tignan ko kung ano ang naroroon ay nakita kong may natapon pa lang tsokolate sa aking mukha!
Hindi na ako makaisip ng maayos kaya ginamit ko na lang ang kamay para punasan ang aking mukha. Pero nagkamali ako dahil imbes na mawala ay mas lalo pang kumalat ito.
Bakit hindi ko man lang napansing natapon ang laman ng iniinom ko? Am I that preoccupied?
Ayaw ko nang mahiya pa nang tuluyan kayo tumayo na ako upang umalis. Pero natigilan ako nang maramdaman kong may humawak sa aking kamay para pigilan ako sa pag-alis. It was Asher.
His hand was warm as it enclosed mine, making me feel safe and comfortable. Tumayo siya pagkatapos niya akong ihinarap sa kanyang direksyon.
Many eyes were looking at us right now. Pero lahat sila ay naglaho at ang tanging nakikita ko lang ay si Asher na nakangiti habang pinupunasan ang aking mukha gamit ang kanyang puting panyo.
Habang pinupunasan niya ang aking mukha ay parang tumigil ang oras. He is the only person I am seeing right now. "There you go," litanya ni Asher nang matapos siya sa kanyang ginagawa. "But you still looked beautiful with the chocolate on your face," dagdag niya na mas lalong nagpagulo sa aking damdamin.
I was about to thank Asher but I stopped when someone bumped me from the back. Agad naman akong nabalik sa realidad at sa paglingon ko ay ang matalim na tingin ni Zara ang sumalubong sa akin. Her stares were cold and brutal, making fear creep inside me.
Ako ang unang umiwas ng tingin. Kumaripas akong tumakbo palabas ng Promenade. May narinig akong yabag ng mga paa na sumunod sa akin kaya napalingon ako. I saw Ella swiftly running towards me. Habang hinihintay ko siya ay may biglang sumulpot na plano sa aking isipan. I grinned with that thought.
"Ang epal talaga ni Zara! Argh! Moment mo na yun with Fafa Asher eh!" nagdadabog niyang pahayag habang nakakibit balikat. Hindi ko na lang siya pinansin dahil magtatampu-tampuhan muna ako. It's payback time!
"Uy, Blaire. Galit ka?" rinig kong tanong sa akin ni Ella na nakasunod sa akin mula sa likuran. Mas binilisan ko lang ang aking paglalakad. At nang makalayo na ako ng ilang metro ay nilingon ko siya.
"I'm sorry. Do I know you?" walang emosyon kong wika sa kanya sabay hair flip. At nang tumalikod ako sa kanya ay napangisi na lang ako. Nagpipigil lang akong tumawa nang makita ko ang hindi maipintang mukha ng aking kaibigan.
Mukhang nagulat talaga si Ella sa sinabi ko kaya ilang segundo pa siyang nakatayo roon sa likuran ko. May pagka-slow din kasi siya minsan. At nang tuluyan na niyang naintindihan ang sinabi ko ay tumakbo na siya para habulin ako. Bumenta nga ang acting ko!
"Sorry na Blaire! Hindi ko sinasadyang pagtawanan ka kanina. Sadyang nakakatawa lang talaga yung face mo kanina kaya hindi ko na napigilan. I also apologize in behalf of Gale. Sorry talaga bestie to the max," naiiyak nitong pagpapaliwanag sa akin.
Halos lumuhod na siya sa aking harapan at pinagsaklop pa ang dalawang palad habang humihingi ng tawad. I was trying my best to maintain my poker face but I can't because mentally, I was laughing out loud when I saw the frown on my friend's face. Para talaga siyang bibe kapag nakasimangot. At paniwalang-paniwala talaga siya sa arte ko.
I couldn't hide the feeling anymore that's why I bursted out laughing. Hawak hawak ko ngayon ang aking tiyan at nahihirapan na akong maglakad dahil sa sobrang pagtawa kaya napaluhod na lang ako. Lumalakas ang bawat bungisngis ko at kulang na lang ay gumulong ako lupa dahil sobrang kaligayahan.
"Hala, nabaliw na siya," rinig kong naguguluhang wika ni Ella habang nagdadalawang-isip kung tutulungan ba niya akong tumayo o hahayaan munang tumawa.
Pagkaraan ng ilang minuto ay tuluyan na rin akong nahimasmasan. Sumasakit pa rin ang tiyan ko at nanghihina rin ang aking mga tuhod dahil sa aking pagtawa. "Ella, bati na tayo," iyon lang ang sinabi ko at nakita ko ang pagbalik ng saya sa kanyang mga mata.
"Yehey! Alam kong hindi mo ako matitiis eh. Bakit ka pala tumawa kanina?" tanong niya sa akin habang inaalalayan akong tumayo.
I giggled softly before facing her. "Forget about it. Tara, punta na tayo sa Quadrangle," sagot ko na lang sa kanya. Naguguluhan pa si Ella noong una pero sa huli ay tumango rin siya. Sabay naming tinahak ang daan papunta sa aming klase ngayong araw.
___
Fortunately, all went well yesterday. This week is all about enhancing our flexibility and reflexes. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil hindi naman kami tinuruang lumipad kahapon. Wala naman kasing connect ang flexibility sa paglipad.
At baka maling pangitain ang ipinakita kay Ella noong isinagawa niya ang spell. And speaking of Ella, nakalimutan na yata niya ang kinuwento ko sa kanya kahapon. Pero okay lang dahil may napagsabihan naman ako.
Sa kabilang banda, nalungkot naman si Ella dahil hindi nagkatotoo ang nakita niya. Iyan kasi, pinagsabihan ko na siya kahapon pero umasa pa rin siya.
Nadagdagan pa ang pagkadismaya niya nang bawiin ni Madame Khaleesi sa kanya ang librong hindi niya ibinalik sa library. The former used a locator spell to trace the whereabouts of the book. Ayaw sanang ibalik ni Ella ang Spellian ngunit wala rin siyang nagawa sa huli dahil kailangan talaga niyang ibalik ang libro.
Madame Khaleesi also said that only Tyro and Doyen students can borrow and use that book.
Halos mangiyak-ngiyak na nga si Ella nang bawiin sa kanya iyong libro. Looks like she really loved that book. Para pagaanin ang kanyang loob ay pinayuhan ko siyang dapat niyang galingan sa training para mabilis siyang mapromote. At kapag nangyari iyon, pwede na niyang hiramin ang Spellian.
Nabuhayan naman ng loob ni Ella at mas lalo pa siyang ginanahan sa aming training. I smiled at her determination and fighting spirit.
Right now, I am watching her movements as she skillfully evaded those arrows aiming at different parts of her body. Iyon din ang ipinagawa sa amin ni Sir Callum kahapon. It was an activity that took place in a circular platform surrounded by numerous floating arrows. And in a span of two minutes, each one of us should try to avoid most of the arrows to pass. And also, the arrows are infinite that's why they'll keep on attacking us until the time is over.
The activity was like a dodging game but with a deadly twist. Maaari kaming magkaroon ng mga malalalim na sugat kapag hindi kami mag-iingat at magseseryoso. The arrow's tip was pretty sharp and because of my recklessness yesterday, I got some minor wounds and bruises. But I was glad that the Healing Camp is always open to treat us.
Today's activity is similar with the one yesterday. But this day's exertion is way more challenging. Ipinasuot kasi ulit sa amin ang mga metal gears. Dalawang metal bracelets at ang aming metal sandals. Pero sa tingin ko ay makakaya ko namang umilag sa kabila ng bigat dahil nasanay na rin ang katawan ko sa paggamit nito.
Nang mapatingin ako sa timer ay nakita kong isang minuto na lang ay matatapos na rin si Ella. So far, naiiwasan naman ni Ella ang halos lahat ng mga palaso. Earlier, I saw how she struggled with the weight of the metal gears. Mukhang nanibago siya sa bigat dahil ilang araw din naming hindi isinuot ang mga ito.
Kaya akala ko sa una ay mahihirapan siya pero nagkamali ako. Dahil nang magsimula na ang pagsubok ay nagulat ako nang makita ko kung gaano siya kabihasa sa pag-iwas. Ella's adaptation and evasion skills are cool!
Meanwhile, I saw Gale staring nervously at Ella in my peripheral vision. Mahina akong napatawa dahil doon. Maputla ang mukha niya na parang nawalan na ng dugo. Nakita ko rin kung paano sundan ng kanyang mga mata ang bawat galaw ng aking kaibigan. Kanina lang ay maingay siya ngunit tumahimik bigla nang umapak na si Ella sa platform. Gale's concern towards my friend is evident and he does care for Ella. How sweet!
Kaya para mabawasan naman ang kanyang kaba ay pinuntahan ko siya. Nang makarating ako sa tabi niya ay ni hindi man lang niya napansin ang presensiya ko. "Hoy!" Malakas kong sambit na gumulat ng husto kay Gale sa puntong halos mahulog na siya sa kinauupuan niya. Pero buti na lang ay nakakapit siya kaya hindi natuloy. Pinigilan ko lang tumawa dahil ang epic ng reaksyon niya kanina.
"Ako talaga parati ang trip mong gulatin," rinig kong pahayag ni Gale habang hawak-hawak pa ang kanyang dibdib. Humingi lang ako ng pasensya sa kanya habang inaayos niya ang kanyang pagkakaupo.
Hindi pa rin nawawala ang bakas ng kaba sa kanyang mga mata habang pinapanood si Ella nang tignan ko ulit siya.
"I'm sorry po! Masayado ka kasing seryoso, Gale eh. Wala ka bang tiwala kay Ella? Kayang kaya na niya yan! Siya pa kaya?" pagpapalakas ko sa loob ni Gale.
At sa sinabi ko ay nakita kong napangiti si Gale habang nakatingin pa rin sa platform. "May tiwala naman ako kay Ella, siyempre! Pero naiinis lang ako sa katotohanang nandito ako, nakaupo, habang pinapanood siyang umiwas para hindi tamaan ng mga palaso. If I could switch places with her right now, I would voluntarily do so. Ang pinakaayaw ko kasi sa lahat ay ang makita siyang naghihirap at nasasaktan."
"Waa! Ano ba, Gale! Kinikilig ako," wika ko pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang iyon. Nagtitimpi akong tumili dahil sa sobrang kilig na nararamdaman ko ngayon. Confirmed na! Seryoso talaga si Gale!
Hindi na ulit nakapagsalita si Gale dahil narinig na namin ang pagpito ni Sir Callum, ang senyales na tapos na si Ella.
Sabay kaming tumayo ni Gale upang salubungin si Ella na ngayon ay pababa na at patungo sa aming direksyon. Nang makalapit na ako sa kanya ay mahigpit ko siyang niyakap. Narinig ko ang mahina niyang pagdaing kaya itinigil ko muna ang aking pagyakap. Nakita kong nagkaroon siya ng kaunting galos sa kanan niyang balikat at may napunit ding parte ng kanyang damit.
"Hala! Sorry Ella! Hindi ko alam na may sugat ka pala. You were amazing back there kaya akala ko wala kang pinsalang natamo." Nakita ko siyang mahinang napatawa dahil sa sinabi ko. Nakakaya pa talaga niyang tumawa kahit nahihirapan na siya.
Inalalayan na rin namin si Ella pabalik sa aming upuan dahil mukhang napagod din siya.
Narinig ko ulit ang pagpito ni Sir Callum kaya agad akong napaalerto. Ako na kasi ang susunod at ang huling sasabak sa pagsubok.
But before leaving, I heard my two friends motivating me through their loud cheers and inspirational messages. I thanked and smiled at them before finally walking forward.
Ngayon ko lang ulit naramdaman ang bigat ng mga metal gears na dala dala ko habang naglalakad dahil sa aking bawat na hakbang ay naramdaman ko ang mga mapang-maliit at mapanghusgang tingin na ipinupukol sa akin ng ibang Novitiates. Their stares were following me, observing me and my flaws.
The most critizing stare came from Felix, as always. Mula kahapon ay binabantayan ko na ang galaw niya. To check if he's indeed oppressing Ophelia. But my assumptions were rejected. Felix looked and acted like he didn't even know my roommate's existence.
Maybe Ophelia is referring to another Felix. It can explain what happened that night. Baka espesyal sa kanya ang taong iyon kaya ganoon na lang ang pagbuhos ng kanyang emosyon.
Pero may nakaagaw naman ng atensyon ko. Dahil sa isang sulok, nakita ko si Zara na matalim na nakatitig sa akin. Nanghahamon ang kanyang mga mata at tinignan niya pa ako mula ulo hanggang paa bago ako inirapan. Napalunok na lang ako ng wala sa oras dahil doon. Pero sa kabila ng kaba, mas pinili kong maging matatag.
Because this is the right time to prove them all wrong.
I closed my eyes as I stepped closer to the platform. I erased the negativities inside my mind while savoring serenity. At nang buksan ko na ang aking mata ay tuluyan nang naglaho ang kaba sa aking dibdib. Si Sir Callum ang aking unang nakita habang papaakyat ako sa pabilog na entablado.
Pero may hinanap ulit ang aking mga mata. I just realized that Topher wasn't there with our preceptor.
But why am I looking for him?
I just swept the thought away before I finally ascended up the elevated stage. I heard the shrill sound coming from the whistle when Sir Callum used it. It was the signal, for the challenge to begin.
I didn't cower when I saw the arrows appearing around me. I started to concentrate and focus so that I can feel the movements inside the platform.
Naging alerto ako nang maramdaman ko ang matuling paglipad ng isang palaso mula sa aking likuran. Yumuko lang ako para iwasan iyon. Another swift arrow was heading towards my knee that's why I quickly stepped to the side to avoid it.
I remained alert while continuously dodging the lethal flying weapons in all directions. Dapat hindi ako mawala sa konsentrasyon para matapos ko ang pagsubok na ito ng walang sugat sa katawan.
Three arrows came rushing toward my body. Luckily, I already kneeled before they could even zoom past me. Two arrows approached me next from both sides. Walang pag-aalinlangan akong gumulong para iwasan ang dalawang iyon.
Then suddenly, I discovered the pattern. Sa ilang segundo kong pag-iwas ay parang nasasaulo ko na kung saan nanggagaling ang mga palaso at kung kailan nila ako tatamaan. Dahil nalaman ko na ang pattern ay naging madali na sa akin ang umilag.
But I felt that the arrows' speed are getting faster and faster every second. At ang tangi kong ginawa ay ang tapatan ang bilis nila.
Base sa aking kinikilos ngayon ay parang wala akong dinadalang mabigat na bagay dahil sa mabibilis kong pag-ilag. Parang ang gaan gaan ng pakiramdam ko habang gumagalaw. So this is the purpose why Sir Callum trained us with these gears last week. To prepare and fortify us.
And surprisingly, I started to enjoy this activity. My body began to have a rhythym of its own by the way I swayed to evade the surging arrows gracefully like a dancer. I did several turns, back flips, cartwheels and twists with ease and less fatigue.
And before I know it, I already finished and passed the test safe and sound.
Pagkatapos pumito si Sir Callum ay masaya akong lumingon sa aking mga kaibigan na nag-abala pa talagang pumalakpak para sa akin. Bababa na sana ako sa platform ngunit may naramdaman akong paggalaw sa aking gilid. Kaya lumingon ako para alamin kung ano iyon.
An arrow was still floating in mid air. Huli na para makailag ako dahil bigla itong bumulusok sa aking direksyon. The arrow, with an unbelievable speed as fast as lightning, went rushing towards me. My face went pale when I realized that it was flying straight to my heart.